บทที่ 724

หลินเจียหมิ่นอึ้งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะต่อสายให้คนขับรถขับรถมา แต่น่าเสียดายที่รถของเวินเหลียงขับออกไปไกลแล้ว

เธอนั่งมองวิวถนนนอกหน้าต่างผ่านหน้าต่างอยู่บนเบาะที่นั่งด้านหลัง ในใจผุดความหงุดหงิดขึ้นมาสายหนึ่ง

ไม่นึกเลยว่าคนตระกูลเวินจะหลอกเวินเหลียงว่าเธอตายไปแล้ว?

ถ้าเป็นอย่างนี้ หากเธอต้องการบรรลุเป้าหมายก็ต้องทำให้เวินเหลียงเชื่อก่อนว่าเธอคือแม่ของเวินเหลียงถึงจะได้

พอลองมาคิดดูอย่างละเอียดถี่ถ้วนแล้ว หลินเจียหมิ่นก็รู้สึกว่ามันมีอะไรไม่ชอบมาพากล

ถ้าเวินเหลียงคิดว่าแม่ของตัวเองตายไปแล้วจริง ๆ ถ้าอย่างนั้นแล้วจู่ ๆ คนที่เคยบาดหมางกับตนมาก่อนไปบอกว่าเป็นแม่ของเธอ เธอก็จะต้องโกรธ เธอจะคิดว่าคนคนนั้นเสียสติไปแล้ว แต่ไม่ใช่การพูดออกมาอย่างเยือกเย็นว่า ‘ฉันไม่มีแม่ แม่ฉันจากไปนานแล้ว’

เวินเหลียงราวกับรู้อยู่นานแล้วว่าเธอจะพูดอะไร

หรือบางทีเวินเหลียงอาจจะรู้ตัวตนของเธอตั้งนานแล้วก็ได้ ถึงได้สุขุมขนาดนั้น?

หวนนึกไปถึงแววตาของเวินเหลียงเมื่อครู่นี้ คงจะเป็นอย่างนี้

แล้วเวินเหลียงรู้ตั้งแต่เมื่อไรกัน?

หลินเจียหมิ่นหวนนึกไปเมื่อตอนเจอกันที่โรงพยาบาลครั้งก่อน การตอบสนองของเวินเหลียงไม่เหม