บททั้งหมดของ สัญญารักผูกหัวใจท่านประธานปากแข็ง: บทที่ 731 - บทที่ 740

อาเฉียวเป็นคนเก่าคนแก่ของตระกูลฮั่ว เขาอยู่กับฮั่วจวินซานมาตั้งแต่ฮั่วจวินซานยังหนุ่มฉะนั้นอาเฉียวจึงรู้เรื่องราวในอดีตระหว่างฮั่วจวินซานและฟู่ชิงเยว่ และรู้ถึงการมีอยู่ของฟู่เจิงเพียงแต่ตอนแรกนั้นทั้งสามตระกูลมีเรื่องกันจนไม่น่ามองในตระกูลไฮโซลูกนอกสมรสเข้ามาในบ้านไม่ใช่เรื่องผิดปกติอะไร ในบ้านตระกูลไฮโซภรรยาหลวงกับเมียน้อยยังไปเดินช็อปปิงด้วยกันด้วยซ้ำทว่าในเรื่องนี้ดันหนีบชีวิตคนคนหนึ่งเอาไว้ด้วย ซึ่งก็คือไป๋ชิงอวี่ตระกูลไป๋บีบจุดนี้เอาไว้ คิดถึงเรื่องผลประโยชน์แทนฮั่วตงเฉิง จึงยืนกรานไม่อนุญาตให้ลูกของฟู่ชิงเยว่เหยียบเข้ามาในตระกูลฮั่วหากเอาเด็กเข้ามาในบ้านตระกูลฮั่ว ฟู่ชิงเยว่จะยังเหลือเยื่อใยกับฮั่วจวินซานโดยอ้างว่าเห็นแก่ลูกตอนแรกพ่อของฮั่วจวินซานยังอยู่ ไป๋ชิวอวี่เป็นลูกสะใภ้ที่เขาหามาให้ฮั่วจวินซาน และเพื่อรักษาการเกี่ยวดองของทั้งสองตระกูลเอาไว้ บวกกับสงสารที่หลานชายไม่มีแม่ตั้งแต่เด็ก จึงรับปาก และยังลงแส้กับฮั่วจวินซานหลายสิบทีเพราะเรื่องนี้อีกด้วย เดิมทีไม่เห็นหัวมารหัวขนที่เกิดอยู่ข้างนอกนั่นอยู่แล้วคนตระกูลไป๋มาต่อว่าถึงที่ คุณท่านฟู่อายจนแทบแทรกแผ่นดินหนี

ลมหายใจของฮั่วจวินซานติดขัดมิน่าล่ะตอนที่เขาได้ยินอู๋เจิ้งเหวินพูดถึงชื่อ ‘เวินเหลียง’ ถึงได้รู้สึกคุ้น ๆแม้เขาจะคอยสนใจฟู่เจิงอยู่ตลอด แต่ยังไงก็ไม่ได้เลี้ยงอยู่ข้างกาย บวกกับภารกิจรัดตัว จึงไม่ได้สนใจอะไรขนาดนั้น ใช่ว่าจะรู้ไปเสียทุกเรื่องเขารู้แค่ว่าปีที่แล้วเรื่องส่วนตัวของฟู่เจิงถูกพาดหัวข่าวบันเทิงอยู่บ่อย ๆ วิดีโอสัมภาษณ์ของฟู่เจิงเหล่านั้นเขาเองก็ดูมาคร่าว ๆ รู้ว่าฟู่เจิงแต่งงานกับหลานบุญธรรมของตระกูลฟู่ แล้วหลังจากนั้นก็หย่ากัน ทว่าเดิมทีเขาจำชื่อของหลานสาวบุญธรรมคนนั้นไม่ได้ที่แท้ก็เป็นเวินเหลียงนี่เองเห็นแววตาเขาฟู่เจิงก็พูดขึ้นอีกว่า “ถึงเราจะหย่ากันแล้ว แต่ก่อนจากไปคุณปู่ได้สั่งเสียเอาไว้ว่า ให้ผมดูแลเธอดี ๆ สองวันก่อนคนตระกูลอู๋ก็เพิ่งมา แถมยังเอาเพื่อนของเธอไปขู่เธอ จนถูกผมจัดการกลับไป ใครจะไปรู้ว่าเพิ่งผ่านไปไม่กี่วัน คุณนายหลินของคุณก็มาหาเวินเหลียงอีก”มิน่าล่ะคนตระกูลอู๋ถึงได้กลับมาจากเจียงเฉิงทั้งมือเปล่า แล้วเพ่งความสนใจไปที่หลินอี้หน่วนแทน ที่แท้ก็เจอฟู่เจิงกระแทกกลับมานี่เอง“ที่แท้ก็เป็นแบบนี้นี่เอง” ฮั่วจวินซานฉีกยิ้ม “เรื่องนี้ง่ายมาก เดี๋ยวฉันจะให

