บททั้งหมดของ สัญญารักผูกหัวใจท่านประธานปากแข็ง: บทที่ 161 - บทที่ 170

“ฉู่ซืออี๋บาดเจ็บเพราะถูกไฟครอกอยู่ไม่ใช่เหรอ?”“วันนั้นตอนที่เกิดเรื่องขึ้นฉันก็ไปเยี่ยมมา ไม่รุนแรงมาก”“อ๋อ”แล้วทำไมตอนนั้นลู่ฉางคงทำท่าอย่างกับฉู่ซืออี๋จะตายเลยล่ะ?“ฉันว่าตอนนี้เธอก็ไม่ได้ติดธุระอะไร ไม่งั้นไปกับฉันไหม?”“แบบนี้จะไม่ค่อยดีหรือเปล่า”งานเลี้ยงวันเกิดของฉู่ซืออี๋ ฟู่เจิงต้องไปด้วยแน่นอนตอนนี้เวินเหลียงไม่อยากเจอหน้าเขา“มีอะไรไม่ดีกัน? ในการ์ดเชิญเขียนไว้ว่าสามารถพาคู่ควงไปได้ ประธานฟู่เป็นพี่รองของเธอ ต่อไปฉู่ซืออี๋ก็อาจกลายเป็นพี่สะใภ้รองของเธอ เธอไปมันเป็นเรื่องที่สมควรแล้วไม่ใช่เหรอ? ก็เหมือนกับที่งานแถลงข่าวคราวก่อน ยิ่งเธอหลบซ่อนพวกสื่อเขาก็ยิ่งเขียนข่าวมั่วซั่ว ถ้าเธอกล้าขึ้นอีกนิด พวกเขาก็ไม่กล้าจัดเรียงส่งเดชแล้ว”เวินเหลียงก้มหน้าพลางเม้มปากโจวอวี่มองเธอทีหนึ่ง ก่อนจะพูดต่อว่า “ฉันได้ยินมาว่า งานเลี้ยงวันเกิดของฉู่ซืออี๋ครั้งนี้ ประธานฟู่จ่ายเงินไปไม่น้อยเลยทีเดียว ถึงขั้นจ้างนักออกแบบชื่อดังระดับนานาชาติมาตกแต่งสถานที่โดยเฉพาะ ชุดราตรีเป็นรุ่นลิมิติดอิดิชัน ขนส่งมาทางอากาศเป็นพิเศษ แล้วก็เค้กวันเกิด นี่จ้างเชฟขนมหวานระดับนานาชาติมาเลย ยากจะได

“อาเจิง คุณอย่าออกแรงที่มือคุณขนาดนั้นสิ” ฉู่ซืออี๋เอ่ยฟู่เจิงไม่ได้ตอบอะไร ทว่าสายตากลับมองไปที่มุมโถงทุกคนทำเป็นว่าการพูดคุยโต้ตอบของพวกเขาเป็นการหยอกล้อกันการหยอกล้อระหว่างเต้นรำ ก็ไม่ได้มีอารมณ์อีกอย่างหนึ่งจริง ๆเวินเหลียงยังจำวันนั้นที่เธอเต้นรำกับฟู่เจิงได้ เขายั่วจนแก้มของเธอแดงแจ๋ ราวกับกระชับความเหินห่างเข้ามาในชั่วพริบตาเดียว เกิดขึ้นโดยไม่ได้ตั้งใจถ้าไม่ใช่เพราะสายของฉู่ซืออี๋ คืนนั้นพวกเขาก็คงเข้าได้เข้าเข็มกันแล้วแต่น่าเสียดายที่มันไม่มีคำว่าถ้าฉู่ซืออี๋ก้าวข้ามเส้นแบ่งระหว่างพวกเขาไม่ได้เพลงแรกจบลง แขกในงานเองก็ทยอยจับคู่เต้นรำเช่นกันฟู่เจิงจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว เขาปล่อยมือของฉู่ซืออี๋ ฉู่ซืออี๋พลิกมือมารั้งเขาเอาไว้“อาเจิง ไม่เต้นต่อแล้วเหรอ?”ฟู่เจิงตอบ “สิ่งที่ผมรับปากคุณเอาไว้ ทำไปหมดแล้ว”ฉู่ซืออี๋แค้นใจจนกัดริมฝีปาก คว้าแขนเสื้อของฟู่เจิงเอาไว้ไม่ยอมปล่อยฟู่เจิงมองมือของเธอทีหนึ่ง ก่อนจะเอ่ยขึ้นชืด ๆ ว่า “ที่นี่คนเยอะ ผมไว้หน้าคุณแล้ว คุณอย่าฉีกหน้าตัวเองสิ”ฉู่ซืออี๋ไม่มีทางเลือก ทำได้เพียงปล่อยแขนเสื้อของฟู่เจิง“ซืออี๋ คุณคงเคยได้ย

