บททั้งหมดของ สัญญารักผูกหัวใจท่านประธานปากแข็ง: บทที่ 171 - บทที่ 180

“งานเลี้ยงวันเกิดของซืออี๋วันนี้ ติดธุระไม่ได้ไป เธอว่ายังไงบ้าง?” ในสายลู่ฉางคงถามขึ้นพลางยิ้มฟู่เจิงขมวดคิ้วเล็กน้อย มองเวินเหลียงที่อยู่ข้าง ๆ ทีหนึ่ง รู้สึกเพียงว่าลู่ฉางคงช่างถามในสิ่งที่ไม่ควรถามเลยจริง ๆ“โทรไปถามเธอเองสิ”เวินเหลียงเดินไปข้างหน้าอย่างมุ่งมั่นไม่รู้ว่าเธอได้ยินเสียงจากปลายสายหรือไม่“ให้ตายเถอะ โอกาสที่ดีขนาดนี้ นายไม่ไปอยู่เป็นเพื่อนเธอเหรอ? ฉันได้ยินว่างานเลี้ยงในวันนี้ไม่ธรรมดา จ่ายเงินไปเยอะมาก เวินเหลียงรู้ไหม? ถ้าเธอรู้ ได้ทะเลาะกับนายตายแน่”ฟู่เจิงไม่ตอบแถมถามกลับว่า “มีเรื่องอะไรอีกไหม?”เงียบไปครู่หนึ่ง ลู่ฉางคงก็ถามขึ้นว่า “อาเจิง หลังจากนี้นายคิดจะทำแบบนี้ไปตลอดเลยเหรอ?”ทำแบบนี้หมายถึงรักษาความสัมพันธ์สมรสกับเวินเหลียงเอาไว้ และรักษาความสัมพันธ์ฉันท์ชู้สาวกับฉู่ซืออี๋เอาไว้ด้วยไม่ได้ยินคำตอบของฟู่เจิง ลู่ฉางคงก็พูดต่อว่า “ก่อนหน้านี้ ฉันคิดมาตลอดว่าคนอย่างนายอาจจะครองโสดไปตลอดชีวิต ต่อมาพอเจอซืออี๋ ฉันถึงได้รู้ว่า ที่แท้นายเองก็มีด้านที่ต่างออกไปเหมือนกัน ซืออี๋เป็นผู้หญิงที่ดีคนหนึ่ง อ่อนโยนเอาใจใส่ ตอนนั้นเพื่อน ๆ รอบตัวก็พากันอิจฉาที่

“โอเคค่ะ”“ไม่งั้นไปกับฉันไหม?”“ฉันยังมีงานที่ต้องทำ ไม่งั้นคุณก็ให้ฉันลาออก?” เวินเหลียงแกว่งมือของฟู่เจิงฟู่เจิงยิ้มเล็กน้อย “ไม่ได้”เวินเหลียงเองก็ไม่คิดว่าเขาจะตอบตกลงเพียงแต่ในตอนนี้เธอเลี่ยงไม่ได้ที่จะนึกถึงลูกในท้อง นับเวลาดูแล้ว ก็เกือบจะสิบสามสัปดาห์แล้วเธอควรไปทำการตรวจครรภ์ได้แล้วตอนนี้เธอยังไม่รู้เลยว่าจะเอ่ยปากกับฟู่เจิงยังไงดี และยิ่งไปกว่านั้นสถานการณ์ของพวกเขาในตอนนี้เองก็ยังไม่มั่นคง...เมื่อมาถึงบริษัท ทั้งสองคนก็เข้าไปในลิฟต์ตามลำดับ ก่อนจะแยกย้ายกันตรงมุม ทั้งสองคนกลับไปยังห้องทำงานของแต่ละคนก่อนจะไป ฟู่เจิงบีบฝ่ามือของเวินเหลียง นัยน์ตาแฝงไปด้วยความเว้าวอน“รีบไปเถอะค่ะ” เวินเหลียงดันหลังเขาฟู่เจิงเดินไปทางห้องทำงานเวินเหลียงชักสายตากลับ ครั้นหมุนตัวมาก็เห็นอู๋หลิงยืนอยู่ไม่ไกล กำลังจ้องเธอเขม็ง สีหน้าเคร่งเครียด นัยน์ตาแฝงไปด้วยความกลัดกลุ้มอยู่หน่อย ๆเวินเหลียงยิ้มชืด ๆ ให้เธอ “หัวหน้าอู๋ อรุณสวัสดิ์ค่ะ”อู๋หลิงไม่ตอบอะไรกลับเวินเหลียงเองก็ไม่ได้หวังว่าอู๋หลิงจะตอบกลับ เธอรุดหน้าไปยังห้องทำงานของตัวเองเลยอู๋หลิงยืนอยู่ที่เดิม มองเงาเ

