บททั้งหมดของ สัญญารักผูกหัวใจท่านประธานปากแข็ง: บทที่ 141 - บทที่ 150

วันต่อมาคือวันเสาร์ เวินเหลียงนัดกับโจวอวี่ว่าจะไปเยี่ยมกองถ่ายเมืองอวิ๋นสุ่ยตอนเช้าสิบโมง พอเวินเหลียงไปถึงนอกกองถ่ายเมืองอวิ๋นสุ่ยก็โทรศัพท์หาโจวอวี่ โจวอวี่ออกมารับเธอเข้าไปด้วยตัวเองนี่เป็นครั้งแรกที่เวินเหลียงมากองถ่ายเธอเดินเข้าไปข้างในพลางถามโจวอวี่ “มากองถ่ายต้องทำอะไรไหม?”“ไม่ต้อง ความจริงก็แค่มาดู ช่วงกินข้าวตอนกลางวันฉันมีเวลา ถึงตอนนั้นก็กินข้าวด้วยกันนะ”“ได้”โจวอวี่พาเวินเหลียงไปทักทายผู้กำกับเฉิน“เมื่อไรจะถึงคิวนายถ่าย?”“อีกเดี๋ยว จะแล้วละ เธอดูอยู่ข้าง ๆ นะ”เห็นโจวอวี่บอกว่าตอนนี้กองถ่ายกำลังถ่ายคิวบุ๋น[footnoteRef:1]ฉากใหญ่อยู่ ดังนั้นสถานที่ถ่ายจะอยู่ในเต็นท์ที่ทำขึ้น เวินเหลียงดูอยู่ที่ถ่ายทำได้ [1: ตรงข้ามกับคิวบู๊] โจวอวี่พาเวินเหลียงมาถึงมุมที่เห็นได้ชัดที่สุด สามารถเห็นนักแสดงที่คนที่กำลังถ่ายทำจากนั้นโจวอวี่ก็ไปเตรียมตัวไม่นานก็ถึงซีนของโจวอวี่แล้วเขาอยู่ในชุดโบราณ ท่วงท่าสง่างาม เข้าบทอย่างรวดเร็วราวกับเปลี่ยนเป็นคนละคนดูออกว่าผู้กำกับเฉินพอใจในตัวเขามากดูโจวอวี่ถ่ายทำพักหนึ่งแล้ว เวินเหลียงก็ลุกไปเข้าห้องน้ำตอนที่เธอเดินเข้าก็ม

โจวอวี่มองเวินเหลียงแบบเอาใจแวบหนึ่ง “ตอนเด็ก ๆ เขาเป็นเพื่อนบ้านกับผมครับ ขี้แยสุด ๆ ไปเลย”“เพื่อนวัยเด็กเหรอ? งั้นก็มีวาสนาจริง ๆ ถ้าใกล้จะมีข่าวดีต้องบอกฉันนะ”“กำกับเฉินอย่านะครับ ผมกับอาเหลียงเป็นเพื่อนกัน” โจวอวี่พูดเขารู้จักความเหมาะสม ตอนนี้เวินเหลียงมีแฟนแล้ว“เข้าใจ ฉันเข้าใจ คนหนุ่มสมัยนี้ก็แบบนี้แหละ ชอบเรียกตัวเองว่าเพื่อน” รองผู้กำกับสมทบฟู่เจิงเงยหน้ามองโจวอวี่กับเวินเหลียงแวบหนึ่งแบบธรรมดา ขมวดคิ้วนิด ๆทั้งที่เขาก็เตือนเธอแล้วว่าเธอกับโจวอวี่ไม่เหมาะสมกัน!เธอฟังหูซ้ายทะลุหูขวา ชอบโจวอวี่ขนาดนี้เลยเหรอ?“อาเจิง”“อาเจิงคะ?”“อื่ม คุณว่าอะไรนะ?” ฟู่เจิงหันไปมองฉู่ซืออี๋ฉู่ซืออี๋ดวงตาครึ้มลง ขยับเข้าไปกระซิบข้างหูฟู่เจิง “คุณรู้สึกไหมว่าอาเหลียงกับโจวอวี่เหมาะสมกันมาก? ถ้าพวกคุณหย่ากันแล้ว อาเหลียงคบกับโจวอวี่ก็เป็นที่พึ่งพิงที่ดีเหมือนกันนะคะ”ฟู่เจิงส่ายหน้าทันที “ไม่ได้ พวกเขาไม่เหมาะสมกัน”“คุณรู้ได้ยังไงคะว่าพวกเขาไม่เหมาะสมกัน?”“ผมรู้นิสัยกับการทำงานของพวกเขา”เห็นฟู่เจิงกระซิบกระซาบกับฉู่ซืออี๋อย่างสนิทสนม เวินเหลียงขมขื่นเล็กน้อย หลุบตาลงพนั