เธอจงใจพูดจาคลุมเครือฟู่เจิงต้องสัญญาว่าจะไม่หย่ากับเธอแน่!ฉะนั้นวันนี้เวินเหลียงก็เลยมางานเลี้ยงวันเกิดโอ้อวดของเธอ!ฉู่ซืออี๋โกรธจนหน้านิ่วคิ้วขมวด “เวินเหลียง ทำไมเธอถึงได้ต่ำตมขนาดนี้ฮะ? อาเจิงเขาไม่ได้ชอบเธอเลย ทางที่ดีเธอหย่ากับเขาอย่างเจียมเนื้อเจียมตัวไปซะ!”“ฉันไม่หย่า ร้อนใจเหรอ? แล้วคุณจะทำอะไรฉันได้?”“เธอ...”“ถ้าตอนนี้คุณอยากพูดเรื่องพวกนี้กับฉัน งั้นฉันก็ต้องขอตัวก่อนนะคะ”“เธอกล้าพนันกับฉันไหมล่ะ พนันว่าท้ายที่สุดแล้วอาเจิงจะเลือกใครกันแน่?”“คุณก็ได้แต่ใช้เรื่องพวกนี้มาพิสูจน์ความรู้สึกมีตัวตนของคุณ ฉันไม่สนใจอยากจะเล่นเป็นเพื่อนคุณหรอกนะ”เวินเหลียงหมุนตัวแล้วจากไปทันใดนั้นฉู่ซืออี๋ก็กระโจนเข้ามาจากด้านหลังเวินเหลียงประคองตัวเอาไว้อย่างสงบสติอารมณ์ ก่อนจะหลบฉู่ซืออี๋ฉู่ซืออี๋กระโจนใส่อากาศ ล้มหกคะเมนลงบันไดไป!“อ๊า...”เสียงกรีดร้องจนแทบจะขาดใจเสียงหนึ่งดังขึ้นฉู่ซืออี๋กลิ้งตกจากบนบันไดไปด้านล่าง“ซืออี๋!” ฟู่เจิงเข้ามาจากประตูหนีไฟ ครั้นเห็นภาพตรงหน้า ก็รีบรุดหน้าเข้ามาประคองฉู่ซืออี๋ที่นอนกองอยู่บนพื้นเข้ามาในอ้อมอก “ไม่เป็นอะไรใช่ไหม?”ฉู่ซือ