หลินเจียหมิ่นได้รับสายของฮั่วจวินซาน เขาใช้ให้เธอกลับเมืองจิงก่อนเธอไม่เข้าใจ “ยังไม่ได้หนังสือยอมความเลย ทำไมถึงให้กลับไปแล้วล่ะคะ?”ฮั่วจวินซานเอ่ยถามขึ้นว่า “เวินเหลียงเป็นลูกสาวของเธอใช่ไหม?”หลินเจียหมิ่นเงียบไปทันทีฮั่วจวินซานพูดขึ้นอีกว่า “เธอไปพูดอะไรกับเขา?”หลินเจียหมิ่น “ก็ไม่ได้พูดอะไรนะคะ แค่บอกเรื่องตัวตนของเขา”ฮั่วจวินซานคิดว่าที่ฟู่เจิงพูดเป็นเรื่องจริง “เมื่อกี้ฟู่เจิงมาที่บ้านตระกูลฮั่วด้วยตัวเอง บอกว่าเวินเหลียงเสียใจจนหมดสติไป เขาเลยมาเพื่อทวงความยุติธรรมให้เธอ เพราะงั้นเธอไม่ต้องไปหาเขาแล้ว”“แต่ว่า อี้หน่วนจะทำยังไง...”“ฉันรู้ว่าเธอสนิทกับอี้หน่วนมาก แต่เรื่องนี้เธอเป็นคนทำผิดก่อน ถึงยังไงเวินเหลียงก็เป็นลูกของเธอ ทำไมเธอต้องไปทำให้เขาลำบากใจด้วย? อดีตสามีของเธอก็ตายไปแล้ว เด็กไม่รู้อีโหน่อีเหน่ด้วย ต่อให้เธอไม่รักเขา ก็อย่าไปทำร้ายจิตใจเด็กมันเลย”หลินเจียหมิ่นกัดริมฝีปาก ก่อนจะพูดอธิบายว่า “ฉัน...ฉันเองก็ไม่มีทางเลือกแล้วเหมือนกัน จะทนดูอี้หน่วนถูกคนตระกูลอู๋พาตัวไปต่อหน้าต่อตาไม่ได้”เรื่องที่พ่อของเวินเหลียงคือฉู่เจี้ยนจวิน อธิบายได้ว่าหลินเจียหม

