บทที่ 164

“อาเจิง คุณอย่าออกแรงที่มือคุณขนาดนั้นสิ” ฉู่ซืออี๋เอ่ย

ฟู่เจิงไม่ได้ตอบอะไร ทว่าสายตากลับมองไปที่มุมโถง

ทุกคนทำเป็นว่าการพูดคุยโต้ตอบของพวกเขาเป็นการหยอกล้อกัน

การหยอกล้อระหว่างเต้นรำ ก็ไม่ได้มีอารมณ์อีกอย่างหนึ่งจริง ๆ

เวินเหลียงยังจำวันนั้นที่เธอเต้นรำกับฟู่เจิงได้ เขายั่วจนแก้มของเธอแดงแจ๋ ราวกับกระชับความเหินห่างเข้ามาในชั่วพริบตาเดียว เกิดขึ้นโดยไม่ได้ตั้งใจ

ถ้าไม่ใช่เพราะสายของฉู่ซืออี๋ คืนนั้นพวกเขาก็คงเข้าได้เข้าเข็มกันแล้ว

แต่น่าเสียดายที่มันไม่มีคำว่าถ้า

ฉู่ซืออี๋ก้าวข้ามเส้นแบ่งระหว่างพวกเขาไม่ได้

เพลงแรกจบลง แขกในงานเองก็ทยอยจับคู่เต้นรำเช่นกัน

ฟู่เจิงจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว เขาปล่อยมือของฉู่ซืออี๋ ฉู่ซืออี๋พลิกมือมารั้งเขาเอาไว้

“อาเจิง ไม่เต้นต่อแล้วเหรอ?”

ฟู่เจิงตอบ “สิ่งที่ผมรับปากคุณเอาไว้ ทำไปหมดแล้ว”

ฉู่ซืออี๋แค้นใจจนกัดริมฝีปาก คว้าแขนเสื้อของฟู่เจิงเอาไว้ไม่ยอมปล่อย

ฟู่เจิงมองมือของเธอทีหนึ่ง ก่อนจะเอ่ยขึ้นชืด ๆ ว่า “ที่นี่คนเยอะ ผมไว้หน้าคุณแล้ว คุณอย่าฉีกหน้าตัวเองสิ”

ฉู่ซืออี๋ไม่มีทางเลือก ทำได้เพียงปล่อยแขนเสื้อของฟู่เจิง

“ซืออี๋ คุณคงเคยได้ย