บททั้งหมดของ สัญญารักผูกหัวใจท่านประธานปากแข็ง: บทที่ 321 - บทที่ 330

“เรื่องนี้มีหลายจุดที่น่าสงสัย จุดแรกคือ คุณผู้หญิงมีเพื่อนสนิทอยู่ทางนั้นคนหนึ่ง ต่อมาหลังจากคุณผู้หญิงกลับประเทศ เพื่อนร่วมชั้นผู้หญิงคนนี้ติดต่อคุณผู้หญิงมา แต่คุณผู้หญิงทำเหมือนไม่รู้จักเธอ เย็นชาใส่เธอมาก ๆ”“จุดที่สอง คนของฉันหาประวัติการคลอดของคุณผู้หญิงตามโรงพยาบาล ตามคลินิกทุกแห่งทางนั้น รวมถึงเมืองใกล้เคียงไม่เจอเลย ถ้าไม่ไปเมืองที่ไกลกว่านี้ ก็ถูกคนจงใจลบไปแล้ว”“อีกจุดหนึ่งคือ คุณผู้หญิงลาป่วยเป็นเวลานานขนาดนี้ต้องมีลงในใบทรานสคริปแล้ว แต่หลังจากคุณผู้หญิงกลับประเทศก็จัดการโอนหน่วยกิต และกลับกันแต่ละวิชาก็คะแนนยอดเยี่ยมมาก ไม่มีอะไรน่าแปลกเลย”สิ้นเสียงเลขาหยาง ฟู่เจิงก็ไม่ได้โต้ตอบกลับอยู่นานสองนานกระทั่งเลขาหยางเริ่มรู้สึกร้อนใจเล็กน้อย ก่อนจะเรียกเตือนสติว่า “ประธานฟู่?”“สืบต่อไป นอกจากนี้ผมไม่อยากให้คนอื่นรู้เรื่องนี้”“เข้าใจแล้วค่ะ”พอฟู่เจิงวางสาย เขาก็โยนโทรศัพท์ไปบนโต๊ะหัวเตียง ก่อนจะยื่นมือไปเล่นปุ๊กลุกสองทีปุ๊กลุกยังไม่รู้ประสีประสาเท่าไร มันกอดนิ้วของฟู่เจิงเอาไว้ จากนั้นก็ใช้ฟันน้ำนมน้อย ๆ แทะสุดแรง สำหรับฟู่เจิงแล้วกลับไม่ต่างอะไรกับอาการจั๊กจี้เลย

เพียงแต่เวินเหลียงยังไม่ค่อยชำนาญมากนัก ขณะที่สไลด์ลงมาจากเนินหิมะเธอล้มคะมำไปทีหนึ่ง ผ่านไปนานสองนานก็ยังตะเกียกตะกายลุกขึ้นมาไม่ได้ดีที่เมิ่งเซ่ออยู่ใกล้ ๆ พอดี เขาสไลด์มาประคองเวินเหลียงให้ลุกขึ้นเวินเหลียงยันตัวขึ้นจากไม้ค้ำเล่นสกี ก่อนจะปัดเกล็ดหิมะที่อยู่บนดวงตาออก แล้วพูดกับเมิ่งเซ่อว่า “ขอบคุณมาก ๆ นะ”เมิ่งเซ่อยิ้มอย่างเขินอาย “ไม่ต้องขอบคุณหรอกครับ คือว่า...พี่ครับ ผมขอแอดไลน์พี่ได้ไหมครับ?”กลัวว่าเวินเหลียงจะไม่ยอมให้ เขาจึงรีบอธิบายขึ้นอีกว่า “ผมอยากโอนค่าซักแห้งให้พี่น่ะครับ”เวินเหลียงตอบ “ได้สิ กลับไปฉันให้ถังถังส่งนามบัตรไปให้นายนะ”เมิ่งเซ่อยิ้มอย่างปลื้มปีติ เผยให้เห็นฟันเขี้ยวคม ๆ ออกมา “โอเคครับ! ขอบคุณครับพี่!”นอร์เวย์ในตอนนี้กลางคืนยาวนานกว่ากวางวัน พอถึงเวลาบ่ายสามฟ้าก็มืดแล้วลานสกีเปิดไฟตั้งนานแล้ว พื้นหิมะสว่างไสวไปหมดพวกเขาอยู่ที่ลานสกีจนถึงห้าโมงกว่า ตอนออกไปอ่อนระโหยโรยแรงสุด ๆ ทว่าในใจไม่มีความรู้สึกเหนื่อยเลย กลับกันนั้นมีความสุขเป็นอย่างมากบนรถเมล์ระหว่างทางกลับไป ถังซือซือเห็นสีหน้าของเวินเหลียงดูเหนื่อยล้า แต่อารมณ์ผ่อนคลาย จึงตบไหล่ของ

