All Chapters of สัญญารักผูกหัวใจท่านประธานปากแข็ง: Chapter 371 - Chapter 380

เมื่อเห็นเวินเหลียงหลับสนิท เฮ่อหมิงก็ยื่นมือไปถอดเสื้อผ้าของเวินเหลียงออกอย่างระมัดระวังเขาเองก็เพิ่งจะเคยทำเรื่องพรรค์นี้เป็นครั้งแรกเช่นกัน สองมือสั่นเทาไม่หยุด“ร้อนจัง...”เวินเหลียงส่งเสียงออกมาอย่างแผ่วเบา เธอยกมือขึ้นไปเช็ดตรงหน้าผาก ทว่าบนหน้าผากไม่มีเหงื่อเลยสักหยดครั้นไม่สามารถขจัดความรุ่มร้อนภายในร่างกายออกไปได้ จึงทำให้เธอรู้สึกไม่สบายตัวเป็นอย่างมากเฮ่อหมิงสั่นไปทั้งเนื้อตัว กลัวว่าจะทำให้เวินเหลียงตกใจจนสะดุ้งตื่น เขาจึงไม่กล้ากระดุกกระดิกยาออกฤทธิ์แล้วเหรอ?ที่อ่าวอะพอลโลมีตำบลเล็ก ๆ อยู่ตำบลหนึ่ง มีคนที่มาท่องเที่ยวที่นี่มากมาย ในตำบลเล็ก ๆ เองก็เจริญรุ่งเรืองเป็นอย่างมาก บางทีอาจเป็นเพราะมีคู่รักมาท่องเที่ยวค่อนข้างเยอะ และอาจเป็นเพราะในต่างประเทศแนวคิดค่อนข้างเปิดกว้าง กระทั่งยังมีร้านขายของเล่นผู้ใหญ่ร้านหนึ่ง หลังเขากลับมาจากประภาคาร ก็ไปมาเที่ยวหนึ่ง...ขณะเวินเหลียงชักมือกลับ ดันไปแตะแขนของเฮ่อหมิงโดยไม่ได้ตั้งใจเข้า ความเย็นสายหนึ่งวาบขึ้นมาในหัวของเธอมึนงงไม่สามารถแบ่งได้อย่างชัดเจน เบลอไปหมด เธออดไม่ได้ที่จะยื่นมือออกไปควานหาแหล่งที่มาของความเย็น

ที่เกรตโอเชียนโรดมีนักท่องเที่ยวมากมาย ฉะนั้นในทุกอำเภอเล็ก ๆ ระหว่างทางจึงมีศูนย์นักท่องเที่ยวอยู่ศูนย์นักท่องเที่ยวของอ่าวอะพอลโลอยู่ไม่ไกลจากที่นี่ ไม่นานตำรวจก็มาถึงจุดเกิดเหตุ…ในวินาทีนี้ บนเฮลิคอปเตอร์ เวินหลียงพาดอยู่บนตัวฟู่เจิงราวกับหมึกยักษ์ตัวยาว“ร้อนจัง...”เธอบ่นพึมพำด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาพลางล้วงเข้าไปในเสื้อเชิ้ตของฟู่เจิง ลูบกล้ามเนื้อแสนแน่นของเขาไปตามอำเภอใจอืม...สบายตัวจัง...แต่มันยังไม่พอเธอฉีกเสื้อเชิ้ตของฟู่เจิงโดยไม่รู้สึกตัว กระดุมสองเม็ดบนสุดของเสื้อเชิ้ตฟู่เจิงปริออก เวินเหลียงแนบหน้าเข้าไปเลยคนที่ใจถวิลหาอยู่ในอ้อมอกของตน ร่างกายอรชรอ้อนแอ้นแสนประณีตบิดไปบิดมา ฟู่เจิงควบคุมไม่อยู่ ส่วนลึกในร่างกายมีไฟชั่วร้ายลุกโชนขึ้นมาสายหนึ่ง แทบอยากจะสำเร็จโทษเวินเหลียงเสียตรงนี้เลยทว่าเมื่อนึกถึงที่เวินเหลียงตำหนิทั้งน้ำตาเมื่อวาน เขาก็ไม่กล้าไปถึงขั้นนั้นภายในสถานการณ์ที่เธอไม่รู้สึกตัว เขากลัวว่าจะไปร้ายเธอเข้า กลัวว่าเธอจะเกลียดเขาเมื่อครู่ตอนเห็นฉากพรรค์นั้นในเต็นท์ ฟู่เจิงก็เดือดพล่านจนแทบจะระเบิดแล้ว หากไม่ใช่เพราะสติบอกเขาว่าเวินเหลียงรอไม่ได้แล้

