All Chapters of สัญญารักผูกหัวใจท่านประธานปากแข็ง: Chapter 191 - Chapter 200

“อู๋หลิง มาที่ห้องทำงานผมหน่อย” น้ำเสียงของฟู่เจิงไร้ซึ่งละรอกคลื่น ฟังแล้วมีความเย็นยะเยียบอยู่เล็กน้อย “ค่ะ”อู๋หลิงหยิบกระจกขึ้นมาส่อง ลูบผมที่ข้างหู สงบสติอารมณ์ ฟู่เจิงคงไม่รู้หรอกว่าเธอเป็นคนวางยาเธอลุกขึ้นยืนก่อนจะเดินไปยังห้องทำงานประธานกรรมการเคาะประตูสองที ก่อนจะผลักประตูเข้าไป และยืนสงบนิ่งอยู่หน้าโต๊ะทำงาน “ประธานฟู่ คุณเรียกฉันเหรอคะ?”ฟู่เจิงเงยหน้ามองเธอ ก่อนจะล้วงเอกสารออกมาจากข้างมือฉบับหนึ่ง และวางไปที่ตรงกลาง “นี่เป็นคำสั่งย้ายของคุณ ผมเตรียมจะย้ายคุณไปบริษัทลูก คุณคิดเห็นยังไงบ้าง?”ในปากเขาถามความยินยอมของอู๋หลิง ทว่าในความเป็นจริงนั้นกลับไม่มีทางเหลือให้อู๋หลิงเลือกเลยในวินาทีนั้นสีหน้าของอู๋หลิงแข็งทื่อไปโดยพลัน มองฟู่เจิงอย่างเหลือเชื่อ “ประธานฟู่คะ ทำไมล่ะคะ? ทำไมถึงย้ายฉันอย่างกะทันหัน?”การชอบไม่ผิด ฟู่เจิงเก็บพนักงานที่ชอบเขาเอาไว้ข้างกายได้ แต่เก็บพนักงานที่วางยาเขาเพราะชอบเขาเอาไว้ไม่ได้ฟู่เจิงพิงพนักเก้าอี้ นิ้วทั้งหมดเคาะเบา ๆ อยู่หน้าโต๊ะ “บางเรื่องไม่จำเป็นต้องให้ผมพูด ถ้าคุณไม่ยินยอม งั้นก็ย้ายคุณไปแผนกอื่นแทน”หนึ่งแผนกก็มีหัวหน้าหนึ่ง

ตระกูลฉู่ผู้ช่วยส่งแฟ้มเอกสารมาให้ “คุณผู้ชายครับ สืบข้อมูลของเวินเหลียงมาได้เรื่องแล้วครับ ทั้งหมดอยู่ในนี้ครับ คุณลองดูนะครับ”“วางไว้สิ” ฉู่เจี้ยนจวินเอ่ยผู้ช่วยวางแฟ้มเอกสารเอาไว้บนโต๊ะฉู่เจี้ยนจวินเปิดแฟ้มเอกสาร ข้อมูลข้างในบางไม่กี่หน้าหน้าแรกเขียนข้อมูลพื้นฐานของเวินเหลียงชื่อแซ่ : เวินเหลียงเพศ : หญิงเผ่า : ฮั่นวันเดือนปีเกิด : วันที่ 2 กุมภาพันธ์ ปี 1998บิดา : เวินหย่งคังมารดา : หลินเจียหมิ่นหลินเจียหมิ่นเมื่อเห็นชื่อสามคำนี้ นัยน์ตาของฉู่เจี้ยนจวินก็หดตัวลงเขาไม่ทันได้อ่านข้อมูลในหน้านี้ ก็รีบร้อนเปิดไปยังสองหน้าหลัง เจอหน้าข้อมูลของหลินเจียหมิ่นแม่ของเวินเหลียงอย่างที่คิดเอาไว้จริง ๆเป็นเวลานานมากแล้ว แม่ของเวินเหลียงเองก็จากไปนานมากแล้วเช่นกัน ในข้อมูลไม่มีรูปภาพ ทว่าอาศัยข้อมูลพื้นฐานอื่น ๆ ฉู่เจี้ยนจวินก็ตัดสินได้ว่า หลินเจียหมิ่นคนนี้คือหลินเจียหมิ่นที่เขาเคยรู้จักจากนั้นย้อนมาดูวันเดือนปีเกิดของเวินเหลียง ซึ่งก็หมายความว่า หลังจากที่หลินเจียหมิ่นเลิกกับเขา ก็ไปแต่งงานกับเวินหย่งคัง!...ตอนเที่ยงเวินหลียงพาผู้ช่วยไปพบลูกค้าระหว่างทาง เ

