All Chapters of หลังวิวาห์ฟ้าแลบ ฉันก็พบว่าสามีคือมหาเศรษฐี: Chapter 331 - Chapter 340

“นาย ๆ ๆ ๆ ......” จี้เยี่ยนโจวเกือบจะเบรกรถกะทันหันฟู่จิ้นหานไม่สนใจความยุ่งเหยิงในตอนนี้ พร้อมกับหันหน้าไปรอจี้เยี่ยนโจวจี้เยี่ยนโจวรีบหาจุดจอดรถทันที แล้วหันไปสบตากับฟู่จิ้นหานด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความสงสัย“ทำไม? ฉันทายถูกงั้นเหรอ? ซูหรานท้องจริง ๆ งั้นเหรอ?”ฟู่จิ้นหาน: “......”ตั้งครรภ์......ภายในสมองที่ว่างเปล่า เหลือเพียงแค่สองคำนี้เท่านั้นภาพของซูรานในวันนั้นที่กอดหนูน้อยเอาไว้ก็ค่อย ๆ ปรากฏขึ้นมาในหัว ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม และมีความรักของแม่แผ่ซ่านออกมาจากตัวของเธอ“เธอจะต้องเป็นแม่ที่ดีแน่”ฟู่จิ้นหานยิ้มมุมปากโดยไม่รู้ตัวจี้เยี่ยนโจวเหมือนเพิ่งจะได้ยินเรื่องตลกเข้ายังไงอย่างงั้นนี่......นี่หมายความว่า เขาทายถูกเข้าแล้วจริง ๆ!“นายนี่ใช้ได้เลยนะ!”จี้เยี่ยนโจวมองฟู่จิ้นหานด้วยความตื่นเต้น เขาคิดไม่ถึงเลยว่า การที่เขาไปทำงานที่กั่งเฉิงระยะหนึ่ง ความสัมพันธ์ของทั้งคู่จะไปเร็วขนาดนี้ไม่แปลกใจเลย ที่บัญชีออฟฟิเชียลของฟู่ซือกรุ๊ปจะโพสต์รูปออกมาบนโลกโซเชียลฟู่จิ้นหานรู้ว่าจี้เยี่ยนโจวคิดมากเกินไปแต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไรมากนัก เพียงแค่เหลือบมองจี้เยี่ยนโจว

พวกเขาทั้งสองคนคนหนึ่งเป็นลูกชายจากลูกสาวที่เป็นบุตรบุญธรรมของตระกูลเย่ คนหนึ่งเป็นหลานที่คุณท่านเย่รับเป็นหลานบุญธรรมต่างก็ไม่มีใครเป็นสายเลือดของตระกูลเย่เลยสักคนทุกคนต่างชื่นชมคุณท่านเย่ว่ามีหลานชายที่ดี เป็นสุภาพบุรุษที่มีความสามารถ และเป็นนักธุรกิจที่เก่งมากแต่เมื่อพูดถึงเขา กลับมักจะนึกถึงลูกคนรวยที่ใช้ชีวิตอย่างฟุ่มเฟือย ชอบเที่ยวกลางคืนเล่นกับผู้หญิงไปทั่วเขาอยู่ภายใต้เงาของเย่ถิงเซินมานานหลายปี แม้ในใจจะรู้สึกไม่ยุติธรรม แต่ก็ไม่เคยกล้าเผชิญหน้ากับความเฉียบคมของเย่ถิงเซินเลยสักครั้งแต่เย่ถิงเซินกลับพูดต่อหน้าซูหรานว่าเขาไม่ใช่คนดี!ฮึ!“เย่ถิงเซิน นายกำลังยุยงความสัมพันธ์ระหว่างฉันกับหรานหรานอยู่งั้นเหรอ?”เสียงของหยางซูดังขึ้นมาอย่างกะทันหันจากด้านหลังของทั้งสองคนซูรานหันกลับไป ก็เห็นหยางซูกำลังซุกมือไว้ในกระเป๋ากางเกง เขายิ้มที่มุมปาก แต่รอยยิ้มของเขากลับเต็มไปด้วยกลิ่นอายของความตึงเครียดซูหรานยิ้มที่มุมปากเล็กน้อยแน่นอนว่าเธอไม่ต้องการให้เกิดข้อขัดแย้งที่ไม่จำเป็นขึ้นเธอเพิ่งจะเปิดปากพูด หวังว่าจะทำให้สถานการณ์ดีขึ้น เสียงของเย่ถิงเซินก็กลับดังขึ้นอย่

