บทที่ 709

เยี่ยนหวยประหลาดใจอยู่ครู่หนึ่ง

“แล้วทำไมถึงทำหน้าแบบนี้ล่ะ?”

“...ฉันกำลังคิดอยู่น่ะค่ะว่าจะทักทายคุณดีไหม”

เลขาเซี่ยยิ้มพลางส่ายหน้า “นี่มีอะไรให้ลังเลกัน?”

“คุณจำฉันได้ด้วยเหรอคะ?” เวินเหลียงเงยหน้าพร้อมเอ่ยถามขึ้นอย่างระมัดระวัง

“ตอนแรกก็จำไม่ได้หรอก แต่ตอนนี้จำได้แล้ว เธอชื่อเวินเหลียง สามีคือฟู่เจิง ฉันจำไม่ผิดใช่ไหม?”

“คุณความจำดีมากเลยค่ะ” เวินเหลียงประจบประแจงอย่างแยบยล ไม่ได้จงใจไปแก้ไขเรื่องที่เธอกับฟู่เจิงหย่ากันแล้ว

ก็ไม่นับว่าเป็นการประจบประแจงอะไร ที่เธอพูดเป็นความจจริงทั้งสิ้น

ถึงยังไงก็พบหน้ากันแค่ครั้งนั้น ไม่นึกเลยว่าผู้นำจะจำเธอได้ ทำให้เวินเหลียงตกตะลึงจริง ๆ

เลขาเซี่ยยิ้ม ทว่าไม่ได้พูดอะไรขึ้นมาอีก จากนั้นก็ย่างเท้าออกไปข้างนอกเลย

เยี่ยนหวยชะงักไปครู่หนึ่ง เขามองไปที่ถังซือซือ “ไปรอฉันที่ห้องพักก่อน”

ไม่รอให้ถังซือซือตอบสนองกลับอะไร เขาก็ก้าวเท้าไปข้างหน้าตามไปทันที

เลขาเซี่ยชำเลืองมองเยี่ยนหวยที่รั่งท้ายอยู่ก้าวหนึ่ง พร้อมฉีกยิ้มพลางเอ่ยขึ้นอย่างหยอกล้อว่า “นายสนใจเด็กผู้หญิงคนเมื่อกี้นั่นใช่ไหม?”

เยี่ยนหวยไม่ได้ปฏิเสธพร้อมยิ้มชืด ๆ ตอบกลับ “ตอนนี้รบก