บททั้งหมดของ สัญญารักผูกหัวใจท่านประธานปากแข็ง: บทที่ 131 - บทที่ 140

ข้อความในกลุ่มขึ้นว่าหลังเลิกงานพรุ่งนี้ให้รวมตัวกันที่หน้าบริษัท บริษัทเหมารถบัสพาทุกคนไปออนเซ็นนอกเมือง ไปก่อนหนึ่งคืนสามฝ่ายรวมกันมีสี่สิบกว่าคน รถบัสสองคันวันต่อมา พนักงานของแต่ละฝ่ายมาทำงานพร้อมพกเสื้อผ้าของใช้ตัวเองมาด้วย พอถึงเวลาเลิกงานก็กอดคอกันเดินออกไปข้างนอก คาดหวังกับออนเซ็นมากในตอนที่เวินเหลียงมาถึงชั้นล่าง มีคนนั่งอยู่บนรถประมาณหนึ่งแล้ว เธอหิ้วกระเป๋าขึ้นรถและไปหาที่นั่งคู่ข้างหลังที่ยังว่างอยู่พนักงานทยอยขึ้นรถรถทั้งคันใกล้จะเต็มแล้ว“ผู้อำนวยการเวิน ผมนั่งตรงนี้ได้ไหมครับ?” มีเสียงผู้ชายดังมา เวินเหลียงเงยหน้ามองอีกฝ่ายแวบหนึ่งและพยักหน้าตอบ “นั่งเถอะค่ะ”“ขอบคุณครับ”“ไม่ต้องเกรงใจหรอกค่ะ”เวินเหลียงรู้จักคนที่อยู่ข้าง ๆ เขาเป็นพนักงานฝ่ายเอ็มเอฟ ชื่อหวงลี่เมื่อก่อนหวงลี่เป็นคนของเอ็มคิว ตอนหลังถูกย้ายไปที่เอ็มเอฟอีกอย่าง หวงลี่เคยมีใจให้กับเวินเหลียงด้วยแต่เวินเหลียงไม่ได้ตอบกลับก็เลยจบไปทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงคนเรียกขึ้นมาด้วยความตกใจ “ประธานฟู่ คุณก็ไปด้วยเหรอคะ?”เวินเหลียงเงยหน้าขึ้น เห็นฟู่เจิงถือกระเป๋าเดินทางขึ้นรถพลางพยักหน้าเมื่อวานฟ

เธอตัวอ่อนระทวยพิงอยู่ในอ้อมอกของฟู่เจิง ใบหน้าแดงซ่าน ริมฝีปากเผยอหอบหายใจเล็กน้อยพอรู้สึกว่าเธอตัวสั่น ฟู่เจิงก็เอามือออกมา“รู้สึกเป็นยังไงบ้าง? ผ่อนคลายทั้งตัวแล้วใช่ไหม?”เวินเหลียงพิงอยู่ในอ้อมแขนของเขา ไม่อยากกระดุกกระดิก ตอบว่า “อือ” เบา ๆ ราวกับเสียงแมวเหมียวฟู่เจิงใช้สองแขนอุ้มเธอขึ้นมา ให้เธอนั่งตักของเขาเวินเหลียงตระหนักในจุดประสงค์ของอีกฝ่ายจึงดิ้น “ไม่ได้ ๆ...”ถ้ายังปล่อยตัวอีก เด็กจะรับไม่ไหวฟู่เจิงพูด “ได้ พรุ่งนี้ไม่ต้องทำงาน”เขาอดอยากปากแห้งมาสองเดือนแล้วยิ่งไม่ต้องพูดถึง หลายวันนี้ช่วยเธอผ่อนคลายตลอด มันทำให้เขาข่มใจลำบากมากขึ้นเวินเหลียงสู้เขาไม่ได้ ทันใดนั้นเอง จู่ ๆ ข้างนอกก็มีเสียงเคาะประตูเวินเหลียงโล่งอก ผลักเขาออก “คุณไปเปิดประตูเร็ว”ฟู่เจิงหลับตา สาปแช่งคำหนึ่ง มาไม่ได้เวลาเลย ข้างนอกน่าจะเป็นคนมาส่งมื้อเย็นเขาได้แต่ใส่ชุดคลุมอาบน้ำแล้วไปเอามื้อเย็นที่หน้าห้องมื้อเย็นเยอะมาก ฟู่เจิงวางไว้ตรงขอบบ่อออนเซ็นเวินเหลียงแช่ออนเซ็นไปก็กินมื้อเย็นไป อย่าให้พูดเลยว่าสุขีสโมสรขนาดไหนหลังจากกินมื้อเย็นเสร็จ เวินเหลียงก็ลุกขึ้นยืนอยู่ในบ่อ คล