เวินเหลียงหันหน้าไปแล้วสบตากับฟู่เจิงพอดี ทว่าไม่มีทีท่าจะหลบแต่อย่างใด “ฉันชอบเขามากจริง ๆ ทั้งยังหนุ่มทั้งหล่อดูสดใสร่าเริง เอาแต่เรียกฉันว่าพี่สาวครับ ๆ ทำเอาฉันกระชุ่มกระชวยหัวใจ ทำให้ฉันที่เดิมทีตายด้านพลันรู้สึกเด็กลง”“เพราะงั้น เมื่อคืนฉันก็เสียแรงเปล่า แถมทำเธอเสียเรื่องใช่ไหม?” ฟู่เจิงฝืนเค้นประโยคนี้ออกมาจากร่องฟัน“ก็ไม่เป็นไรหรอก เรื่องพรรค์นี้ค่อยนัดกันอีกทีวันหลังก็ได้ ฉันแค่อยากบอกคุณเฉย ๆ ว่า อย่ายัดเยียดความคิดและความชอบของคุณให้ฉัน ก็เหมือนกับที่คุณคอยตามดูฉัน คิดเองเออเองว่ามันดีกับฉัน แต่ความจริงแล้วมันกลับทำให้ฉันโคตรเบื่อสุด ๆ คุณคิดเองเออเองว่าทำไปเพื่อฉัน แต่อันที่จริงแล้วสำหรับฉันมันไม่นับว่าเป็นอะไรเลย เพราะงั้นฉันขอร้องล่ะ ต่อจากนี้อย่ามาตามฉันอีก โอเคไหม?!”เมื่อได้ยินวลีที่ว่าค่อยนัดกันอีกทีวันหลัง เลือดลมที่อกฟู่เจิงก็ปั่นป่วนอันที่จริงแล้วสำหรับเธอนั่นมันไม่นับว่าเป็นอะไรเลย?!เพื่อทำให้เขาไม่ตามเธออีก เธอถึงขั้นใช้คำว่า ‘ขอร้อง’?ฟู่เจิงขบกรามแน่น พูดไปชะงักไป “เวินเหลียง! เมื่อก่อนเธอไม่ได้เป็นแบบนี้นี่! ฉันไม่ควรปล่อยให้เธอออกมาเที่ยวกับถังซือซ