อันที่จริงเธอพยายามยื้อยุดแล้ว ด้วยความสัมพันธ์ของเขากับฉู่ซืออี๋ การจัดงานวันเกิดให้ฉู่ซืออี๋ไม่นับว่าเป็นอะไรหากเป็นในวันปกติ ฟู่เจิงไปฉลองวันเกิดให้ฉู่ซืออี๋ บางทีเธออาจจะไม่ได้มีการตอบสนองมากมายขนาดนั้น ความรู้สึกและการไปมาหาสู่ของเขากับฉู่ซืออี๋นั้นใช่ว่าบอกจะตัดก็ตัด แถมยังไม่เคยเกิดขึ้นจริงด้วยเพียงแต่วันครบรอบของพวกเขาตรงกับวันเกิดของเธอ คงไม่มีใครยอมให้สามีของตัวเองยืนกรานจะไปฉลองงานวันเกิดของผู้หญิงคนอื่นในวันนี้หรอกตั้งแต่แรก เธอก็สู้ฉู่ซืออี๋ไม่ได้อยู่แล้ว จะตอนนี้หรือวันข้างหน้าก็ยังเป็นเช่นนี้อย่างเดิม“วันนั้นฉันก็แค่คิดว่าจะเอาของขวัญไปให้แล้วก็กลับมา...”“เอาของขวัญไปให้แล้วก็กลับมา?” เวินเหลียงหัวเราะเสียงเย็นยะเยียบ “แล้วคุณได้กลับมาไหม? คืนนั้นคุณออกไปกลางดึกกลางดื่น กลับมาอีกทีก็เช้า คุณคิดว่าฉันไม่รู้เหรอ? ฉันตื่นตั้งแต่ตอนที่คุณรับโทรศัพท์แล้ว!”สีหน้าของฟู่เจิงซีดเผือดเรื่องที่เขาลงแรงออกความคิดปิดบังเอาไว้ ที่แท้เธอก็รู้อยู่ตั้งนานแล้ว แต่แสร้งทำเป็นไม่รู้มาตลอด...และใช่เธอตื่นง่าย ไม่ได้มีอะไรน่าประหลาดใจเวินหลียงก้มหน้า “ฟู่เจิง คุณยอมรับมาเถอะ

เวินเหลียงฟังออก เธอที่ฟู่เจิงพูดถึงคงจะเป็นฉู่ซืออี๋เมื่อฟู่เจิงหันหน้าไป ก็เห็นเวินเหลียงเดินลงมาจากบันได แถมในมือยังมีเสื้อผ้าที่ต้องซักอยู่ด้วย ก่อนจะพูดว่า “วางไว้ในห้อง แล้วปล่อยให้ป้าหวังจัดการไปก็สิ้นเรื่องแล้ว”“ติดมือมาน่ะ” เวินเหลียงเอาผ้าสกปรกไปไว้ที่ห้องซักรีดชั้นแรกป้าหวังซื้อวัตถุดิบในการทำพาสตากลับมา“ผมเองครับ” ฟู่เจิงรับของมาป้าหวังเดาออก ฟู่เจิงเข้าครัวเตรียมอาหารด้วยตัวเอง คงเพราะอยากเอาใจเวินเหลียง จึงไม่ได้แย่งเอามาจากฟู่เจิง จากนั้นก็ยกห้องครัวให้เขา ให้เขาได้แสดงฝีมือฟู่เจิงเข้าไปในห้องครัวรอบหนึ่ง ขณะออกมา จู่ ๆ บนตัวก็มีผ้ากันเปื้อนเพิ่มขึ้นมาผืนหนึ่งเวินเหลียงนั่งอยู่บนโซฟา อดมองอีกหน่อยไม่ได้หลังกลับมาจากข้างนอก เขาเพียงแค่ถอดเสื้อโค้ตออก ด้านในสวมเสื้อเชิ้ตสีเทา ตรงคอเสื้อปลดกระดุมสองเม็ด ดูสบาย ๆ เล็กน้อย พับแขนเสื้อขึ้น เผยให้เห็นแขนเล็ก ๆ ที่มีกล้ามเนื้อแข็งแรงบึกบึน ท่อนล่างเป็นกางเกงสูทการแต่งตัวที่ดูดีมากเช่นนี้ ด้านนอกกลับสวมผ้ากันเปื้อนเอาไว้ผืนหนึ่ง มากน้อยก็ขัดกันอยู่นิดหน่อยฟู่เจิงจับสายตาของเวินเหลียงได้ เขายิ้ม “มีอะไรเหรอ?”