บททั้งหมดของ คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง: บทที่ 411 - บทที่ 420

เสื้อคลุมอันแสนอบอุ่นถูกคลุมลงบนตัวของเสิ่นหยินอู้ในทันที มันยังคงมีอุณหภูมิจากตัวของเขาอยู่
อุณหภูมิร่างกายของโม่ไป๋สูงกว่าเธอมาก
ความอบอุ่นเข้ามาแทนที่ในทันที ทำให้ลมเย็นในยามค่ำคืนไม่หนาวอีกต่อไปเสิ่นหยินอู้ยิ้มให้เขาแล้วพูดว่า “ขอบคุณนะ”
โม่ไป๋มองเธอด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเอ็นดูและปลงตก
“อากาศหนาวขนาดนี้ ออกไปข้างนอกก็ไม่รู้จักใส่เสื้อผ้าให้หนาหน่อยเหรอ ไม่รู้เหรอว่าตัวเองร่างกายอ่อนแอ?”ยังไม่ทันที่เสิ่นหยินอู้จะตอบ เฉียวลี่ซือที่อยู่ข้าง ๆ ก็พูดแทรกขึ้นมา “โอ๊ยโม่ไป๋ คุณอย่าว่าเสิ่นหยินอู้เลยนะ ถ้าเธอไม่ใส่น้อยหน่อย คุณจะมีโอกาสได้แสดงออกไหม?”
“พอแล้ว” เสิ่นหยินอู้ขัดคำพูดต่อไปของทั้งสอง “ข้างนอกหนาว เข้าไปข้างในแล้วค่อยคุยกันเถอะ”ทั้งสามคนเดินเข้าไปในบ้านพร้อมกัน
หลังจากเข้ามาในบ้าน เสิ่นหยินอู้ก็ถอดเสื้อคลุมของโม่ไป๋ออกแล้วคืนให้เขา“นายรีบใส่เถอะ เดี๋ยวจะเป็นหวัด”
โม่ไป๋ยื่นมือรับเสื้อคลุมมา แต่เขาไม่ได้ใส่ เพียงแค่ถือไว้ในมือเฉียวลี่ซือมองดูทั้งสองคนแล้วกลอกตาไปมา จากนั้นก็พูดว่า “ฉันจะหายตัวไปเอง ให้พื้นที่พวกเธอได้อยู่ด้วยกันสองคน”
พูดจบ เฉียวลี่ซ

หัวใจของเสิ่นหยินอู้ถูกเติมเต็มด้วยความอบอุ่นจากลูกเธอเอื้อมมือไปลูบหัวเสิ่นซือเหนียน พูดด้วยเสียงอ่อนโยนว่า “หม่ามี๊กลับมาแล้วนะครับ หนูหลับอย่างสบายใจได้แล้วนะ”เสิ่นซือเหนียนกระพริบตาอยู่ในอ้อมแขนของเธอ “คืนนี้ผมนอนกับแม่ได้ไหมครับ?”
เสิ่นหยินอู้มองไปที่เตียงใหญ่ ในใจของเธอตอบรับแล้ว แต่ปากกลับอดไม่ได้ที่จะหยอกลูกชาย“แต่ปีนี้ลูกของแม่อายุห้าขวบแล้วนะ ควรจะนอนเองได้แล้ว”
เมื่อได้ยินแบบนั้น ใบหน้าเล็ก ๆ ของเสิ่นซือเหนียนก็แสดงความผิดหวังออกมา คงคิดว่าเสิ่นหยินอู้ไม่ยอม แต่หลังจากนั้นไม่นานเขาก็ก้มศีรษะลง พยักหน้าอย่างว่าง่าย“ก็ได้ครับหม่ามี๊ เหนียนเหนียนนอนเองก็ได้”
เดิมทีเธอแค่อยากจะหยอกเขาเล่น แต่ตอนนี้เมื่อเห็นท่าทางผิดหวังของเขา เสิ่นหยินอู้กลับรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นคนใจร้ายเมื่อคิดได้ดังนั้น เสิ่นหยินอู้ก็พูดว่า “พอแล้ว หม่ามี๊แค่ล้อเล่น วันนี้อากาศหนาว พวกเรามานอนด้วยกันนะ”
เสิ่นซือเหนียนเผยแววตาที่คาดหวังและดีใจออกมาทันที“จริงหรอครับ หม่ามี๊?”“จริงครับ หนูขึ้นเตียงไปก่อน หม่ามี๊จะไปหยิบผ้าห่มมา”เสิ่นซือเหนียนคิดอยู่ครู่หนึ่ง แต่ก็ไม่ได้ปีนขึ้นเตียงอย่างเช

