บทที่ 131

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นเพียงไม่กี่วินาทีสั้น ๆ ก็มีคนรับสาย ชั่วขณะเธอยังนึกว่าเป็นความฝัน

จากนั้นก็มีเสียงแว่วมาจากข้างตัว ตามด้วยเสียงเปิดปิดประตู

เวินเหลียงลืมตาขึ้นพรึบ ในห้องมืดสนิท อาศัยแสงจันทร์มองเตียงด้านข้าง มันว่างเปล่า

ที่แท้เมื่อกี้ก็ไม่ใช่ความฝัน มีคนโทรศัพท์หาฟู่เจิงจริง ๆ

ไม่นาน มือจับประตูถูกกดลงเบา ๆ ฟู่เจิงย่องเข้ามา เห็นเวินเหลียงยังหลับสนิทอยู่จึงไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ห้องแต่งตัวอย่างเงียบเชียบ

หลังจากแต่งตัวเสร็จก็ย่องออกห้องไปอีก

พอปิดประตู ในห้องเงียบกริบอีกครั้ง

ไม่นานก็มีเสียงสตาร์ตรถดังมาจากชั้นล่าง

เวินเหลียงลืมตาขึ้น มองเพดานที่มืดสนิท

เธอมีลางสังหรณ์ในใจ สายโทรศัพท์ที่ฟู่เจิงรับคงเป็นฉู่ซืออี๋โทรมา

ความจริงเธออยากถาม แต่ก็ไม่กล้าถาม

เธอเป็นคนขี้ขลาด เธอไม่อยากหาเรื่องลบหลู่ตัวเอง

ต่อให้เธอรั้งตัวเขาไว้ ฟู่เจิงก็จะไปอยู่ดี

เวินเหลียงหลับตาลงอีกครั้ง กลับไม่ง่วง จึงพลิกตัวไปพลิกตัวมา

ตอนฟ้าจะสาง ชั้นล่างส่งเสียงเครื่องยนต์ดังมาอีก

ครู่หนึ่งประตูถูกเปิดออก ฟู่เจิงถอดเสื้อตัวนอกที่มีฝุ่นติดและนอนอยู่ข้างตัวเวินเหลียงเหมือนไม่เคยออกไปไหน

เวินเหลียงเล