บทที่ 155

“หรือก็หมายถึง คุณฉู่ไม่ได้หมดสติ?”

“ใช่ เมื่อวานตอนที่ส่งคุณฉู่มาถึงโรงพยาบาลยังมีสติดีอยู่”

“โอเค ผมรู้แล้ว ขอบคุณครับ”

ฟู่เจิงลุกขึ้นยืนแล้วออกจากห้องทำงาน

เขานึกถึงเมื่อวานตอนที่มาถึงโรงพยาบาลเป็นเวลาสามทุ่มกว่าจะสี่ทุ่มแล้ว เวลาที่ฉู่ซืออี๋ฟื้นคือตอนเช้า หนึ่งคืนพอดี ปกปิดมิดชิด

ฟู่เจิงยืนอยู่ตรงทางเดินนอกห้องพักผู้ป่วย ทอดสายตามองท้องฟ้าไกล ๆ

ถ้าไม่ใช่ว่าเขาถามรู้มาเอง เขาจะไม่เชื่อเลยว่าฉู่ซืออี๋จะร่วมกับผู้จัดการส่วนตัวของเธอมาหลอกเขา

ทำไมพวกเธอต้องทำอย่างนี้?

เขาพอเดาได้คร่าว ๆ แต่เขาอยากฟังฉู่ซืออี๋อธิบาย

ฟู่เจิงเดินเข้าห้องพักผู้ป่วย

ฉู่ซืออี๋ยิ้มกับเขา “อาเจิง คุณกลับมาแล้วเหรอ ความจริงคุณไม่ต้องออกไปนานอย่างนั้นก็ได้ คนของกองถ่ายไม่ได้อยู่นานสักหน่อย”

สีหน้าฟู่เจิงราบเรียบ “ออกไปเดินหน่อย เป็นยังไงบ้าง? ตอนนี้คุณยังเจ็บไหม?”

“เจ็บ เจ็บมาก เพราะงั้นต้องอยู่เป็นเพื่อนฉันนะ ถ้าคุณอยู่เป็นเพื่อนฉัน ฉันจะไม่เจ็บ”

ถ้าเขาไม่รู้ความจริงต้องอยู่เป็นเพื่อนเธอแน่

ตอนนี้รู้ว่าเธอกำลังเล่นละครตบตา หากมองในมุมของคนนอกจะรู้ว่ามันจอมปลอมอยู่นิด ๆ

ทักษะการแสดงยังไม่ดี ต้องฝึ