All Chapters of สัญญารักผูกหัวใจท่านประธานปากแข็ง: Chapter 341 - Chapter 350

เวินเหลียงราวกับได้ยินเรื่องตลกอะไรอย่างนั้น เธอมองฟู่เจิงอย่างเย็นชา “คุณบอกว่าจะปล่อยให้ฉันเป็นอิสระไม่ใช่เหรอ? คุณปู่ก็จากไปแล้ว พวกเราหย่ากันแล้ว ทำไมคุณยังมาแสดงละครต่อหน้าฉันอีก?”นัยน์ตาของฟู่เจิงประกายความเจ็บปวดออกมา เขาไม่คิดว่าเวินเหลียงจะคิดกับเขาแบบนี้เธอไม่มีความเชื่อมั่นในตัวเขาเลยสักนิด“ฉันนึกเสียใจแล้ว อาเหลียง ฉันไม่ควรปล่อยเธอไป อย่างที่เธอพูด คุณปู่จากไปแล้ว ฉันมีความจำเป็นอะไรยังต้องมาแสดงละครอีก? อาเหลียง ไม่ว่าเธอจะเชื่อไหม แต่ฉันชอบเธอจริง ๆ ไม่อยากหย่ากับเธอ”คราวก่อนเขาก็เคยบอกว่าเขาชอบเธอ เธอถามว่าเขาชอบเธอตอนไหน แต่เขากลับตอบไม่ได้อีกอย่างต่อให้เขาบอกว่ามันเป็นความจริง แล้วทำไมเธอต้องกลับไป?ความเจ็บปวดที่เธอได้รับมาในก่อนหน้านี้มันสามารถลบเลือนไปได้อย่างง่ายดายขนาดนั้นเลยเหรอ?สีหน้าของเวินเหลียงเย็นยะเยือก “บนโลกใบนี้ไม่มียานึกเสียใจ ฉันไม่สนว่าอะไรที่มันบันดาลใจให้คุณพูดคำพูดเหล่านี้ออกมา แต่ฉันอยากจะบอกให้คุณเข้าใจ ฉันไม่คิดจะแต่งงานใหม่กับคุณอีก”เธอคิดไม่ตกว่าตัวเธอมีผลประโยชน์อะไรถึงขั้นควรค่าให้ฟู่เจิงทิ้งฉู่ซืออี๋ไว้ในประเทศ แล้วบินมาแสดง

“ขโมยเป็นคนมีฝีมือ มันฉวยโอกาสตอนที่คุณถ่ายรูปอยู่ที่เกาะลิงกาส ขโมยกระเป๋าสตางค์ของคุณไป แต่ผมบังเอิญไปเห็นเข้าพอดี”เวินเหลียงมองเขาทีหนึ่ง “พวกคุณก็ไปเกาะลิงกาสมาด้วยเหรอ?”มีอยู่แวบหนึ่ง เธอกระทั่งสงสัยว่าลู่เย่าเป็นคนเอากระเป๋าสตางค์ของตัวเธอไป เธอไม่ได้คิดเข้าข้างตัวเอง แต่มันบังเอิญเกินไปแล้วจริง ๆ“อืม ไปมาเมื่อวานน่ะ”“แบบนี้นี่เอง งั้นต้องขอบคุณคุณด้วยนะคะ”วันนี้พวกเธอเพิ่งไปมาอาจเป็นแค่เรื่องบังเอิญจริง ๆ?“เกรงใจอะไรกัน เจอเพื่อนร่วมชาติที่ต่างแดน ที่ช่วยได้ก็ช่วย ๆ กัน” ลู่เย่าส่งกระเป๋าสตางค์มาเวินเหลียงรับกระเป๋าสตางค์มา กุมเอาไว้ในมือพลางเงยหน้ามองลู่เย่า แล้วพูดว่า “ถ้าไม่ใช่เพราะคุณมาได้ทันเวลา ตอนนี้ฉันคงจองตั๋วเครื่องบินไปออสโลแล้ว เอาแบบนี้ก็แล้วกัน พรุ่งนี้ฉันจะเลี้ยงข้าวคุณ เป็นยังไง? ถ้าเพื่อนคุณไม่รังเกียจละก็ จะมาด้วยก็ได้นะ ฉันเลี้ยงพวกคุณเอง”ลู่เย่าเลิกคิ้ว “ค่อยว่ากันก็แล้วกัน ผมขอกลับไปถามเพื่อนผมก่อน”“เพื่อนคุณคนนี้ก็คุมเข้มเกินไปแล้วหรือเปล่า? ไม่เหมือนเป็นเพื่อนของคุณ แต่เหมือนภรรยาคุณมากกว่า กลัวว่าคุณออกไปแล้วจะมีคนเกาะแกะ” เวินเหลียงเอ