ร้านอาหารประดับตกแต่งหรูหรา ทั่วทั้งภายในห้องรับรองมีกลิ่นหอมจาง ๆเมื่อเห็นหลินเจียหมิ่น เวินเหลียงก็นึกถึงชาติกำเนิดของตัวเอง ในใจหนักอึ้ง เธอวางกระเป๋าลงด้วยใบหน้าที่ไร้ซึ่งอารมณ์ ก่อนจะลากเก้าอี้ออกมาและนั่งลงตรงหน้าหลินเจียหมิ่นหลินเจียหมิ่นชี้กับข้าวที่ตั้งเต็มโต๊ะ ก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า “คราวก่อนเวลาน้อย คราวนี้ฉันสั่งอาหารมาสองสามอย่าง เรามากินไปคุยไปก็แล้วกัน”“ไม่ต้องหรอกค่ะ มีอะไรก็พูดมาเลยเถอะ” เวินเหลียงนั่งพิงพนักพิง ไม่อยากพูดอะไรกับหลินเจียหมิ่นให้มากความเลยจริง ๆ “ฉันกับถังซือซือยกโทษให้อู๋ฮ่าวหรันได้ แต่ว่าคุณต้องแสดงความจริงใจออกมาก่อน”ในเมื่อจะยอมความ ก็ต้องกอบโกยผลประโยชน์ให้ได้มากที่สุดหลินเจียหมิ่นเลิกคิ้ว ไม่คิดว่าจะมีความน่าปลื้มปีติที่อยู่เหนือความคาดหมาย เธอฉีกยิ้มพลางเอ่ยว่า “เสี่ยวเหลียง ทำแบบนี้สิถึงจะถูก ผู้เข้าใจสถานการณ์คือผู้เฉลียวฉลาด วางใจเถอะนะ ฉันจะไม่ปฏิบัติกับเธออย่างไม่ยุติธรรมแน่นอน”ไม่รู้ทำไมเวินเหลียงรู้สึกว่าในห้องรับรองมันร้อน ๆ นิดหน่อยเธอเงยหน้ามองขึ้นไปทีหนึ่ง เปิดฮิตเตอร์ไว้ด้วย มิน่าล่ะเวินเหลียงปลดกระดุมที่คอ “งั้นคุณก็ว่ามาส

ลมหายใจของเวินเหลียงหนักอึ้งขึ้นเรื่อย ๆ เธอไม่มีกะจิตกะใจจะไปคิดแล้วว่าทำไมตัวเธอถึงเป็นแบบนี้ ขณะสวมกอดผู้ชายที่หุ่นราวกับนายแบบแถวหน้าตรงหน้า ก็อดไม่ได้ที่จะลูบคลำลมหายใจของฟู่เจิงติดขัด เขาโอบกอดร่างบิดไปบิดมาของเวินเหลียงไว้แน่นเมื่อรถยนต์แล่นเข้าไปในลานจอดรถชั้นใต้ดิน เขาก็รีบอุ้มเวินเหลียงลงมาจากรถและเดินเข้าไปในลิฟต์อย่างอดรนทนไม่ไหวฟู่เจิงอุ้มเวินเหลียงไปยังชั้นสิบเก้าบ้านของตนเลยในขณะนั้นป้าหวังกำลังทำความสะอาดอยู่ในห้องรับแขก ส่วนฟู่ซือฝานกำลังเข้าห้องน้ำอยู่ในห้องน้ำเมื่อได้ยินเสียงเปิดประตู ป้าหวังก็เงยหน้าขึ้นไปมอง เห็นเพียงฟู่เจิงเดินเข้ามาพร้อมอุ้มผู้หญิงคนหนึ่งอยู่ในอ้อมอก เขามุ่งตรงไปที่ห้องนอนเลยป้าหวังเพียงชำเลืองมองทีหนึ่ง ก็จำได้ในทันทีว่านั่นคือเวินเหลียง เธอเหงื่อออกเต็มศีรษะ หน้าแดงก่ำไปหมด ราวกับเป็นไข้กึ่งหนึ่ง ป้าหวังรีบวางไม้กวาดแล้วเอ่ยขึ้นว่า “คุณผู้ชาย นี่คุณผู้หญิงเป็นไข้เหรอคะ? ฉันจะไปเอายาลดไข้มานะคะ”ทีแรกฟู่เจิงคิดจะเอ่ยปากห้าม ทว่าเมื่อคำพูดมาอยู่ข้างปากแล้วเขากลับเปลี่ยนคำพูดเสียอย่างนั้น “เอาไปให้ที่ห้องนอนนะครับ แล้วก็เอากาน้ำอุ่นเข