บทที่ 163

เวินเหลียงพลันอึ้งไป

มิน่าล่ะเธอถึงรู้สึกคุ้นหูเพลงนี้

บัลลาด ปูร์ อาเดอแลง ฟู่เจิงเป็นคนบอกชื่อเพลงกับเธอ

ที่แท้ตัวเขาก็เล่นเปียโนเป็น

ที่แท้ก็เป็นเพลงแทนใจ

มิน่าล่ะที่ร้านอาหารวันนั้น แค่แป๊บเดียวเขาก็ฟังออกเลย

เวินเหลียงหัวเราะเยาะตัวเองทีหนึ่ง ทันใดนั้นก็มีอะไรบางอย่างแวบเข้าตา พอจ้องมองไป ฉู่ซืออี๋สวมแหวนวงหนึ่งอยู่บนนิ้ว

อยู่ไกลจึงมองเห็นไม่ชัด ทว่าในใจเธอมีลางสังหรณ์ว่า แหวนวงนั้นคือแหวนที่อยู่บนรถฟู่เจิงในวันนั้น

เสียงปรบมือเบาบางแว่วดังขึ้นมา

งานเลี้ยงเล็ก ๆ ค่อนข้างเป็นกันเอง ฉู่ซืออี๋เองก็พูดจาไม่ได้เป็นทางการมากนัก เป็นการกระชับความสัมพันธ์ระหว่างทุกคน

เมื่อสิ้นเสียงของเธอ เพลงจากเปียโนของฟู่เจิงเองก็ค่อย ๆ จบลง

เขาลุกขึ้นยืนตรงหน้าเปียโน จากนั้นก็เยื้องย่างเดินมาตรงหน้าฉู่ซืออี๋อย่างสบาย ๆ ทั้งสองคนจับมือกันพลางเดินไปกลางโถงงานเลี้ยง

มือของเขาวางลงบนเอวของเธอ มือของเธอพาดไปบนไหล่ของเขา ใช้การเต้นลีลาศตามแบบฉบับเต้นเปิดฟลอร์

ในโถงงานเลี้ยงมีเสียงดนตรีแว่วดังขึ้นมา

ไปตามจังหวะของเสียงดนตรี ทั้งสองคนเคลื่อนไหวก้าวเท้าไปตามจังหวะ ร่วมมือกัน แล้วค่อย ๆ เข้าสู่ท่า