เธอสวมเสื้อขนสัตว์ที่ทั้งยาวและทั้งหนา ห่อหุ้มตัวเองจนเหมือนกับนกเพนกวินแสนน่ารัก สวมถุงมือมีสาย อ้าแขนตบร่างกายท่อนล่างอยู่เป็นระยะเมื่อเห็นเวินเหลียงที่มีชีวิตชีวาตรงหน้า ฟู่เจิงก็อยากเดินเข้าไปสวมกอดเธอเข้ามาในอ้อมอกอย่างเปิดเผยสุด ๆแต่เขารู้ดีว่าเขาทำแบบนั้นไม่ได้ไม่ง่ายเลยกว่าเธอจะมีความสุขขึ้นมาได้บ้าง หากเขาไปปรากฏตัวตรงหน้าเธอ เธอคงหดหู่ลงอีกครั้งแน่รถบัสแล่นเข้ามา บดบังเส้นสายตาของฟู่เจิงหลังไกด์นำเที่ยวยืนยันตัวตนของพวกเวินเหลียงทั้งสามคนเสร็จ ก็ให้พวกเธอขึ้นรถไปบนรถมีคนนั่งอยู่สิบกว่าคนแล้ว แต่ละคนล้วนมีใบหน้าแบบคนเอเชีย คงจะเป็นคนจีนทั้งหมดถังซือซือเดินไปด้านหน้าสุด เลือกนั่งแถวหน้าสุดที่ไม่มีคน เวินเหลียงนั่งด้านนอก จูฝานและเวินเหลียงถูกกั้นกันด้วยทางเดินถังซือซือมองประเมินสิ่งอำนวยความสะดวกภายในรถ แล้วพูดกับเวินเหลียงว่า “รถบัสคันนี้หรูหราทีเดียว มีแอร์ด้วย ก่อนหน้านี้ตอนที่ฉันวางแผนเห็นคนอื่นไปกับทัวร์ รถตู้คันนั้นทั้งเล็กแล้วก็ทั้งซอมซ่อ ไม่มีอะไรเลยสักอย่าง ของกินก็มีแค่บิสกิต”“งั้นราคาของทัวร์นี้น่าจะค่อนข้างแพงใช่ไหม?” เวินเหลียงคาดการณ์ไม่รู้ว่าเ

