บททั้งหมดของ สัญญารักผูกหัวใจท่านประธานปากแข็ง: บทที่ 331 - บทที่ 340

ถังซือซือไม่รู้ว่าฟู่เจิงอยู่ข้าง ๆ จงใจสั่งเหล้าสองสามขวด เหล้าขาว“พูดตามตรงนะ สองสามวันก่อนถึงตัวอาเหลียงจะอยู่กับเรา แต่ก็เอาแต่กลุ้มใจไม่มีความสุขอยู่ตลอด ไม่สนใจอะไรทั้งนั้น แต่ตอนนี้ในที่สุดก็ปล่อยวางได้แล้ว มา วันนี้พวกเรามาดื่มให้เต็มที่กันสักหน่อย ฉลองที่อาเหลียงหย่าได้สำเร็จ กลายเป็นคนโสดแล้ว!” “มา ๆ ๆ ไม่เมาไม่เลิก!”เวินเหลียงยิ้มพลางรินเหล้าให้ตัวเองแก้วหนึ่ง “งั้นฉันจะสละชีพเพื่อดื่มเป็นเพื่อนพวกเธอ!”ทั้งสามคนพูดคุยกันไปด้วย พลางดื่มแก้วแล้วแก้วเล่าถังซือซือดื่มไปจนกรึ่ม ๆ แล้ว ในปากเริ่มพูดอะไรแบบไม่ยั้งคิด “…อาเหลียงเอ่อ…ฉันรู้ตั้งนานแล้วว่าฟู่เจิงไม่ใช่คนเด่อะไร…ไม่นึกเลยว่าเธอจะทนเขามาได้นานขนาดนี้? ถ้าเป็นฉันนะ ถีบหัวส่งเขาไปตั้งนานแล้ว ตัวเองเอาเงินค่าหย่าไปเลี้ยงนายแบบสักสองคนไม่ดีกว่าเหรอ?”“มา ๆ ๆ ฉันจะให้พวกเธอดูน้อง ๆ สุดที่รักของฉัน ชู่ว์…อย่าไปพูดที่อื่นนะ ฉันไม่…ไม่เคยให้คนอื่นดูมาก่อน…”ถังซือซือเปิดอัลบั้มภาพเข้ารหัสในโทรศัพท์ทั้งเมาแอ๋ “ดูสิ ผู้ชายแต่ละคนเป็นไอดอลเน็ตใจดีทั้งนั้น ไม่ง่ายเลยกว่าฉันจะรวบรวมมาได้ เธอดูรูปนี้สิ กล้ามเนื้อหน้าอกของเ

หนิงหนิง แค่ได้ยินก็รู้ในทันทีว่าเป็นชื่อของผู้หญิงฟู่เจิงมั่นใจเป็นอย่างมากว่าเวินเหลียงไม่มีเพื่อนที่ชื่อหนิงหนิงเมื่อนึกเชื่อมโยงไปถึงฉากเมื่อครู่ ฟู่เจิงก็สงสัย หนิงหนิงก็คือลูกที่เวินเหลียงคลอดออกมาเวินเหลียงหลับเป็นตาย เธอเบะปาก แต่ไม่ได้ตอบอะไรฟู่เจิงไม่สบอารมณ์ ก้มตัวไปข้างหูเวินเหลียง แล้วถามขึ้นด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาว่า “อาเหลียง หนิงหนิงคือใครเหรอ?”“…หนิงหนิงคือใคร…” เวินเหลียงพึมพำด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา“ใช่ หนิงหนิงเป็นใคร?”“หนิงหนิงคือ…”เวินเหลียงพูดไปได้ครึ่งหนึ่ง จู่ ๆ ก็เอามือไปกุมศีรษะ พร้อมทั้งขดตัวขึ้นมา บนหน้าเผยสีหน้าของความเจ็บปวดออกมา และร้องโอดครวญอย่างยากจะอดกลั้นเอาไว้ “ปวดหัวชะมัด! ปวดไม่ไหวแล้ว!”เมื่อฟู่เจิงเห็นดังนั้น ก็รีบยื่นมือไปช่วยเวินเหลียงถูขมับ พร้อมทั้งเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาว่า “นึกไม่ออกก็ไม่ต้องนึกแล้ว นอนหลับให้เต็มที่เถอะ”ผ่านไปนานสองนาน เวินเหลียงถึงได้สงบลงมา และหลับเป็นตายไม่รู้เรื่องฟู่เจิงมองใบหน้าที่หลับสนิทของเวินเหลียง นัยน์ตาลึกซึ้งเป็นอย่างมากเขาช่วยจัดการใส่เสื้อผ้าให้เวินเหลียง จากนั้นก็ห่มผ้าห่มให้ เขานั่งอยู

