บททั้งหมดของ หลังวิวาห์ฟ้าแลบ ฉันก็พบว่าสามีคือมหาเศรษฐี: บทที่ 351 - บทที่ 360

“ซูหราน!”เสียงของฟู่จิ้นหานสั่นเครือไม่หยุดที่ปลายสาย ลู่ซิวหนิงตั้งใจเปิดเสียงให้ดัง เพื่อทำให้ฟู่จิ้นหานได้ยินเสียงของซูหรานเพียงแค่ได้ยินเขาเรียกชื่อ “ซูหราน” ลู่ซิวหนิงก็รู้สึกถึงความตึงเครียดของฟู่จิ้นหานแล้วลู่ซิวหนิงค่อย ๆ เหลือบไปมองซูหรานในตอนนี้ ซูหรานกำลังนั่งพิงอยู่ที่ห้องโดยสาร แววตาเริ่มมืดมัว เนื่องจากเมื่อสักครู่เธอได้ต่อสู้กับลู่ซิวหนิง ทำให้ศีรษะของเธอชนเข้ากับผนังของห้องโดยสาร และตรงบาดแผลก็กำลังมีเลือดไหลออกมาเดินทีเธอก็อ่อนแรงอยู่แล้ว ในตอนนี้ เธอยิ่งรู้สึกมึนงงมากขึ้นกว่าเดิมเหมือนว่าเธอจะได้ยินเสียงของฟู่จิ้นหานหัวของเธอเริ่มหนักขึ้นเรื่อย ๆ ภายใต้ความมึนงง เธอเรียกออกไปตามสัญชาตญาณว่า “สามี” จิตใต้สำนึกของเธอเริ่มจะไม่สามารถต้านทานได้อีกต่อไปแล้ว แม้แต่ลู่ซิวหนิงที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอ ร่างของเขาก็เริ่มสั่นไหวแล้วด้วยเช่นกัน และการมองเห็นของเธอก็ค่อย ๆ เบลอมากขึ้นเรื่อย ๆแต่เธอกลับรู้ตัวดี ว่าเธอจะหลับไม่ได้หากว่าเธอหลับ ก็เท่ากับปล่อยให้ลู่ซิวหนิงได้ทำตามใจชอบภายใต้ความมึนงง ซูหรานหยิกเนื้อที่ต้นขาอย่างแรง พยายามใช้ความเจ็บปวดเพื่อให้ตัวเ

ลู่ซิวหนิงหรี่ตา แล้วมองไปที่ซูหราน เหมือนกำลังต้องการค้นหาความตั้งใจในใจของเธอเขาก็ไม่สามารถเข้าใจความคิดของคุณชายสามฟู่ได้ และเขาก็ยิ่งมองซูหรานไม่ออกด้วยเช่นกัน“ไหนลองพูดมาสิ” ลู่ซิวหนิงยังคงให้ความสนใจอยู่ในเมื่อมองไม่ออก งั้นก็ล้วงข้อมูลจากปากซูหรานมาสักหน่อยก็แล้วกัน แล้วค่อยตัดสินยิ่งไปกว่านั้น ซูหรานก็เพิ่งจะดื่มน้ำที่เขาให้ไป ร่างกายยังคงอ่อนแรง สติการรับรู้ยังไม่ปกติ แถมยังเสียเลือดไปมากอีกต่างหาก ซูหรานในตอนนี้มีสีหน้าที่ดูซีดเซียว ไม่มีกำลังจะโจมตีด้วยซ้ำ หรือต่อให้เขาคิดจะทำอะไร เธอก็แทบจะไม่มีแรงต่อต้านด้วยซ้ำลู่ซิวหนิงลดการระวังตัวลงดังนั้น ในขณะที่ซูหรานพูดด้วยเสียงที่ค่อนข้างเบา น้ำเสียงดูอ่อนแรง แม้ว่าลู่ซิวหนิงจะไม่พอใจเพราะฟังไม่ค่อยชัด แต่เขาก็ยังขยับตัวเข้าใกล้ซูหรานอยู่ดี“นายรู้ไหม? ฟู่จิ้นหาน เขาน่ะ......”ซูหรานขมวดคิ้ว ราวกับว่าไม่สามารถทนต่อความเจ็บปวดและอาการเวียนหัวได้ ร่างกายเริ่มไม่มั่นคงมากขึ้นเรื่อย ๆลู่ซิวหนิงกำลังถูกยั่วน้ำลายอย่างเห็นได้ชัดสัญชาตญาณบอกกับเขาว่า สิ่งที่ซูหรานกำลังจะพูด จะต้องเป็นจุดอ่อนของฟู่จิ้นหานแน่นอนแต่ประโ

