บทที่ 340

หลังกินข้าวเสร็จ จูฝานก็ขับรถไปยังสนามบิน

เมื่อมาถึงลานจอดรถของสนามบิน เวินเหลียงก็โบกไม้โบกมือให้โจวอวี่ที่อยู่ข้าง ๆ “ไว้เจอกันนะ เจอกันที่ออสเตรเลีย”

โจวอวี่ผงะไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเปิดประตูและลงจากรถไป “อาเหลียง เธอไม่ลงมาส่งฉันหน่อยเหรอ?”

เวินเหลียงอึ้งไปพักหนึ่ง แต่ก็ไม่ได้คิดอะไรมาก เธอลงรถจากอีกฝั่งหนึ่ง กำลังคิดจะกำชับจูฝาน ทว่าได้ยินโจวอวี่พูดขึ้นอีกว่า “จูฝานรออยู่ในรถก็แล้วกันนะ”

“ได้เลย!” จูฝานรีบขานรับอย่างรวดเร็วเสียงหนึ่ง ก่อนจะโบกไม้โบกมือกับเวินเหลียงพร้อมทั้งยิ้มแย้ม “ข้างนอกหนาว ฉันไม่ลงไปละนะ อาเหลียง ช่วยส่งโจวอวี่แทนฉันด้วยล่ะ”

เวินเหลียงจนใจ เธอพูดกับโจวอวี่ว่า “ถ้างั้นฉันไปส่งนายที่ประตูทางเข้าอาคารผู้โดยสารโอเคไหม?”

“ได้” โจวอวี่ยิ้มหวานทีหนึ่ง

จูฝานและถังซือซือที่อยู่ในรถมองหน้ากันทีหนึ่ง บนใบหน้าแฝงไปด้วยความหมายที่ลึกซึ้ง

เวินเหลียงและโจวอวี่เดินเคียงคู่กันไปยังประตูอาคารผู้โดยสาร

ระหว่างทางมานี้ เวินหลียงก็จงใจหาหัวข้อบทสนทนา “ไปประชาสัมพันธ์ที่ประเทศฝรั่งเศสนี่ เป็นงานสุดท้ายก่อนปีใหม่ของนายใช่ไหม?”

โจวอวี่ส่ายหน้า “ไม่ใช่ ฉันยกการประชาสัมพันธ์ที่เ