บทที่ 321

พูดจบ เขาก็ออกไปอย่างดีอกดีใจ

มองเงาเบื้องหลังของเขา ถังซือซือก็ฉีกยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ออกมา แล้วพูดกับเวินเหลียงว่า “ดูท่าพวกเราจะมีวาสนาต่อกันจริง ๆ แบบนี้พบเจอกันได้ทั้งนั้น”

เวินเหลียงยิ้มแต่ไม่ได้พูดอะไร

เธอรู้ว่าถังซือซือหมายความว่าอะไร แต่เธอไม่ได้คิดอะไรกับเมิ่งเซ่อจริง ๆ

กินข้าวเสร็จ พวกเขาก็กลับไปพักผ่อนตามอัธยาศัยที่ห้อง จากนั้นก็ไปรวมตัวกับพวกเมิ่งเซ่อเขาที่โถงด้านล่างของโรงแรม และไปลานสกีด้วยกัน

คฤหาสน์ย่านซิงเหอวาน

ฟู่เจิงค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมา หลังเกิดอาการเมาค้างหัวเหมือนจะระเบิดออกมาอย่างนั้น

เขาหลับตาลงอย่างสุดจะทนพลางยื่นมือออกไปลูบขมับ

ข้างหูมีเสียงกรนครอก ๆ แว่วดังขึ้นมา

กระทั่งอาการปวดที่หัวเริ่มทุเลาลงมาบ้างแล้ว ฟู่เจิงถึงได้ลืมตาขึ้นมา ในมือลูบปุ๊กลุกที่กำลังนอนหลับปุ๋ยอยู่ พร้อมทั้งมองเพดานอย่างเหม่อลอย

เขาฝันว่าเวินเหลียงโทรมาหาเขา เป็นห่วงเขา

นัยน์ตาของฟู่เจิงประกายความขมขื่นออกมาสายหนึ่ง

ก็มีแต่ในความฝันเท่านั้น ที่เธอจะทำกับเขาแบบนี้

มีแต่ในความฝันเท่านั้น เขาถึงคลายความตรอมใจได้

เขาคิดถึงเธอมากเหลือเกิน

คิดถึงจนจะเป็นบ้า คิดถึงจนกระทั่งหลับตาในหัว