บทที่ 725

ทว่าหลังกดส่งไป ข้าง ๆ ข้อความกลับปรากฏเครื่องหมายอัศเจรีย์สีแดงแสนสะดุดตาขึ้นมา

หมายเลขนี้ถูกเวินเหลียงบล็อกไปเช่นกัน

นัยน์ตาของหลินเจียหมิ่นประกายความดำมืดออกมาสายหนึ่ง

ในเมื่อใช้ไม้อ่อนไม่ได้ผล ก็มีแต่ต้องใช้ไม้แข็งแล้ว

วันต่อมา ขณะที่เวินเหลียงอยู่ในกองถ่าย เธอได้รับสายจากคุณครูโรงเรียนอนุบาลของฟู่ซือฝาน

ผู้ช่วยถือโทรศัพท์ที่มีเสียงเรียกเข้าดังขึ้นมาให้ เธอมองหน้าจอก่อนจะกดรับสาย

คุณครูที่อยู่ปลายสายพูดขึ้นว่า “คุณแม่ซือฝานคะ มีผู้หญิงคนหนึ่งมาที่โรงเรียนอนุบาล บอกว่าเป็นยายของซือฝาน จะพาตัวซือฝานไปค่ะ”

หัวใจเวินเหลียงเต้นตึกตัก ๆ พร้อมรีบตอบกลับไปว่า “ห้ามให้เธอพาตัวฝานฝานไปเด็ดขาด”

“เรื่องนี้เราทราบค่ะ แต่ตอนนี้เธอไม่ยอมออกไปจากโรงเรียนอนุบาล บอกจะเจอคุณให้ได้”

เวินเหลียงขมวดคิ้วมุ่น เธอเงียบไปอยู่สองสามวินาที ก่อนจะตอบไปว่า “เอาโทรศัพท์ให้เธอหน่อยค่ะ”

“ได้ค่ะ”

เสียงกึก ๆ กัก ๆ ระลอกหนึ่งแว่วดังขึ้นมา

เสียงที่แสนคุ้นเคยดังขึ้นมาจากปลายสาย “เสี่ยวเหลียง ในที่สุดเธอก็รับสายแม่ได้สักที”

เวินเหลียงแสยะยิ้ม “คุณหลิน คุณคิดจะทำอะไรกันแน่?”

“เธอคือลูกสาวของฉัน ฉันก็แค่อยาก