บทที่ 147

เป็นกล่องสี่เหลี่ยมสีแดงแกะสลักอย่างวิจิตรบรรจงขนาดประมาณหนึ่งคืบ

ขนาดประมาณนี้น่าจะเป็นกำไลมั้ง

“งั้นฉันจะเปิดแล้วนะ” เวินเหลียงเปิดกล่องออกอย่างระมัดระวัง

กำไลหยกเฝ่ยชุ่ยใสเล่นแสงวงหนึ่งปรากฏอยู่ตรงหน้าเวินเหลียง

ในตอนที่เห็นมัน เวินเหลียงอึ้งไป

ไม่ใช่อะไรอื่น

กำไลวงนี้คล้ายกับดวงใจแห่งมหาสมุทรวงนั้นในงานประมูลคราวก่อนมาก

แต่นี่ไม่ใช่ดวงใจแห่งมหาสมุทร ฟู่เจิงจะไม่เอากำไลจากมือของฉู่ซืออี๋มาให้เธอ

เห็นเวินเหลียงอึ้ง ฟู่เจิงจึงอธิบาย “คราวก่อนเธอบอกว่าหยกชิ้นของดวงใจแห่งมหาสมุทรใหญ่มาก ทำกำไลได้มากกว่าหนึ่งวง ฉันก็เลยให้คนจับตาดู เป็นอย่างนั้นจริง ๆ นี่เป็นวงที่สองที่ซื้อมาจากเจ้าของ”

“ขอบคุณในความตั้งใจค่ะ” เวินเหลียงปิดฝากล่องแล้ววางไว้อีกทาง

“ไม่ลองดูหน่อยเหรอ?”

“กลับไปค่อยลองแล้วกัน” เวินเหลียงพูด

ฟู่เจิงอาจต้องใช้เงินมากเพื่อซื้อกำไลวงนี้ แต่เวินเหลียงกลับไม่รู้สึกดีใจสักเท่าไร

ฟู่เจิงจับผิดประเด็นตั้งแต่แรกแล้ว

เธอไม่ได้อยากได้กำไลที่เหมือนกับดวงใจแห่งมหาสมุทร ไม่อยากได้เลยสักนิด

ถ้าดวงใจแห่งมหาสมุทรไม่ใช่ของเธอ เธอก็ไม่อยากได้แล้ว

แต่นี่อาจเป็นชะตาของเธอ ไม่ว่าอ