ถังซือซือเอ่ย “อาเหลียง เธอกำลังเป็นกังวลว่าหางานอดิเรกไม่เจอไม่ใช่เหรอ? ช่างถ่ายรูปก็ไม่เลวทีเดียวนี่? ถึงยังไงเธอก็ไม่ต้องกังวลเรื่องปากท้องอยู่แล้ว ต่อไปก็ซื้อกล้องถ่ายรูปสักตัว เดินทางไปถ่ายรูปทั่วทุกที่ หรือไม่ก็นัดถ่ายรูปกับหนุ่มหล่อสาวสวย เป็นเรื่องน่าอิจฉาแค่ไหน!”เวินเหลียงฉีกรอยยิ้มอันสวยงามทีหนึ่ง “ได้”ในชีวิตของเธอไม่ได้มีแค่ฟู่เจิง เธอต้องเก็บอดีตที่สลัดทิ้งไปกลับมาเวินเหลียงถือกล้องถ่ายรูป ช่วยถังซือซือและจูฝานถ่ายรูปไปเยอะมากสุดท้ายพวกเธอทั้งสามคนก็ถ่ายรูปรวมเก็บไว้เป็นที่ระลึกอีกด้านหนึ่งไกด์นำเที่ยวกับคนขับรถกำลังวุ่นอยู่กับการจุดกองไฟ ย้ายอาหารว่างและเครื่องดื่มออกมาเวินเหลียงถ่ายรูปจนเหนื่อยแล้ว เธอส่งกล้องถ่ายรูปให้จูฝาน แต่ไม่อยากเข้าไปรอในรถ เธอจึงหาที่นั่งลงผิงไฟข้างกองไฟได้ยินนักท่องเที่ยวชี้ไปที่ไกล ๆ แล้วพูดกันโดยไม่ได้ตั้งใจว่า “ทางนั้นมีรถคันหนึ่ง น่าจะขับมาดูแสงเหนือเองใช่ไหม?”เวินเหลียงชำเลืองมองตามไปทีหนึ่ง รู้สึกเพียงว่ารถคันนั้นดูคุ้นตาเล็กน้อยเพียงแต่นั่นเป็นป้ายทะเบียนรถในพื้นที่ เธอคงรู้สึกผิดไปเองผ่านไปนานพอสมควร ความรู้สึกตื่นเต้

ความครึกครื้นรอบกองไฟจบลงแล้ว บรรดานักท่องเที่ยวมาถ่ายรูปหมู่กัน ก่อนจะกลับขึ้นไปบนรถ แล้วกลับเข้าเมืองโดยใช้ทางเดิมรถยนต์สีดำคันนั้น ระหว่างทางกลับไปก็ตามอยู่เบื้องหลังพวกเขาตลอดกลับมาถึงโรงแรมก็เป็นเวลาตีสี่แล้วทว่าทั้งสามคนไม่ง่วงเลยสักนิด หวนนึกถึงแสงเหนือในความทรงจำ พลางเปิดดูรูปที่ถ่ายเอาไว้ และพูดคุยกันอย่างมีความสุข ในใจเกิดความตื่นเต้นมากขึ้นเรื่อย ๆถังซือซือเลือกสองสามรูปมาโพสต์ลงเฟซบุ๊กแรกเริ่มเดิมทีก่อนหน้าข่าวเปิดโปงของเวินเหลียงและฟู่เจิง ถังซือซือช่วยเวินเหลียงพูด ทะเลาะกับเพื่อนชาวเน็ต เธอถูกด่าเยอะมากเมื่อฟู่เจิงออกมาชี้แจงด้วยตัวเอง หลังเรื่องราวกลับตาลปัตร เนื่องจากถังซือซือยอมทำทุกอย่างเพื่อเพื่อน ก็มีแฟนคลับเพิ่มขึ้นมามากมายแน่นอนว่าก็มีคนที่ชอบพูดแดกดันบอกว่าเดิมทีถังซือซือกับเวินเหลียงไม่ใช่เพื่อนกัน ก็แค่เกาะกระแสเพื่อให้ตัวเองดัง คนประเภทนี้ถังซือซือไม่ให้ค่าไปสนใจอยู่แล้วขณะที่ตัดสินใจว่าจะไปเที่ยว เธอก็เคยโพสต์ลงในเฟซบุ๊ก แฟนคลับมากมายคอมเมนต์ใต้เฟซบุ๊กว่าให้มาแบ่งปันเรื่องราวด้วยตอนที่ออกจากออสโล เธอก็แบ่งปันประสบการณ์ที่ไปเที่ยวเล่นที่ออสโ