บทที่ 410

"เมื่อกี้เธอใส่อะไรลงไปในกระเป๋าเขาน่ะ?"

เมื่อได้ยินแบบนั้น เฉียวลี่ซือชะงักไปชั่วครู่ จากนั้นเธอก็พยายามหลบสายตาทันที

"อะไรเหรอ? ฉันไม่เข้าใจว่าเธอพูดถึงอะไร"

เสิ่นหยินอู้ไม่พูดอะไร เพียงแค่จ้องมองเธอเงียบๆ แต่ถึงอย่างนั้นมันก็ทำให้เฉียวลี่ซือรู้สึกกดดันมาก

"ก็ได้ๆ ฉันแค่ทิ้งโน้ตให้เขาเอง มือถือเขามีรหัสผ่าน ฉันปลดล็อคไม่ได้ ก็เลยเพิ่มข้อมูลติดต่อเขาไม่ได้ ฉันก็เลยทิ้งข้อมูลติดต่อไว้ให้เขาโอเคนะ? คืนนี้ฉันช่วยเขาไว้ พรุ่งนี้เช้าเขาอาจจะเห็นฉันเป็นฮีโร่ก็ได้?"

คำพูดบางคำไปสะกิดใจเสิ่นหยินอู้เข้า ทำให้สีหน้าของเธอเปลี่ยนไปเล็กน้อย แล้วเธอก็หันหน้าไปทางอื่นโดยไม่พูดอะไรอีก

เฉียวลี่ซือพูดไปตั้งนานแล้ว แต่เพิ่งสังเกตว่าเสิ่นหยินอู้ไม่ได้ตอบอะไรเลย เธอจึงหันไปมองเสิ่นหยินอู้

ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ ที่เสิ่นหยินอู้หันไปมองนอกหน้าต่าง ใบหน้าที่สะท้อนบนกระจกรถไร้ซึ่งอารมณ์ใดๆ จนเธอดูเหมือนจะกลายเป็นคนที่ดูเหงาขึ้นมา

เป็นอะไรไป?

หรือว่าเธอพูดอะไรผิดไป?

เฉียวลี่ซือเริ่มรู้สึกสับสนไปชั่วขณะ เธอจิ้มที่นิ้วของตัวเองอย่างครุ่นคิดว่าตัวเองพูดอะไรผิดไปหรือเปล่า แล้วทำให้เสิ่นหยินอู้รู