บทที่ 411

เสื้อคลุมอันแสนอบอุ่นถูกคลุมลงบนตัวของเสิ่นหยินอู้ในทันที มันยังคงมีอุณหภูมิจากตัวของเขาอยู่

อุณหภูมิร่างกายของโม่ไป๋สูงกว่าเธอมาก

ความอบอุ่นเข้ามาแทนที่ในทันที ทำให้ลมเย็นในยามค่ำคืนไม่หนาวอีกต่อไป

เสิ่นหยินอู้ยิ้มให้เขาแล้วพูดว่า “ขอบคุณนะ”

โม่ไป๋มองเธอด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเอ็นดูและปลงตก

“อากาศหนาวขนาดนี้ ออกไปข้างนอกก็ไม่รู้จักใส่เสื้อผ้าให้หนาหน่อยเหรอ ไม่รู้เหรอว่าตัวเองร่างกายอ่อนแอ?”

ยังไม่ทันที่เสิ่นหยินอู้จะตอบ เฉียวลี่ซือที่อยู่ข้าง ๆ ก็พูดแทรกขึ้นมา “โอ๊ยโม่ไป๋ คุณอย่าว่าเสิ่นหยินอู้เลยนะ ถ้าเธอไม่ใส่น้อยหน่อย คุณจะมีโอกาสได้แสดงออกไหม?”

“พอแล้ว” เสิ่นหยินอู้ขัดคำพูดต่อไปของทั้งสอง “ข้างนอกหนาว เข้าไปข้างในแล้วค่อยคุยกันเถอะ”

ทั้งสามคนเดินเข้าไปในบ้านพร้อมกัน

หลังจากเข้ามาในบ้าน เสิ่นหยินอู้ก็ถอดเสื้อคลุมของโม่ไป๋ออกแล้วคืนให้เขา

“นายรีบใส่เถอะ เดี๋ยวจะเป็นหวัด”

โม่ไป๋ยื่นมือรับเสื้อคลุมมา แต่เขาไม่ได้ใส่ เพียงแค่ถือไว้ในมือ

เฉียวลี่ซือมองดูทั้งสองคนแล้วกลอกตาไปมา จากนั้นก็พูดว่า “ฉันจะหายตัวไปเอง ให้พื้นที่พวกเธอได้อยู่ด้วยกันสองคน”

พูดจบ เฉียวลี่ซ