บทที่ 324

เพียงแต่เวินเหลียงยังไม่ค่อยชำนาญมากนัก ขณะที่สไลด์ลงมาจากเนินหิมะเธอล้มคะมำไปทีหนึ่ง ผ่านไปนานสองนานก็ยังตะเกียกตะกายลุกขึ้นมาไม่ได้

ดีที่เมิ่งเซ่ออยู่ใกล้ ๆ พอดี เขาสไลด์มาประคองเวินเหลียงให้ลุกขึ้น

เวินเหลียงยันตัวขึ้นจากไม้ค้ำเล่นสกี ก่อนจะปัดเกล็ดหิมะที่อยู่บนดวงตาออก แล้วพูดกับเมิ่งเซ่อว่า “ขอบคุณมาก ๆ นะ”

เมิ่งเซ่อยิ้มอย่างเขินอาย “ไม่ต้องขอบคุณหรอกครับ คือว่า...พี่ครับ ผมขอแอดไลน์พี่ได้ไหมครับ?”

กลัวว่าเวินเหลียงจะไม่ยอมให้ เขาจึงรีบอธิบายขึ้นอีกว่า “ผมอยากโอนค่าซักแห้งให้พี่น่ะครับ”

เวินเหลียงตอบ “ได้สิ กลับไปฉันให้ถังถังส่งนามบัตรไปให้นายนะ”

เมิ่งเซ่อยิ้มอย่างปลื้มปีติ เผยให้เห็นฟันเขี้ยวคม ๆ ออกมา “โอเคครับ! ขอบคุณครับพี่!”

นอร์เวย์ในตอนนี้กลางคืนยาวนานกว่ากวางวัน พอถึงเวลาบ่ายสามฟ้าก็มืดแล้ว

ลานสกีเปิดไฟตั้งนานแล้ว พื้นหิมะสว่างไสวไปหมด

พวกเขาอยู่ที่ลานสกีจนถึงห้าโมงกว่า ตอนออกไปอ่อนระโหยโรยแรงสุด ๆ ทว่าในใจไม่มีความรู้สึกเหนื่อยเลย กลับกันนั้นมีความสุขเป็นอย่างมาก

บนรถเมล์ระหว่างทางกลับไป ถังซือซือเห็นสีหน้าของเวินเหลียงดูเหนื่อยล้า แต่อารมณ์ผ่อนคลาย จึงตบไหล่ของ