พอฟู่เจิงได้ยินก็ชะงักไปในสมองปรากฏภาพที่เวินเหลียงกรอบตาแดงไต่ถามเขาเธอพูดว่า : คุณรักซึ้งตรึงใจกับเขาจริง ๆ ขนาดวันครบรอบวันแต่งงานของเราก็ยังเอามาใช้รำลึกถึงเขาเธอพูดว่า : ในเมื่อคุณชอบเขาขนาดนั้น ทำไมไม่รอเขาอยู่อย่างนั้นล่ะ? ทำไมต้องเลือกแต่งงานกับฉัน? ฉันไม่ใช่ว่าต้องแต่งกับคุณให้ได้เสียเมื่อไร ทำไมคุณต้องเหยียบย่ำฉันด้วย?“วันนี้ผมมีธุระ จะก่อนหรือหลังวันนั้น คุณเลือกเอาสักวัน” ฟู่เจิงเอามือคลายคอเสื้อพูดเรียบฉู่ซืออี๋หัวใจหล่นตุบวันนี้มีธุระ?ธุระอะไร? ไม่ต้องบอกก็รู้เธอฉีกมุมปากยิ้ม คล้องแขนอ้อนเขา ทำเป็นถามแบบไม่รู้ “ธุระอะไรเหรอคะ? จะเลื่อนไปไม่ได้เหรอ? คุณไม่ได้ฉลองวันเกิดกับฉันนานมากแล้วนะ”“ขอโทษด้วย”“อาเจิง นี่เป็นวันเกิดแรกหลังจากฉันกลับมานะ กว่าจะได้อยู่กับคุณ...”“อย่าดื้อนะ” ฟู่เจิงกล่าวเสียงหนักฉู่ซืออี๋ยิ้มไม่ออกแล้วหลังจากขึ้นรถ ใบหน้าของเธอขมึงทึงถึงที่สุดลางสังหรณ์ของเธอกลายเป็นความจริงให้เห็นแล้วหลายครั้งตอนนี้เธอใกล้จะไม่มีที่ยืนในหัวใจของฟู่เจิงแล้วเขาเอนเอียงไปทางเวินเหลียงครั้งแล้วครั้งเล่าเขาหลงรักเวินเหลียงแล้วจริง ๆ?ไม่ ไม