หลังลงมาจากเนินหิมะ เวินหลียงก็ได้รับไลน์ของลู่เย่าเป็นอย่างที่คิดเอาไว้จริง ๆ เพื่อนเขาปฏิเสธเวินเหลียงตอบกลับ “น่าเสียดายจัง ต่อไปถ้ามีโอกาสไว้ไปด้วยกันนะ”ลู่เย่าตอบกลับด้วยมีมภาพหนึ่งเห็นคำว่า ‘ถ้ามีโอกาสไว้ไปด้วยกันนะ’ เก้าพยางค์ สีหน้าของฟู่เจิงก็เคร่งขรึมลงพวกเวินเหลียงเธอไปกินข้าวที่ร้านอาหาร ในร้านอาหารมีหน้าต่างยาวขอบจรดพื้นบานใหญ่บานหนึ่ง สามารถมองเห็นวิวด้านนอกได้ทั้งหมดเนื่องจากไม่มีเวลาให้ครุ่นคิด เวลากินข้าวของเหล่านักท่องเที่ยวเองก็ไม่แน่นอน ตอนนี้ภายในร้านอาหารคนไม่เยอะกินไปได้พักหนึ่ง จู่ ๆ ก็มีคนตะโกนขึ้นมาด้วยความตกตะลึง “ดูสิ! นั่นแสงเหนือใช่ไหม?”ในท้องฟ้าสีน้ำเงิน ปรากฏแสงสีเขียวจาง ๆ เส้นหนึ่ง หากไม่สังเกตดูดี ๆ เดิมทีนั้นมองไม่ออกเลยก็ยังคงดึงดูดความสนใจของนักท่องเที่ยวเป็นอย่างมากเช่นเคยผ่านไปไม่นาน จู่ ๆ ก็มีแสงเหนือเส้นใหญ่เกิดขึ้นมาสายหนึ่ง สีเขียวเป็นสายใหญ่ปรากฏขึ้นเคียงคู่กับแสงเหนือที่มีสีขาวสีม่วงและสีแดงนิดหน่อยบนท้องฟ้ากว้างใหญ่ไพศาลนักท่องเที่ยวที่พักผ่อนอยู่ภายในห้องของโรงแรมบางส่วนรีบวิ่งออกไปนอกห้องอย่างรวดเร็วพวกเวินเหลียงท

