บทที่ 717

เวินเหลียงเข้าใจแล้วว่าเขาหมายความว่ายังไง เธอเบะปากพลางส่ายหน้า “ยังไงก็ช่างมันเถอะ”

เธอแค่คิดจะบริจาคเงินตั้งแต่แรกอยู่แล้ว ทว่าจำนวนมันค่อนข้างมหาศาล ถึงได้ก่อตั้งมูลนิธิขึ้นมาเอง ไม่ได้คิดจะหยิบยืมมูลนิธิขูดรีดเงินแต่อย่างใด

ฟู่เจิงรู้อยู่แล้วเชียวว่าในจิตใต้สำนึก เธอก็ยังคิดว่าตัวเองเป็นแค่คนธรรมดาทั่วไปคนหนึ่ง มีเรื่องอะไรก็แจ้งตำรวจ

แม้เป็นเช่นนี้แล้วฟู่เจิงก็ต้องคอยเป็นห่วงเธอเสมอ ทว่าเขาก็ยอมที่จะปกป้องเวินเหลียงที่มีความคิดง่าย ๆ แบบนี้

“ช่างเถอะ ช่างมันเถอะ ฉันคอยคุ้มกะลาหัวเธอ เธอไม่จำเป็นต้องรู้สึกติดค้างอะไรฉัน นอกจากเธอยังคิดจะจากไปอยู่”

ฟู่เจิงมองเธอด้วยความหมายลึกซึ้ง “ฉันคงไม่ได้ไปพูดแทงใจดำเข้าหรอกนะ?”

เวินเหลียง: “...”

ทีแรกเธอก็ยังซาบซึ้งอยู่หรอกนะ ทว่าเมื่อได้ยินประโยคด้านหลัง เวินเหลียงก็กลอกตาขาว พร้อมตอบกลับด้วยทีท่าจริงจัง “เปล่าซะหน่อย ดูสิคุณสงสัยแค่ไหน”

ทว่าแอบคิดอยู่ในใจว่า คดีการตายของพ่อลองเชื่อฟู่เจิงดูสักครั้งดีไหม? ต้องจากไปให้ได้เลยจริง ๆ หรือเปล่านะ?

“ถึงยังไงจอมลวงโลกอย่างเธอ โกหกฉันที่เมืองจิงยังไง ฉันยังจำได้ดีนะ” ฟู่เจิงยิ้มทว่าก็ราวกั