บทที่ 170

เวินเหลียงฟังออก เธอที่ฟู่เจิงพูดถึงคงจะเป็นฉู่ซืออี๋

เมื่อฟู่เจิงหันหน้าไป ก็เห็นเวินเหลียงเดินลงมาจากบันได แถมในมือยังมีเสื้อผ้าที่ต้องซักอยู่ด้วย ก่อนจะพูดว่า “วางไว้ในห้อง แล้วปล่อยให้ป้าหวังจัดการไปก็สิ้นเรื่องแล้ว”

“ติดมือมาน่ะ” เวินเหลียงเอาผ้าสกปรกไปไว้ที่ห้องซักรีดชั้นแรก

ป้าหวังซื้อวัตถุดิบในการทำพาสตากลับมา

“ผมเองครับ” ฟู่เจิงรับของมา

ป้าหวังเดาออก ฟู่เจิงเข้าครัวเตรียมอาหารด้วยตัวเอง คงเพราะอยากเอาใจเวินเหลียง จึงไม่ได้แย่งเอามาจากฟู่เจิง จากนั้นก็ยกห้องครัวให้เขา ให้เขาได้แสดงฝีมือ

ฟู่เจิงเข้าไปในห้องครัวรอบหนึ่ง ขณะออกมา จู่ ๆ บนตัวก็มีผ้ากันเปื้อนเพิ่มขึ้นมาผืนหนึ่ง

เวินเหลียงนั่งอยู่บนโซฟา อดมองอีกหน่อยไม่ได้

หลังกลับมาจากข้างนอก เขาเพียงแค่ถอดเสื้อโค้ตออก ด้านในสวมเสื้อเชิ้ตสีเทา ตรงคอเสื้อปลดกระดุมสองเม็ด ดูสบาย ๆ เล็กน้อย พับแขนเสื้อขึ้น เผยให้เห็นแขนเล็ก ๆ ที่มีกล้ามเนื้อแข็งแรงบึกบึน ท่อนล่างเป็นกางเกงสูท

การแต่งตัวที่ดูดีมากเช่นนี้ ด้านนอกกลับสวมผ้ากันเปื้อนเอาไว้ผืนหนึ่ง มากน้อยก็ขัดกันอยู่นิดหน่อย

ฟู่เจิงจับสายตาของเวินเหลียงได้ เขายิ้ม “มีอะไรเหรอ?”