บทที่ 338

ฟู่เจิงแข็งทื่อไปทั้งตัว นิ้วมือชะงัก อึ้งไปอยู่นานสองนานถึงได้ตอบกลับไปสองพยางค์ว่า “ไม่ใช่”

ฟู่เจิงจ้องหน้าจอโทรศัพท์ ผ่านไปนานแล้วก็ไม่เห็นเวินเหลียงตอบกลับมา ในใจตึงเครียดขึ้นเรื่อย ๆ ทันใดนั้นก็เกิดความรู้สึกนั่งไม่ติดขึ้นมาเล็กน้อย

เขากลัวว่าเวินเหลียงจะมองเขาออก แต่อีกใจก็กลัวว่าเวินเหลียงจะมองเขาไม่ออก

เวินเหลียงมองหน้าจอทั้งอึ้งทึ่งไป เธอยิ่งรู้สึกแปลกเพิ่มมากขึ้น

‘ไม่ใช่’ สองคำนี้ ยิ่งไปเพิ่มความสงสัยของเธอหนักเข้าไปอีก

หรือว่าจะเป็นเพื่อนของลู่เย่าจริง ๆ?

ทำไมเพื่อนลู่เย่าตอบข้อความแทนลู่เย่าล่ะ?

เพื่อนของลู่เย่าที่ไม่เคยเผยโฉมหน้า...

ในหัวของเวินเหลียงวาบเงาร่างคนหนึ่งขึ้นมา

เธอเยาะเย้ยตัวเองเสียงหนึ่ง ก่อนจะส่ายหน้า ทำไมคิดถึงเขาอีกแล้วนะ?

“อาเหลียง เธอเหนื่อยแล้วไม่ใช่เหรอ? ทำไมยังไม่กลับไปพักผ่อนอีก?” ถังซือซือและจูฝานขึ้นมาชั้นบน ก็เห็นเวินเหลียงยืนถือโทรศัพท์อยู่ปากบันได

“อ๋อ ฉันไม่ชอบที่ในห้องมันอุดอู้เกินไปน่ะ ก็เลยออกมาสูดอากาศ”

ถ้าในห้องอุดอู้ ก็เปิดหน้าต่างได้ไม่ใช่เหรอ? แถมยังมองเห็นแสงเหนือได้อีกด้วย

ถังซือซือมองเวินเหลียงด้วยความสงสัยทีหนึ่ง ก่อนจะ