บทที่ 200

ฟู่เจิงเงยหน้ามองไป สบสายตากับเวินเหลียงไกล ๆ “ไม่มีแผนอะไรครับ”

ฟู่ชิงเยว่อึ้ง “ฉู่ซืออี๋กลับไปแล้วไม่ใช่เหรอ?”

“ครับ”

“งั้นเธอไม่หย่ากับเขาแล้วเหรอ?”

“คุณอาครับ เรื่องนี้ผมตัดสินใจเองครับ”

“อาก็แค่ไม่อยากให้เธอน้อยหน้าไม่ใช่หรือไง? เธอเป็นเด็กที่ดีเด่นของตระกูลฟู่ ถึงเมียจะไม่สมฐานะ แต่ก็ต้องเป็นลูกสาวตระกูลใหญ่ เวินเหลียงไม่คู่ควรเธอ เมียแบบนี้จะเอาออกนอกหน้าได้ยังไง? คุณปู่ก็จริง ๆ เลย ไม่ดูว่าใครเป็นควรก็เก็บเอามาที่บ้าน แถมยังจะจับคู่พวกเธออีก ผิดฝาผิดคู่ไปหมดแล้ว!”

“คุณอา ผมไม่รู้สึกน้อยหน้าครับ เรื่องนี้ต่อไปคุณอาไม่ต้องพูดถึงแล้ว”

ฟู่ชิงเยว่มองเขาแบบไม่เห็นด้วย “ไหนตอนนี้เธอบอกว่าต้องหย่ากับเขาแน่ไง?”

“คุณอา!”

ฟู่เจิงมองเวินเหลียงแวบหนึ่งด้วยความระวัง

เธอน่าจะไม่ได้ยิน

“เฮ้อ เธอโตแล้ว มีความคิดเป็นของตัวเองแล้ว” ฟู่ชิงเยว่หมุนตัวออกจากห้องรับแขก

ฟู่เจิงกลับไปนั่งข้างเวินเหลียงอีกครั้ง “คุณอาก็เป็นอย่างนี้เอง เอาแต่ใจมาหลายสิบปี เธออย่าถือสาเลยนะ”

เวินเหลียงยิ้ม “ฉันรู้ค่ะ ปีหนึ่งเจอไม่ถึงสองครั้ง ฉันไม่ใส่ใจหรอก”

ตอนเย็น ฟู่เจิงไปรับฟู่ซือฝานหลังเลิกเรียนแทนฟู่ชิ