กลางวันของวันต่อมา เวินเหลียงเดินชมทิวทัศน์กับเพื่อนร่วมงานคนอื่น ๆ และถ่ายรูปจำนวนหนึ่งกลับมาเที่ยงครึ่งเหมาสามโต๊ะที่ห้องอาหารชั้นสอง ร่วมกินปิ้งย่างกับพนักงานทุกคนพวกผู้หญิงหนึ่งโต๊ะ ผู้ชายสองโต๊ะพวกผู้หญิงเปิดน้ำผลไม้สองสามขวด ส่วนเพื่อนร่วมงานผู้ชายเปิดเบียร์สองลังทุกคนเฮฮาปาร์ตี้ถึงขนาดว่าบางคนดื่มไปสองแก้วก็ใจกล้าพูดล้อเล่นลามปามไปถึงฟู่เจิงฟู่เจิงหัวเราะเล็กน้อย ไม่ได้โกรธ เหล่าพนักงานจึงปล่อยตัวตามสบายมากกว่าเดิมหลังจากกินมื้อเที่ยงเสร็จ มีคนเสนอเล่นเกมพวกพนักงานสนุกสนานติดลมบน กำลังคึกคักจึงตกลงกันเป็นแถว“เอาสิ เล่นก็เล่น จะเล่นอะไรล่ะ?”“เอาที่ง่ายที่สุดแล้วกัน เล่นหมุนขวดเหล้า” มีคนถือขวดเบียร์เปล่าวางนอนไว้บนโต๊ะ “ปากขวดชี้ไปที่ใคร คนนั้นต้องเลือกว่าจะพูดความจริงหรือจะรับความท้าทาย”“ได้” พนักงานจำนวนไม่น้อยต่างตอบรับประธานฟู่อยู่ ไม่มีใครบอกว่าไม่เล่นแบบไม่รู้จักดูสถานการณ์ ถึงจะไม่อยากเล่นอย่างไรก็ต้องฝืนใจเล่นผู้อำนวยการเฉินของฝ่ายเอ็มเอฟถาม “ประธานฟู่ครับ คุณจะเล่นด้วยกันไหมครับ? เล่นกับพวกเราสักเกม? ทุกคนอยากเล่นกับคุณแน่ะ ได้ไหมครับ?”“นั่นสิ ๆ

ภายใต้การมองของทุกคน เธอกระแอมกระไอแล้วตอบ “สิบแปดเซ็นมั้ง”“ยาวงั้นเลย? จริงหรือเปล่า?”ทุกคนโห่ขึ้นมาอีกครั้งจากนั้นเวินเหลียงก็หมุนขวดเบียร์ คิดว่าถามเสร็จก็หมดเรื่องแล้ว ใครจะรู้ ปากขวดดันบังเอิญชี้ไปทางฟู่เจิงชั่วขณะนั้น เธอสบตากับฟู่เจิง จ้องกันไปจ้องกันมา“ประธานฟู่ คุณเลือกพูดความจริงหรือจะรับความท้าทายคะ?” เวินเหลียงมองเขาพลางถาม“พูดความจริง”ถ้าไม่ใช่เพราะไม่ถูกกาลเทศะ เวินเหลียงอยากถามเขามากว่าเขามีใจให้เธอสักนิดบ้างไหมทุกคนพูดจ้อกแจ้กจอแจ เสนอคำถามให้เวินเหลียงบ้างให้ถามว่าฟู่เจิงยาวเท่าไรบ้างให้ถามว่าครั้งแรกของฟู่เจิงนานแค่ไหนบ้างให้ถามว่าฟู่เจิงเคยนอนกับผู้หญิงมาแล้วกี่คนเธอรู้ว่าฟู่เจิงยาวเท่าไร ส่วนที่เหลือไม่มีความจำเป็นต้องรู้ ถึงเธอจะไม่สนใจเรื่องส่วนตัวของเขาก่อนแต่งงาน แต่ก็รู้แล้วรังแต่จะทุกข์ใจเปล่า ๆ ไม่รู้มันเสียจะดีกว่าสำหรับข้อมูลส่วนใหญ่ของฟู่เจิง เธอรู้หมด เธอต้องถามเรื่องที่ตัวเองไม่รู้เวินเหลียงคิดแล้วจึงถามว่า “คุณรู้จักและคบหากับคุณฉู่ได้ยังไงคะ?”เหล่าพนักงานหูผึ่ง รอฟังให้ฟู่เจิงเล่านิทานฟู่เจิงนัยน์ตาวับวาบ มองไปทางเวินเหล

สองทุ่ม ฟู่เจิงไลน์มาหาเวินเหลียง “กินข้าวเย็นหรือยัง? ทำไมยังไม่มาอีก?”เวินเหลียงอ่านข้อความแล้วก็ออกจากไลน์ ตามด้วยปิดหน้าจอโทรศัพท์มือถือผ่านไปพักหนึ่งโทรศัพท์ก็สั่นอีก มีข้อความไลน์ส่งมาอีกแล้วเวินเหลียงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูแวบหนึ่ง เห็นฟู่เจิงส่งมาว่า “ตอบข้อความฉันเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นฉันจะไปหาเธอที่ห้องตอนนี้เลย”เวินเหลียงกระตุกมุมปากและตอบกลับ “คืนนี้ไม่ไปแล้ว”“เพราะอะไร? ทำไมเมื่อกี้ไม่สนใจฉัน?”“เมื่อกี้ไม่เห็น คืนนี้รู้สึกเพลีย ๆ ไม่อยากไปแล้วค่ะ”ข้ออ้างคำพูดเหล่านี้แค่ดูก็รู้ว่าเป็นข้ออ้าง“เวินเหลียง บอกความจริงกับฉันมา เพราะอะไร?”“ที่ฉันพูดเมื่อกี้ก็คือความจริง ฉันอยากนอนแล้ว”หลังจากส่งไลน์เสร็จ เวินเหลียงก็ถือโทรศัพท์เอาไว้พักหนึ่ง แต่ฟู่เจิงไม่ได้ตอบกลับมาเวินเหลียงจึงวางโทรศัพท์ไว้บนเตียงเตรียมจะนอนด้านนอกมีเสียงเคาะประตูดังขึ้นมาทันใด เวินเหลียงสะดุ้งสัญชาตญาณเธอบอกว่าคนที่เคาะประตูอยู่ข้างนอกก็คือฟู่เจิงเตียงของจางซิงอยู่ด้านนอก เธอลงจากเตียงแล้วเดินลากเท้าไปถึงประตูและถาม “ใครคะ?”“ผมเอง” เสียงทุ้มต่ำลอดมาจากประตู “ฉันมีธุระกับเวินเหลียง ให้เ