เวินเหลียงได้สติกลับมา จากนั้นก็เงยหน้าไปสบตากับฟู่เจิงโคมไฟระย้าในห้องรับรองแขกวีไอพีประณีตและสว่างจ้า สะท้อนอยู่ในนัยน์ตาของฟู่เจิง ราวกับอ่อนโยนเป็นพิเศษเวินเหลียงเบือนสายตาออก แล้วมองไปที่มือซ้ายของตัวเองภายใต้แสงไฟเพชรเม็ดโตราวกับไข่ห่านเล่นแสงพิจิตรพร่างพราว แยงตาจนแทบจะลืมตาไม่ขึ้นผู้จัดการร้านรีบแนะนำอย่างเป็นมิตร “คุณฟู่ตาถึงจริง ๆ เลยค่ะ การดีไซน์ของแหวนเพชรวงนี้ แล้วก็ฝีมือ ล้วนเป็นระดับปรมาจารย์ ไร้เทียมทาน นิ้วของคุณเวินสวยที่สุดในบรรดาคนที่ฉันเลยเห็นมาเลยละค่ะ แถมผิวก็ขาว นิ้วก็เรียวยาว ถ้าสวมวงนี้ คงมีออร่าอย่างเห็นได้ชัดเลยละค่ะ”เวินเหลียงมองมือข้างซ้ายของตน พลางส่ายหน้าเบา ๆ “ชมกันเกินไปแล้วล่ะค่ะ ไม่เหมาะกับการใส่ทุกวันเท่าไร”ฟู่เจิงเอ่ย “เลือกสองคู่ก็ได้ คู่หนึ่งเก็บ คู่หนึ่งไว้ใส่ปกติ”ครั้นผู้จัดการร้านได้ยินดังนั้น ก็รีบประสมโรงไปกับคำพูดของฟู่เจิง “คุณเวินคะ คุณฟู่ดีกับคุณมากจริง ๆ แหวนวงนี้คุณใส่แล้วดูดีมากจริง ๆ ค่ะ ยิ่งขับให้นิ้วดูขาวและเล็กเรียวมากขึ้น คุณฟู่ให้ความสำคัญกับคุณมากจริง ๆ แหวนผู้ชายที่เข้าคู่กันก็ดูดีมาก ๆ เรียบโก้แต่ไม่สูญเสียออร่า