วันนี้เวินเหลียงไม่ได้ไปที่ออสโล และได้บอกเรื่องที่ลู่เย่าเอากระเป๋าสตางค์กลับมาให้เธอกับพวกถังซือซือทั้งสองคนแล้วถังซือซือใช้ไหล่กระทุ้งเวินเหลียงทีหนึ่ง ยิ้มจนใบหน้าเต็มไปด้วยความคลุมเครือ “ไม่ให้พวกเราตามไปจริง ๆ เหรอ?”“ฉันไปคนเดียวก็พอ” ริมฝีปากของเวินเหลียงกระตุกรอยยิ้มออกมาถ้าบอกว่าเป็นเพราะรู้สึกขอบคุณลู่เย่าก็เลยจะเลี้ยงข้าวลู่เย่า เวินเหลียงให้ถังซือซือกับจูฝานไปด้วยก็ได้แต่เธออยากไปคนเดียวถังซือซือคิดเพียงเวินเหลียงรู้สึกดีกับลู่เย่า เธอตบไหล่ของเวินเหลียง แล้วยักคิ้วให้เธอ “เอาละ สู้ ๆ นะ คืนนี้ต้องช่วงชิงมาให้ได้!”จูฝานเองก็คิดว่าเวินเหลียงชอบลู่เย่า เธอแอบรู้สึกเสียใจแทนโจวอวี่ “อาเหลียง เธอก็ระวังตัวหน่อยนะ ถึงยังไงพวกเราก็ไม่ได้รู้จักลู่เย่าเท่าไร ไม่รู้ว่าเขาเป็นคนยังไง”“ฉันเข้าใจ วางใจเถอะ ไม่ใช่อย่างที่พวกเธอคิดหรอก”เธอแค่รู้สึกว่าลู่เย่าแปลก อยากจะพิสูจน์การคาดเดาของตัวเองสักหน่อยถังซือซือทำหน้าอย่างเข้าใจทุกอย่าง “การอธิบายก็คือการปิดบัง...”เวินเหลียง “...”ร้านอาหารที่ลู่เย่าจอง เป็นร้านอาหารญี่ปุ่นที่พวกเวินเหลียงทั้งสามคนไม่เคยมาด้านขวาสุดข

‘เพล้ง...’ห้องข้าง ๆ มีอะไรบางอย่างตกลงบนพื้น แตกกระจายไปทั่ว หลังจากนั้นก็มีพนักงานรีบวิ่งเข้าไปเก็บกวาดลู่เย่าไม่สนใจความรู้สึกของฟู่เจิงแล้ว ทั้งใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความแข็งทื่อเวินเหลียงชอบเขา?!เวินเหลียงชอบเขาได้ยังไง?!มือใหญ่ ๆ ของเขาวางพาดอยู่บนเข่า เขาสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ เฮือกหนึ่ง พยายามสงบระลอกคลื่นภายในใจให้กลับมาสงบ จากนั้นก็ถามขึ้นด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความสับสน “คุณเวิน นี่คุณจริงจังหรือเปล่า?”“จริงจังสิ ไม่งั้นวันนี้ฉันจะมาคนเดียวทำไม?” เวินเหลียงกระตุกยิ้มริมฝีปาก ขนตายาวราวกับขนนกกะพริบลู่เย่าเกือบจะหายใจไม่ออก “คุณ...คุณเวิน ถึงยังไงผมก็ยังขอแนะนำให้คุณคิดให้รอบคอบ ผมเองก็ไม่รู้ว่าในตัวผมมีอะไรที่มันไปดึงดูดคุณเข้า สรุปก็คือ...”“คุณรังเกียจที่ฉันเคยแต่งงานมาก่อนใช่ไหม?” เวินเหลียงพูดแทรกคำพูดของเขา“เปล่าครับ...”“อันที่จริงจุดนี้คุณไม่ต้องกังวลเลย เดิมทีฟู่เจิงก็ไม่มีน้ำยาอยู่แล้ว”ลู่เย่าอ้าปากใหญ่ ๆ อย่างตกตะลึง “...”“ไม่เชื่อใช่ไหม? ตอนแรกฉันก็ไม่เชื่อเหมือนกัน ภายนอกดูแข็งแกร่ง แต่อันที่จริงเป็นคนไร้น้ำยาคนหนึ่ง ทั้งเคยผ่าตัดมาแล้ว ยาโด๊ปก

ฟู่เจิงถูกมืออีกข้างหนึ่งของเวินเหลียงปิดปากเอาไว้ เขาหยุดพูด นัยน์ตาแฝงไปด้วยรอยยิ้มสองสามส่วนเวินเหลียงถอนหายใจเบา ๆ เฮือกหนึ่ง บนหน้าแดงระเรื่ออยู่เล็กน้อย จ้องฟู่เจิงเขม็งสองที “ถ้าฉันปล่อย คุณห้ามพูดไปเรื่อยอีกนะ”ฟู่เจิงราวกับยิ้มแต่ก็ไม่ยิ้ม ไม่พยักหน้าและไม่ส่ายหน้าเวินเหลียงขมวดคิ้ว กำลังคิดจะพูดอะไรต่อ ทันใดนั้นก็รู้สึกคันฝ่ามือ ทั้งฝ่ามือเปียกชุ่มไปหมด“อ๊า...” เวินเหลียงรีบเอามือออก หลบไปไกล ๆ เช็ดฝ่ามือด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความรังเกียจ “ฟู่เจิง คุณคลื่นไส้บ้างไหมเนี่ย?”ทว่าใบหน้าของฟู่เจิงกลับเต็มไปด้วยความไม่แยแส “ทำไมแค่นี้ก็คลื่นไส้แล้วเหรอ? เธอเป็นคนเอามือมาปิดเองนะ ทั้งร่างกายเธอตรงไหนบ้างที่ฉันไม่เคยสัมผัส อีกอย่างในห้องพักผู้ป่วยที่โรงพยาบาลครั้งนั้น...”“คุณหุบปากไปเลยนะ! เงียบไปซะ! เงียบไปเลย!” เวินเหลียงพูดแทรกคำพูดของเขา หูแดงระเรื่อไปหมด ยังจะมาพูดว่า ‘ทั้งร่างกายเธอตรงไหนบ้างที่ฉันไม่เคยสัมผัส’ อะไรอีก ไม่รู้จักมียางอายบ้างเลยหรือไงเธอเกลียดที่ตัวเองจำได้ชัดเจนเกินไป ตอนที่เขาพูดคำว่าห้องพักผู้ป่วยที่โรงพยาบาลแปดพยางค์ออกมา เพียงชั่วพริบตาในหัวข