ลมหายใจเวินเหลียงสะดุดเธอนึกถึงถ้อยคำที่ฉู่ซืออี๋พูดในวันนั้น ฟู่เจิงจะให้เธอสมปรารถนาทุกการร้องขอ แค่เธอโทรกริ๊งเดียวก็เรียกฟู่เจิงไปได้แล้วเวินเหลียงกดวางสายตรง ๆ แล้ววางโทรศัพท์มือถือไม่ถึงสองวินาทีก็โทรศัพท์มาอีกครั้ง เวินเหลียงกดวางสายอีกแต่เดี๋ยวฉู่ซืออี๋คงจะดึงดันโทรมาอีกเวินเหลียงจึงลบประวัติการโทรสองอันนี้และปิดเครื่องของฟู่เจิงไปเลย ก่อนจะวางกลับที่เดิมฟู่เจิงผลักประตูเข้ามาจากข้างนอก นั่งกินอาหารอยู่ฝั่งตรงข้ามกับเวินเหลียงต่อ ไม่พบสิ่งผิดปกติผ่านไปพักหนึ่ง ฟู่เจิงเห็นเวินเหลียงไม่ค่อยแตะอาหารบนโต๊ะ “อิ่มแล้วเหรอ? จะลองชิมของหวานร้านนี้หน่อยไหม?”“ได้ค่ะ” เวินเหลียงเรียกพนักงานเข้ามาอีก เปิดดูเมนูและเลือกของหวานสองอย่างพนักงานถือเมนูกำลังจะไปจู่ ๆ ห้องวีไอพีก็ถูกคนผลักเข้ามาอย่างแรงเวินเหลียงกับฟู่เจิงต่างเงยหน้า จึงพบว่าคนที่อยู่ตรงหน้าห้องไม่ใช่พนักงาน แต่เป็นลู่ฉางคง“ฉางคง นายมาได้ไง? นั่งกินหน่อยไหม?” ฟู่เจิงถาม“กิน? ยังจะกินอะไรอีก?!” ลู่ฉางคงเดินมาและพูดด้วยความโกรธ “นายก็ช่างมีอารมณ์สุนทรีย์จริงนะ ยังจะกินดินเนอร์ใต้แสงเทียนอีก นายรู้ไหมว่าข้า

ในหัวของเวินเหลียงดังวิ้ง ๆ กว่าครึ่งค่อนวันจึงตอบสนอง เธอเจอกับขโมยแล้วความเจ็บปวดส่งมาจากท้องน้อย ตอนนี้เธอไม่กล้าขยับลูก ลูกของเธอจะเป็นอะไรไม่ได้!เธอกุมท้องน้อยอยู่กับพื้นนานมาก รอจนความเจ็บปวดค่อย ๆ ทุเลาลงจึงยันตัวลุกขึ้นยืนอย่างลำบาก ยืนอยู่กับที่ทำอะไรไม่ถูกเธอต้องไล่ตามไปหรือว่าต้องเรียกคน?ขโมยวิ่งหายไปไม่เห็นเงาแล้วทันใดนั้นเธอไม่รู้ว่าควรทำอย่างไรดี เดินไปข้างหน้าใจลอย จากนั้นก็นึกขึ้นได้ฉับพลันว่าโทรศัพท์มือถือและกระเป๋าเงินอยู่ในกระเป๋าหมด ตอนนี้เธอไม่มีเงินสักแดง เหมือน...จะกลับบ้านไม่ได้แล้วเวินเหลียงยืนอยู่กับที่ค่อนวันจึงนึกขึ้นได้ว่ามีสิ่งที่เรียกว่าสถานีตำรวจอยู่เธอรั้งคนที่เดินผ่านมาแล้วถาม “คุณลุงคะ ไม่ทราบว่าสถานีตำรวจแถวนี้ไปทางไหนคะ?”“โห ไกลเชียวละ หนูเดินตามถนนเส้นนี้ไปนะ ข้ามทางแยกสามแยก ตรงไปอีกแล้วเลี้ยว...เฮ้อ ถึงยังไงหนูก็ต้องเดินไปข้างหน้าก่อน เดินไปถามไปแล้วกัน”“อ้อ ค่ะ ขอบคุณค่ะ” เวินเหลียงเดินไปข้างหน้าต่อเวินเหลียงเดินไปข้างหน้าตามการชี้ทาง เดินประมาณครึ่งชั่วโมงจึงเห็นป้ายสถานีตำรวจในที่สุดเวินเหลียงเข้าสถานีตำรวจเพื่อแจ้งความ