สิบเอ็ดโมง ฟู่เจิงกลับมาจากด้านนอก ทั้งสองคนกินข้าวเที่ยงด้วยกันอยู่ในบ้านคนขับรถส่งทั้งสองคนไปที่สนามบิน บรรดาเลขาเองก็มารออยู่ที่สนามบินแล้วออกเดินทางครั้งนี้ ฟู่เจิงพาเลขาไปสี่คนนอกจากเลขาหยางแล้ว อีกสามคนต่างไม่มีใครรู้เรื่องความสัมพันธ์ของพวกเขาทว่าอาจจะเป็นเพราะเลขาหยางอธิบายมาก่อนล่วงหน้าแล้ว ตอนที่เลขาทั้งสามคนนั้นเห็นเวินเหลียง บนใบหน้าไร้ซึ่งสีหน้าของความประหลาดใจ ทักทายเวินเหลียงอย่างสงบจิตใจเป็นอย่างมาก ราวกับว่าเวินเหลียงเองก็เดินทางไปทำงานนอกสถานที่ด้วยเช่นกันทำการเช็คอินเสร็จเรียบร้อย ทุกคนก็เดินไปรอที่อาคารผู้โดยสารวีไอพีฟู่เจิงนั่งลงบนโซฟา ทันใดนั้นก็มีพนักงานเอาชาและน้ำมาเสิร์ฟเวินเหลียงเลือกโซฟาที่ตั้งอยู่ตรงข้ามกับหน้าต่างแบบยาวจรดพื้น นั่งตรงนี้มองออกไปก็จะสามารถเห็นเครื่องบินสองสามลำที่จอดอยู่ด้านนอกเธอหันหน้าไป ก็เห็นฟู่เจิงถือนิตยสารการเงินอยู่ในมือ กำลังอ่านอย่างตั้งใจจากนั้นหันไปมองคนที่มารอเครื่องบินคนอื่น ๆ รอบข้าง ไม่อ่านนิตยสาร ก็อ่านหนังสือ และยังมีคนถือโทรศัพท์ทำงานบรรยากาศเงียบสงัดโทรศัพท์ของเวินเหลียงมีเสียงสั่นสองทีฟู่เจิงเงยหน

รถยนต์จอดอยู่หน้าร้านอาหารสไตล์ตะวันตกคลาสสิก ตัวอักษรภาษาอังกฤษที่เขียนอยู่บนผนังสองสามคำคือชื่อร้านเวินเหลียงเข้าร้านอาหารด้วยการนำของเลขา โต๊ะเต็มเอี้ยด ดูออกว่าร้านนี้ต้องกิจการดีเยี่ยมแน่พอเข้าไปเวินเหลียงก็เห็นฟู่เจิงเขานั่งอยู่ด้านในแถวที่สามจากทางเดินของร้านอาหาร ใส่เสื้อสีดำ กางเกงสแลคสีดำ ถอดเสื้อสูทพาดอยู่กับพนักเก้าอี้เขานั่งพิงเก้าอี้แบบสบาย ๆ นั่งไขว่ห้าง ท่วงท่าสง่างามเหมือนกับสัมผัสได้ เขาหันมามองทางประตูและสบตากับเวินเหลียงเวินเหลียงเดินเร็วไป ลากเก้าอี้แล้วนั่งลงอยู่ฝั่งตรงข้ามของเขา“มาแล้วเหรอ ตอนบ่ายที่บ้านทำอะไร?”“นอนทั้งบ่ายเลยค่ะ”“งั้นคืนนี้คงไม่ง่วงแล้วสิ” เวินเหลียงฟังความหมายแฝงของเขาออก ถลึงตาใส่เขาทีหนึ่งพนักกงานถือเมนูมาให้คนละหนึ่งเล่มฟู่เจิงใช้ภาษาอังกฤษสั่งอาหารสองสามอย่างเขาพูดภาษาอังกฤษได้ตรงตามมาตรฐาน น้ำเสียงทุ้มต่ำมีเสน่ห์ทำให้เวินเหลียงนึกถึงตอนเรียน เวลาที่เหลือจากการเรียนการฟังภาษาอังกฤษ เขาจะพูดสุนทรพจน์ของเขาให้ฟังรอบแล้วรอบเล่า เขียนต้นฉบับของสุนทรพจน์ เลียนแบบความเร็วและสำเนียงของเขา อ่านแล้วอ่านอีก อย่างไรก็ทำให

ฟู่เจิงเงยหน้ามองไป สบสายตากับเวินเหลียงไกล ๆ “ไม่มีแผนอะไรครับ”ฟู่ชิงเยว่อึ้ง “ฉู่ซืออี๋กลับไปแล้วไม่ใช่เหรอ?”“ครับ”“งั้นเธอไม่หย่ากับเขาแล้วเหรอ?”“คุณอาครับ เรื่องนี้ผมตัดสินใจเองครับ”“อาก็แค่ไม่อยากให้เธอน้อยหน้าไม่ใช่หรือไง? เธอเป็นเด็กที่ดีเด่นของตระกูลฟู่ ถึงเมียจะไม่สมฐานะ แต่ก็ต้องเป็นลูกสาวตระกูลใหญ่ เวินเหลียงไม่คู่ควรเธอ เมียแบบนี้จะเอาออกนอกหน้าได้ยังไง? คุณปู่ก็จริง ๆ เลย ไม่ดูว่าใครเป็นควรก็เก็บเอามาที่บ้าน แถมยังจะจับคู่พวกเธออีก ผิดฝาผิดคู่ไปหมดแล้ว!”“คุณอา ผมไม่รู้สึกน้อยหน้าครับ เรื่องนี้ต่อไปคุณอาไม่ต้องพูดถึงแล้ว”ฟู่ชิงเยว่มองเขาแบบไม่เห็นด้วย “ไหนตอนนี้เธอบอกว่าต้องหย่ากับเขาแน่ไง?”“คุณอา!”ฟู่เจิงมองเวินเหลียงแวบหนึ่งด้วยความระวังเธอน่าจะไม่ได้ยิน“เฮ้อ เธอโตแล้ว มีความคิดเป็นของตัวเองแล้ว” ฟู่ชิงเยว่หมุนตัวออกจากห้องรับแขกฟู่เจิงกลับไปนั่งข้างเวินเหลียงอีกครั้ง “คุณอาก็เป็นอย่างนี้เอง เอาแต่ใจมาหลายสิบปี เธออย่าถือสาเลยนะ”เวินเหลียงยิ้ม “ฉันรู้ค่ะ ปีหนึ่งเจอไม่ถึงสองครั้ง ฉันไม่ใส่ใจหรอก”ตอนเย็น ฟู่เจิงไปรับฟู่ซือฝานหลังเลิกเรียนแทนฟู่ชิ