บทที่ 134

เธอตัวอ่อนระทวยพิงอยู่ในอ้อมอกของฟู่เจิง ใบหน้าแดงซ่าน ริมฝีปากเผยอหอบหายใจเล็กน้อย

พอรู้สึกว่าเธอตัวสั่น ฟู่เจิงก็เอามือออกมา

“รู้สึกเป็นยังไงบ้าง? ผ่อนคลายทั้งตัวแล้วใช่ไหม?”

เวินเหลียงพิงอยู่ในอ้อมแขนของเขา ไม่อยากกระดุกกระดิก ตอบว่า “อือ” เบา ๆ ราวกับเสียงแมวเหมียว

ฟู่เจิงใช้สองแขนอุ้มเธอขึ้นมา ให้เธอนั่งตักของเขา

เวินเหลียงตระหนักในจุดประสงค์ของอีกฝ่ายจึงดิ้น “ไม่ได้ ๆ...”

ถ้ายังปล่อยตัวอีก เด็กจะรับไม่ไหว

ฟู่เจิงพูด “ได้ พรุ่งนี้ไม่ต้องทำงาน”

เขาอดอยากปากแห้งมาสองเดือนแล้ว

ยิ่งไม่ต้องพูดถึง หลายวันนี้ช่วยเธอผ่อนคลายตลอด มันทำให้เขาข่มใจลำบากมากขึ้น

เวินเหลียงสู้เขาไม่ได้ ทันใดนั้นเอง จู่ ๆ ข้างนอกก็มีเสียงเคาะประตู

เวินเหลียงโล่งอก ผลักเขาออก “คุณไปเปิดประตูเร็ว”

ฟู่เจิงหลับตา สาปแช่งคำหนึ่ง มาไม่ได้เวลาเลย ข้างนอกน่าจะเป็นคนมาส่งมื้อเย็น

เขาได้แต่ใส่ชุดคลุมอาบน้ำแล้วไปเอามื้อเย็นที่หน้าห้อง

มื้อเย็นเยอะมาก ฟู่เจิงวางไว้ตรงขอบบ่อออนเซ็น

เวินเหลียงแช่ออนเซ็นไปก็กินมื้อเย็นไป อย่าให้พูดเลยว่าสุขีสโมสรขนาดไหน

หลังจากกินมื้อเย็นเสร็จ เวินเหลียงก็ลุกขึ้นยืนอยู่ในบ่อ คล