เธอยิ่งไม่ชอบหน้าตาเสแสร้งแกล้งทำของซูอินมากขึ้นไปอีกซูหรานจิบกาแฟเข้าไปนิดหนึ่ง เผยรอยยิ้มพร้อมกับมองไปยังน้องอินอินที่กำลังร้องไห้เหมือนดอกไม้ที่ถูกฝน“ฉันก็ไม่ได้ทำให้เธอเดือดร้อนนี่!”ซูหรานไม่คิดจะปิดบังความรู้สึกไม่ชอบเธอเลยแม้แต่น้อยซูอินเหมือนถูกทิ่มแทงด้วยความเจ็บปวด เธอรู้ดีว่าการแสดงท่าทางดุร้ายต่อหน้าซูหรานนั้นไม่ใช่ทางออกที่ดีแต่เธอก็ต้องแกล้งทำเป็นน่าสงสาร เพื่อให้หยางซูเห็นใจเธอดังนั้น เธอจึงเริ่มพูดด้วยถ้อยคำที่น่าสงสารออกมา“ฉันคิดว่า ชุดเดรสพวกนี้เตรียมมาให้คุณหนูทุกคนของตระกูลเย่ สามารถเลือกสวมได้เลย แต่คิดไม่ถึง......”“คิดไม่ถึงว่า ตอนที่ฉันลองสวมใส่ กลับไม่ใช่ไซส์ของฉันเลยสักตัว”“ฉันคิดว่า อาจจะแค่หยิบขนาดไปผิดไซส์ เลยให้พนักงานมาหยิบให้ใหม่ แต่......แต่ว่า......”“แต่ผู้จัดการร้านบอกว่า ชุดเดรสเหล่านี้เป็นขนาดของพี่หรานหราน ไม่มีของฉัน บอกว่าฉันไม่คู่ควรที่จะใส่ชุดเดรสของแบรนด์พวกเขา แถมยังทำชุดเดรสเสียหายอีก บอกว่าชุดที่ฉันลองแล้ว จะให้พี่หรานหรานใส่ต่อไม่ได้อีก”เมื่อผู้จัดการร้านและพนักงานร้านจัดการเสื้อผ้าที่ชำรุดในห้องของซูอินเสร็จ ก็พากันเดิ

เสี่ยวเหยียนเหยียน...ซูหรานเพิ่งสังเกตชื่อเรียกนี้"เสี่ยวเหยียนเหยียน" ที่คุณแม่นมคนนี้เรียก เป็น "เหยียนเหยียน" ที่คุณปู่พูดถึงหรือเปล่า?ฉินเหยียนเคยมาที่นี่?ซูหรานเหมือนค้นพบบางอย่างเธอรีบถามทันที"คุณย่า คุณเรียกฉินเหยียนใช่ไหมคะ?"เมื่อได้ยินชื่อนี้คุณย่างุนงงไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็จับมือซูหรานพินิจพิเคราะห์อย่างละเอียดตั้งแต่หัวจรดเท้า ในดวงตาราวกับมีความยินดีอย่างล้นพ้น"ฉินเหยียน เธอกลับมาแล้ว กลับมาก็ดีแล้ว กลับมาก็ดีแล้ว""ปีนั้นที่เธอมาหาย่า เป็นครั้งสุดท้ายที่เราได้เจอกัน เธอบอกว่าต่อไปคงไม่ได้เจอกันอีก ของที่เธอให้ย่าเก็บไว้ หลายปีมานี้ย่าก็เก็บซ่อนไว้อย่างดี ไม่มีใครพบ..."จู่ ๆ คุณย่าก็นึกอะไรขึ้นมาได้ มองรอบ ๆ อย่างระแวดระวังเมื่อแน่ใจว่าไม่มีใครเห็น ก็จับมือซูหราน "ไป ย่าจะพาเธอไปเอาของ"ซูหรานไม่ได้ปฏิเสธราวกับมีแรงดึงดูดลึกลับบางอย่างอยู่เบื้องหน้า ทำให้เธออยากไปสำรวจซูหรานพยุงคุณย่า ไม่ได้เข้าไปในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า แต่กลับเดินอ้อมสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า เข้าไปในบ้านหลังเล็ก ๆ ที่ทรุดโทรมกว่าภายในบ้านมืดสนิท ซูหรานเข้าไปสักพักจึงค่อย ๆ ปรับสายตา

แต่เสื้อของชายคนนี้ จะมาเปื้อนกับร่างกายอันทรงเกียรติของหลานสาวตระกูลเย่ได้อย่างไร?โชคดีที่เสียงร้องไห้ของเธอทำให้ชายคนนั้นไม่กล้าเข้ามาใกล้ซูอินรู้สึกไม่พอใจในมุมมองของเธอ ตอนนี้ตัวเธอน่าอับอายมาก จึงทำให้พี่ชายของเธอไม่พอใจหยางซูเป็นคุณชายที่เอาแต่เที่ยวเตร่ของเมืองจิง และได้รับเกียรติจากตระกูลเย่ด้วย การที่เขาเสียอารมณ์บ้างก็เป็นเรื่องปกติแน่นอนว่าเขาต้องโกรธ ถึงได้ไม่มาช่วยเธอซูอินมองหยางซู เธอเชื่อว่าการร้องขอด้วยสีหน้าที่น่าสงสารของเธอ จะทำให้เขาอ่อนโยนลงและจริง ๆ แล้ว หยางซูก็ได้ทำตาปิดลงแม้เพียงครู่เดียวถึงแม้คิ้วยังขมวดอยู่ แต่เขาก็แสดงปฏิกิริยาบ้างแล้วซูอินรู้สึกดีขึ้น และกำลังรอที่จะเห็นหยางซูปลอบเธอและช่วยบรรเทาความอับอายและสับสนในขณะนี้ โดยที่เธอจะได้แสดงบทบาทผู้หญิงที่เปราะบางและน่าสงสารต่อไปหยางซูช่วยดึงเธอให้ลุกขึ้นซูอินทรุดลงอย่างอ่อนแอ เกือบจะพุ่งเข้าไปในอ้อมกอดของหยางซู แต่ถูกเขาจับตัวไว้แล้ว"ขอบคุณพี่ชายค่ะ" ซูอินมองด้วยสายตาเต็มไปด้วยความขอบคุณแต่ในวินาทีถัดมา หยางซูกลับปล่อยมือเธอ และเอาเสื้อของชายคนนั้นมาคลุมรอบเอวเธอซูอินงงงันไปชั่ว