มือของโม่ไป๋ร้อนเหมือนไฟที่ส่งผ่านมายังเธอ
ความรู้สึกแรกของเสิ่นหยินอู้คือรู้สึกอบอุ่น
หลังจากที่เขาเตือน เธอก็ตระหนักได้ว่าที่ผ่านมาเธอรีบร้อนจนไม่ได้สังเกตว่าตัวเองใส่เสื้อผ้าน้อยไป
“ฉันจะบอกนายนะโม่ไป๋ ลี่ซือออกไปข้างนอก ฉันลองโทรหาเธอหลายครั้งแล้วแต่ไม่มีใครรับสาย ตอนนี้ฉันไม่แน่ใจว่าเธอปิดเครื่องเพราะไม่อยากให้ฉันรบกวน หรือว่า...…”
คำพูดหลังจากนั้นเธอไม่ได้พูดออกมา แต่โม่ไป๋ก็เข้าใจว่าเธอต้องการจะพูดอะไรเมื่อเห็นว่าเธอรอจนมือเท้าเย็นจนชา เตือนเธอเธอก็ยังไม่รู้ตัว โม่ไป๋ก็ถอนหายใจแล้วพูดว่า “เรื่องนี้ผมรู้แล้ว ผมจะโทรหาผู้ช่วยเฉินให้เขามาที่นี่ จากนั้นผมจะไปกับเธอเพื่อหาลี่ซือ โอเคมั้ย?”ไปหาลี่ซือด้วยกัน?“ไม่ๆ” เสิ่นหยินอู้ส่ายหัว “ฉันไม่ไป ถ้าเธอเห็นฉัน......”
ตอนนั้น เฉียวลี่ซือคงคิดว่าเธอเข้าไปยุ่งมากเกินไปโม่ไป๋เข้าใจเธอดี หลังจากที่เธอพูด เขาก็เข้าใจความหมายของเธอทันที “ผมเข้าใจแล้ว ผมจะส่งคนไปยืนยันความปลอดภัยของเธอทันที”
เสิ่นหยินอู้รู้สึกโล่งใจมาก“ขอบคุณนะ”“แล้วตอนนี้ไปใส่เสื้อผ้าเพิ่มได้หรือยัง? ถ้าเธอเป็นแบบนี้ต่อไป ผมกลัวว่าพรุ่งนี้เธอจะเป็นหวัด”