พวกเขารู้ว่าฟู่เจิงอาจจะจงใจ ตั้งใจพาเวินเหลียงมาเจอเพื่อน ตั้งใจโชว์ความสนิทสนมกับเวินเหลียงต่อหน้าเพื่อน ๆตอนที่ฟู่เจิงพาฉู่ซืออี๋มาก่อนหน้านี้ยังไม่เคยทำแบบนี้เลย ส่วนมากที่เขาทำคือพูดคุยกับเหล่าเพื่อน ๆ และฉู่ซืออี๋ก็นั่งเงียบ ๆ อยู่ข้าง ๆ ใครก็มองความพิเศษที่ฟู่เจิงทำต่อเวินเหลียงออกที่นี่ก็มีคนที่พูดคุยเล่นสนุก ๆ เช่นกัน เปลี่ยนคู่ควงทุกวัน ล้วนไม่ซ้ำหน้า แต่คนเหล่านั้นล้วนเป็นนอกแวดวง เล่น ๆ สนุก ๆ ไปก็เท่านั้นแต่ทว่าคล้ายกับฐานะของเวินเหลียงนั้นจะเล่น ๆ สนุก ๆ ตามอำเภอใจไม่ได้ไม่อย่างนั้นคุณท่านฟู่คงไม่ยอมแน่แต่ว่าต่อไปฉู่ซืออี๋จะทำยังไงล่ะ?ลู่ฉางคงเลี่ยงไม่ได้ที่จะเป็นกังวลแทนฉู่ซืออี๋“ฉางคง” จู่ ๆ ฟู่เจิงก็ตะโกนเรียกลู่ฉางคงเสียงหนึ่ง “จะขอโทษอาเหลียงไม่ใช่เหรอ?”เวินหลียงพูดถึงเรื่องเก่า ๆ ขึ้นมาอีกครั้ง ก็พลอยทำฟู่เจิงนึกขึ้นได้ด้วย ตอนนั้นคนที่ยุแยงให้เวินเหลียงเรียกฉู่ซืออี๋ ก็คือลู่ฉางคงครั้นสัมผัสได้ถึงนัยน์ตาของฟู่เจิง ลู่ฉางคงก็เสียวสันหลังวาบ พลางยกเหล้ามา “อาเหลียง สองสามวันก่อนฉันหุนหันพลันแล่น พูดจารุนแรงเกินไป หยาบคายใส่เธอ ฉันขอโทษเธอด้วยนะ ขอ

ฤดูหนาวหนาวจนคนไม่อยากออกจากบ้าน จึงรวมตัวเล่นไพ่นกกระจอกกับคนในหมู่บ้านอยู่ในบ้าน ตาละห้าบาท แพ้ชนะก็ไม่มากจนเกินไปตอนเด็ก ๆ เวินหลียงชอบย้ายม้านั่งเล็ก ๆ ไปนั่งดูคุณปู่เล่นไพ่นกกระจอกอยู่ข้างหลังคุณปู่ ดูเยอะเข้าก็เลยเล่นเป็น“ดูสองตาก็เข้าใจแล้ว”ผ่านไปไม่นาน เสียงริงโทนโทรศัพท์จองฟู่เจิงก็ดังขึ้นเขาล้วงโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าเสื้อ มองหน้าจอทีหนึ่ง เป็นสายในเรื่องของธุรกิจเขาเตรียมท่าลุกขึ้นจะเดินไปข้างนอก ก่อนจะพูดกับเวินเหลียงว่า “ช่วยฉันเล่นสักสองตาสิ”หลังดูไปสองสามตา เวินเหลียงเองก็เข้าใจกฎของพวกเขาแล้ว เธอพยักหน้า “ได้”หลังนั่งลงในตำแหน่งของฟู่เจิง ทิ้งไพ่ออกไปสองสามตัว เวินเหลียงถึงเอ่ยถามขึ้นอย่างมานึกขึ้นได้ทีหลัง “พวกคุณเล่นกันตาละเท่าไรเหรอ?”หานเฟิงยกนิ้วโป้งขึ้นมาสองนิ้วเวินเหลียงเลิกคิ้วเจียงมู่อธิบาย “หนึ่งแสน”เวินเหลียงแอบตกตะลึง และยิ่งตั้งใจเล่นขึ้นมาปากบันไดทางเดิน ฟู่เจิงตัดสายโทรศัพท์ ครั้นหันหน้าไปก็เห็นลู่ฉางคงยืนอยู่ไม่ไกล“ทำไมถึงออกมาแล้วล่ะ?” ฟู่เจิงถาม“ออกมาสูดอากาศน่ะ” ลู่ฉางคงเดินรุดหน้ามาหยุดข้างฟู่เจิง “อาเจิง ฉันรู้ฉันอาจจะละลา