ฟู่เจิงแข็งทื่อไปทั้งตัว นิ้วมือชะงัก อึ้งไปอยู่นานสองนานถึงได้ตอบกลับไปสองพยางค์ว่า “ไม่ใช่”ฟู่เจิงจ้องหน้าจอโทรศัพท์ ผ่านไปนานแล้วก็ไม่เห็นเวินเหลียงตอบกลับมา ในใจตึงเครียดขึ้นเรื่อย ๆ ทันใดนั้นก็เกิดความรู้สึกนั่งไม่ติดขึ้นมาเล็กน้อยเขากลัวว่าเวินเหลียงจะมองเขาออก แต่อีกใจก็กลัวว่าเวินเหลียงจะมองเขาไม่ออกเวินเหลียงมองหน้าจอทั้งอึ้งทึ่งไป เธอยิ่งรู้สึกแปลกเพิ่มมากขึ้น‘ไม่ใช่’ สองคำนี้ ยิ่งไปเพิ่มความสงสัยของเธอหนักเข้าไปอีกหรือว่าจะเป็นเพื่อนของลู่เย่าจริง ๆ?ทำไมเพื่อนลู่เย่าตอบข้อความแทนลู่เย่าล่ะ?เพื่อนของลู่เย่าที่ไม่เคยเผยโฉมหน้า...ในหัวของเวินเหลียงวาบเงาร่างคนหนึ่งขึ้นมาเธอเยาะเย้ยตัวเองเสียงหนึ่ง ก่อนจะส่ายหน้า ทำไมคิดถึงเขาอีกแล้วนะ?“อาเหลียง เธอเหนื่อยแล้วไม่ใช่เหรอ? ทำไมยังไม่กลับไปพักผ่อนอีก?” ถังซือซือและจูฝานขึ้นมาชั้นบน ก็เห็นเวินเหลียงยืนถือโทรศัพท์อยู่ปากบันได“อ๋อ ฉันไม่ชอบที่ในห้องมันอุดอู้เกินไปน่ะ ก็เลยออกมาสูดอากาศ”ถ้าในห้องอุดอู้ ก็เปิดหน้าต่างได้ไม่ใช่เหรอ? แถมยังมองเห็นแสงเหนือได้อีกด้วยถังซือซือมองเวินเหลียงด้วยความสงสัยทีหนึ่ง ก่อนจะ

หลังกินข้าวเสร็จ จูฝานก็ขับรถไปยังสนามบินเมื่อมาถึงลานจอดรถของสนามบิน เวินเหลียงก็โบกไม้โบกมือให้โจวอวี่ที่อยู่ข้าง ๆ “ไว้เจอกันนะ เจอกันที่ออสเตรเลีย”โจวอวี่ผงะไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเปิดประตูและลงจากรถไป “อาเหลียง เธอไม่ลงมาส่งฉันหน่อยเหรอ?”เวินเหลียงอึ้งไปพักหนึ่ง แต่ก็ไม่ได้คิดอะไรมาก เธอลงรถจากอีกฝั่งหนึ่ง กำลังคิดจะกำชับจูฝาน ทว่าได้ยินโจวอวี่พูดขึ้นอีกว่า “จูฝานรออยู่ในรถก็แล้วกันนะ”“ได้เลย!” จูฝานรีบขานรับอย่างรวดเร็วเสียงหนึ่ง ก่อนจะโบกไม้โบกมือกับเวินเหลียงพร้อมทั้งยิ้มแย้ม “ข้างนอกหนาว ฉันไม่ลงไปละนะ อาเหลียง ช่วยส่งโจวอวี่แทนฉันด้วยล่ะ”เวินเหลียงจนใจ เธอพูดกับโจวอวี่ว่า “ถ้างั้นฉันไปส่งนายที่ประตูทางเข้าอาคารผู้โดยสารโอเคไหม?”“ได้” โจวอวี่ยิ้มหวานทีหนึ่งจูฝานและถังซือซือที่อยู่ในรถมองหน้ากันทีหนึ่ง บนใบหน้าแฝงไปด้วยความหมายที่ลึกซึ้งเวินเหลียงและโจวอวี่เดินเคียงคู่กันไปยังประตูอาคารผู้โดยสารระหว่างทางมานี้ เวินหลียงก็จงใจหาหัวข้อบทสนทนา “ไปประชาสัมพันธ์ที่ประเทศฝรั่งเศสนี่ เป็นงานสุดท้ายก่อนปีใหม่ของนายใช่ไหม?”โจวอวี่ส่ายหน้า “ไม่ใช่ ฉันยกการประชาสัมพันธ์ที่เ