นึกขึ้นได้แบบนี้เธอก็รีบเปิดประตู วิ่งออกไปเท้าเปล่าเธอที่กำลังวิ่งตรงไปยังห้องนั่งเล่น ก็ไม่ทันได้คาดคิดว่าจะได้พุ่งเข้าไปในอ้อมแขนของโม่ไป๋ที่กำลังมาหาเธอแทนโม่ไป๋ก็ไม่คาดคิดมาก่อน ถูกเธอกระแทกถอยไปสองก้าวถึงจะรักษาสมดุลได้"อะไรเหรอ?"เขาโอบเอวเสิ่นหยินอู้ไว้เพื่อยืนให้มั่นกันเธอล้มลงไปเสิ่นหยินอู้ตอนนี้ไม่คิดอื่นใด เธอถามโดยไม่รู้ตัวว่า: "ลี่ซือล่ะ? เธอกลับมาหรือยัง?"เมื่อได้ยินแบบนั้น โม่ไป๋ก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจเบาๆ"คุณไม่ต้องรีบร้อนไป ผมเองก็จะมาบอกคุณเรื่องนี้แหละ"เสิ่นหยินอู้ถึงได้สงบลง เธอถอยหลังไปสองก้าวมองเขาโม่ไป๋เห็นว่าแม้แต่รองเท้าเธอก็ไม่ใส่ บนตัวก็ใส่เสื้อผ้าชุดเมื่อคืนแต่คิดว่าถ้าฟังไม่จบ เธอคงไม่ไปเปลี่ยนชุดแน่ คงต้องบอกให้จบๆไป"เธอปลอดภัยดี ไม่มีอะไรเกิดขึ้นคนของเราเฝ้าอยู่ที่โรงแรมจนถึงเมื่อกี้""เฝ้าที่โรงแรม?""ใช่""เฝ้ายังไง? เธออยู่โรงแรมไหน? เธอเข้าโรงแรมไปแล้ว?"ตอนที่ออกมาไม่ได้เอาคีย์การ์ดมาด้วย ตามหลักแล้วเฉียวลี่ซือเข้าไปไม่ได้แน่โม่ไป๋มองธอราวกับสังเกตสีหน้าเธอ สักพักก็หัวเราะเบาๆ แล้วพูดว่า:"ถ้าผมบอกว่าเธอเข้าไปแล้ว คุณจะรู้สึก

เฉียวลี่ซือที่อุตส่าห์จำเบอร์ได้แล้ว เมื่ออีกฝ่ายบอกว่าเป็นของผู้ช่วยเขา แล้วก็หันหลังเดินจากไป ทำให้เธอรู้สึกร้อนใจเธอจึงไล่ตามไปโดยไม่รู้ตัวเธอตามฉินเย่ไปที่ลิฟต์"เดี๋ยวก่อน ฉันมาหาคุณเพื่อขอช่องทางติดต่อ ไม่ได้ขอค่าตอบแทน ฉันแค่อยากเป็นเพื่อนกับคุณน่ะ คุณพอจะให้ช่องทางการติดต่อคุณได้ไหม? "ฉินเย่ก้าวเดินไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว ก่อนจะหยุดที่หน้าประตูลิฟต์ ยืนนิ่งตรงนั้นด้วยสีหน้าไร้อารมณ์เฉียวลี่ซือกัดริมฝีปากล่างของเธอ มองเขาด้วยสีหน้าสับสน"ขอร้องล่ะๆๆๆ ฉันขอแค่ช่องทางเดียว ฉันสัญญาว่าจะไม่รบกวนคุณ"ฉินเย่จ้องมองเธออย่างเย็นชา แล้วยกมือขึ้นติดกระดุมเสื้อสูทเม็ดบนสุดของตัวเองให้เรียบร้อย ก่อนจะพูดด้วยเสียงเย็นชา: "คุณผู้หญิงท่านนี้ ถ้าคุณคิดอะไรกับผมล่ะก็แนะนำให้เลิกคิดซะตอนนี้เลย ไม่งั้นผมไม่รับประกันว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อจากนี้ "ติ๊ง——ลิฟต์มาพอดีฉินเย่เดินเข้าไปด้วยสีหน้าไร้อารมณ์เฉียวลี่ซือเมื่อได้ยินเขาพูดแบบนี้ใส่ก็หน้าซีดเผือก เมื่อเห็นเขาเข้าไปในลิฟต์ เธอก็ไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ เดินตามเข้าไปอย่างช้าๆในลิฟต์มีเพียงพวกเขาสองคนเท่านั้น หลังจากที่เธอเข้าไปเฉียว