ไม่ได้กลับมาเกือบหนึ่งเดือน ทุกที่ภายในห้องมีขี้ฝุ่นร่วงหล่นลงมาชั้นหนึ่ง เครื่องใช้ภายในห้องครัวก็ต้องล้างทำความสะอาดเพียงแต่ตอนนี้พวกเธอไม่มีกะจิตกะใจจะไปทำความสะอาด หลังนอนบนโซฟาอยู่นานสองนาน ถังซือซือไถโทรศัพท์ไปพลางถามขึ้นว่า “เธออยากกินอะไร?”เวินเหลียงเข้าใจในทันทีว่าถังซือซือจะสั่งดิลิเวอรี เธอแจ๊บ ๆ ปาก ก่อนจะเปิดแอพดิลิเวอรี “ฉันสั่งเป็ดย่าง”“งั้นฉันจะสั่งไก่ทอดก็แล้วกัน...พูดคำว่าไก่ไม่พูดคำว่าก็แล้วกันต่อท้าย[1] จะได้ฟังดูสุภาพทุกคน”เวินเหลียง “...”อาหารดิลิเวอรีที่ทั้งสองคนสั่งมาถึงตามลำดับก่อนปีใหม่ภายในประเทศมีหนังสองสามเรื่องที่รอเข้าฉายอยู่นานแล้ว ตอนนี้เข้าแอพดูหนังแล้วในเพนส์เฮ้าส์ของถังซือซือมีห้องดูหนังขนาดย่อมห้องหนึ่งทั้งสองคนยกอาหารดิลิเวอรีไปในห้องดูหนังด้วยกัน ดูหนังไปด้วยกินอาหารดิลิเวอรีไปด้วยหลังกินอาหารดิลิเวอรีเสร็จ ทั้งสองคนก็นอนดูหนังบนโซฟากันอย่างไม่ห่วงภาพลักษณ์เวินเหลียงเอ่ยขึ้นพร้อมทั้งนั่งไขว่ห้าง “ดีจริง ๆ ฉันก็อยากซื้อเพนส์เฮ้าส์ห้องหนึ่งพอดี อยู่คนเดียวมีความสุขดี”ไม่ดีที่เธอจะมาพลอยอาศัยอยู่กับถังซือซือที่นี่ ทว่าก็ไม่คิดจะ

เลขาหยางที่อยู่ปลายสาย “ประธานฟู่??? นี่คุณกำลังพูดเรื่องอะไรอยู่คะเนี่ย?”“ตกลงตามนี้ละกัน แค่นี้นะ” ฟู่เจิงกดวางสายด้วยใบหน้าที่มีสีหน้าคงเดิม จากนั้นก็วางโทรศัพท์ไว้บนโต๊ะ ทว่าตากลับเอาแต่มองไปที่หน้าของเวินเหลียงอยู่ตลอด สีหน้าแฝงความไม่ยอมปล่อยเวินเหลียงไปอยู่เล็กน้อยเลขาหยาง “???”นี่เขาคิดจะขายคฤหาสน์หลังนี้เหรอ?เวินเหลียงกัดริมฝีปากเงียบ ๆดูท่าเขาคงคิดตกแล้ว ว่าจะบอกลาการแต่งงานที่ผ่านมาสามปีโดยสิ้นเชิงเขาคงกำลังจะแต่งงานกับฉู่ซืออี๋นี่คือสิ่งที่เธอต้องการไม่ใช่เหรอ?ตอนนั้นเธอเองก็อยากขายคฤหาสน์หลังนี้ทิ้งไปเหมือนกันไม่ใช่เหรอ?แต่ทำไมหลังจากรู้ข่าวนี้ ในใจของเธอกลับว่างเปล่าอยู่นิดหน่อยนะคงเป็นเพราะยังไม่ชินละมั้ง ต่อไปคงค่อย ๆ ดีขึ้นเองเวินเหลียงพยายามคุมอารมณ์ให้มั่นคง “คุณจะขายที่นี่เหรอ?”ฟู่เจิงมองสีหน้าบนหน้าเธออย่างจริงจัง “ก็มีแพลนเรื่องนี้ไว้”“ขายไปก็ดี หย่ากันแล้ว เก็บมันไว้ก็ไม่มีประโยชน์อะไร” เวินหลียงเอ่ยขึ้นชืด ๆ “จริงสิ เมื่อกี้คุณอยากจะพูดอะไรนะ?”เห็นเวินเหลียงไม่สะทกสะท้าน ความโกรธในใจของฟู่เจิงก็พลุ่งพล่านขึ้นมาความเดือดดาลกลิ้งไปมาอ