ภาพเหตุการณ์เรือระเบิดเมื่อสักครู่ผุดขึ้นมาในหัว ฟู่จิ้นหานสูดหายใจเข้าลึก ๆ ด้วยท่าทีเย็นชา“คุณชายครับ จะจัดการกับคนคนนี้ยังไงดีครับ?”เสียงที่เต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยวของฉินฟั่งดังขึ้นหากไม่ใช่เพราะคุณชายจะเป็นคนจัดการเอง เมื่อกี้เขาคงจะพลิกเรือคายัคของลู่ซิวหนิงให้เขาจมน้ำไปแล้วฟู่จิ้นหานหลับตาลงเงียบ ๆ ชั่วขณะหนึ่งเมื่อลืมตาขึ้นอีกครั้ง ทุกอารมณ์ก็ได้ถูกปกปิดเอาไว้หมดแล้วเขาหันหลัง และจ้องมองไปที่ลู่ซิวหนิงแววตานั้นเย็นยะเยือกเจาะลึกจนถึงกระดูก ราวกับลูกศร เหมือนกับมีดเหล็ก ในใจลู่ซิวหนิงสั่นสะท้านขึ้นมาในทันที และรีบขอความเมตตา:“อาสามครับ อาสามไว้ชีวิตผมเถอะนะครับ อาบอกว่าอาไม่ได้รักซูหรานไม่ใช่เหรอครับ? ตอนนี้เธอก็ตายไปแล้ว ถือเป็นเรื่องดีที่เธอจะไม่มาข้องเกี่ยวกับอาอีก อารู้ไหม? เมื่อกี้หลังจากที่วางสาย ซูหรานยังด่าอาอีกด้วย”“ใช่ เธอบอกว่าอาเป็นคนเลือดเย็น แต่ในความเป็นจริง เธอแค่เล่นละครตามน้ำไปกับอาก็เท่านั้น เธอ......”ลู่ซิวหนิงพยายามคิดหาวิธียุแยงสองคนนี้แต่ก็กลับพบว่า ใบหน้าของฟู่จิ้นหานยิ่งดูมืดมนและน่ากลัวมากกว่าเดิมแม้แต่ฉินฟั่งเองก็ไม่อยากที่จะฟัง

ในตอนนี้ ความสนใจของทุกคนอยู่ที่ผ้าขาวผืนนี้ ซูอินรู้ว่าคงไม่มีใครสังเกตเห็นเธอเธอรีบเก็บความสุขบนใบหน้าไปอย่างรวดเร็ว และในขณะเดียวกัน ในฐานะหลานสาวแท้ ๆ ของคุณท่านเย่ เธอจึงต้องแสดงความเสียใจอย่างสุดซึ้งออกมาให้ได้มากที่สุด“กะ......เกิดอะไรขึ้น?”ซูอินเปิดปากพูด ท่ามกลางลมทะเลที่ผัดโชยมา เสียงของเธอมีความสั่นไหวเล็กน้อย ใบหน้าเล็ก ๆ ของเธอแสดงถึงความไม่สบายใจเมื่อได้ยินเสียงของเธอ ทุกคนต่างหันมามองก็เห็นว่าซูอินกำลังจ้องมองมาทางนี้ ท่าทีของเธอราวกับว่าเธอคาดเดาอะไรบางอย่างได้ เมื่อเธอเดินเข้ามา ทุกย่างก้าวก็เหมือนจะสะดุดล้มได้ทุกเมื่อการแสดงนี้......เล่นได้ดีจริง ๆ!ภายตาแววตาที่ดูเคร่งขรึมของเย่ถิงเซิน มีความเกลียดชังแวบผ่านไปอย่างรวดเร็วหยางซูที่ไม่ได้อยู่ในฝูงชนก็อดที่จะหัวเราะเยาะในใจไม่ได้ ในตอนที่ซูอินปรากฏตัว เขาก็สังเกตเห็นเธอแล้ว และถึงขั้นเห็นด้วยตาตนเองว่าเธอเปลี่ยนจากความดีใจชั่วขณะเป็นความเศร้าสร้อยได้อย่างไรในตอนนี้ เมื่อมองดูเธอที่มีท่าทางเศร้าและอ่อนแรง ต่อให้หยางซูจะเคยเห็นหลายสิ่งบนโลกมามากมาย แต่เขาก็ยังรู้สึกตกใจอยู่ดีเขาเองก็อยากจะรู้เหมือนกัน ว

“เธอก็คือเหยียนเหยียนใช่ไหม?” คุณท่านเย่จ้องมองที่รูปถ่ายด้วยสีหน้าที่ค่อนข้างซับซ้อนนำภาพสองภาพออกมาเปรียบเทียบกัน “เห็นได้ชัดว่านี่คือคนสองคน......”คุณยายเองก็ไม่ได้แย่งรูปถ่ายมา เธอมองดูรูปทั้งสองใบ แต่สีหน้ากลับเต็มไปด้วยความพึงพอใจ เหมือนกับกำลังมองเด็กที่เธอรักมาก ๆ คนหนึ่ง“จะเป็นคนสองคนได้อย่างไร? เห็น ๆ อยู่ว่าคือคนเดียวกัน คุณมองดูดวงตาคู่นี้สิ......มองยังไงก็คนเดียวกัน ต่างก็เป็นเหยียนเหยียนทั้งนั้น ฮึ ๆ เหยียนเหยียนยังคงเหมือนเมื่อก่อนไม่เคยเปลี่ยน”คุณท่านเย่มีสีหน้าตกใจเล็กน้อย ราวกับว่าเขาเพิ่งเข้าใจอะไรบางอย่างเขานิ่งเงียบไปสักพัก ก่อนจะกล่าว “ขอบคุณ” คุณยาย และเดินออกจากห้องหนังสือไปคุณท่ายเย่เรียกเย่ถิงเซินมา ส่งซองเอกสารให้เขา พร้อมกับพูดกำชับเขาหนึ่งประโยคเย่ถิงเซินได้ยินเช่นนั้นก็รู้สึกงงงวยเล็กน้อยจนกระทั่งคุณท่านเย่ที่นั่งอยู่บนรถเข็นห่างออกไปไกลแล้ว เย่ถิงเซินถึงได้สติแต่หลังจากที่ได้สติกลับมา เขาก็จ้องไปที่ถุงเอกสารในมือ ข้อความที่คุณท่านกำชับนั้น ยังคงดังก้องอยู่ในหัว ก่อนที่เขาจะตกอยู่ในห้วงของความคิดอีกครั้งหนึ่ง......ข้างนอกได้มีข่าวลือเ