บททั้งหมดของ หลังวิวาห์ฟ้าแลบ ฉันก็พบว่าสามีคือมหาเศรษฐี: บทที่ 341 - บทที่ 350

ซูหรานในวันนี้ ท่าทีดูมีความสุขอย่างเห็นได้ชัดนานมากแล้วที่เย่ถิงเซินไม่ได้เห็นเธอหัวเราะแบบนี้ เขาสัมผัสได้ถึงความสบายใจของเธอ และเขาเองก็อยากจะเป็นคนที่ทำให้เธอสบายใจด้วยเช่นกันบนเนินลาดชัน ดอกไม้ป่าสีแดงดอกเล็กดอกหนึ่ง พยายามดิ้นรนโผล่พ้นออกมาจากพุ่มหนาม และกำลังเบ่งบานอย่างสวยงามซูหรานเก็บดอกไม้นั้นมาได้อย่างง่ายดาย ขณะที่กำลังจะนำกลับไปมอบให้คุณท่านเย่อยู่นั้นเอง จู่ ๆ ก็มีเสียงหนึ่งดังเข้ามาในหูของเธอ“จิ้นหาน......”ซูหรานรู้ได้ในทันทีว่านั่นคือเสียงของเย่ซือเหยียนเย่ซือเหยียนกำลังเรียกชื่อของฟู่จิ้นหานซูหรานไม่อยากที่จะสนใจ แต่เท้าของเธอกลับเหมือนถูกทากาวเอาไว้เธอเงยหน้าขึ้น และเห็นว่าเย่ซือเหยียนกำลังหันหลังให้เธออยู่ เย่ซือเหยียนโน้มศีรษะลงเล็กน้อย ท่าทีที่กำลังเล่นกับเส้นผมของตัวเองนั้น เหมือนกับหญิงสาวที่กำลังมีความรัก และกำลังพูดคำหวานอยู่“เมื่อคืนคุณดื่มมากเกินไปเลยเผลอปิดเครื่อง พักอีกหน่อยเถอะ อืม ฉันเองก็คิดถึงคุณ ไว้ฉันกลับไปแล้ว ฉันจะไปหาคุณนะ อืม ที่เดิมของเรา”ซูหรานได้ยินเพียงเสียงของเย่ซือเหยียนเท่านั้นแต่เพียงเท่านั้น ก็ดูเหมือนว่าจะสามารถจินต

จนกระทั่งเงาของเขาหายไปจากสายตา ซูอินแทบอยากจะเช็ดน้ำลายที่ชายคนนั้นทิ้งเอาไว้ออกไปให้หมดรู้สึกรังเกียจอย่างมากแต่กลิ่นของชายคนนั้นกลับเหมือนว่ายังคงอบอวนอยู่รอบตัวเธอ ซูอินยิ่งเช็ดเท่าไหร่ ก็ยิ่งรู้สึกหงุดหงิดในใจมากเท่านั้นเธอรีบใส่เสื้อผ้าแล้วเดินออกไปอย่างเร่งรีบเธอต้องการอาบน้ำชำระร่างหายเมื่อเดินไปถึงสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า ซูอินกลับพบเข้ากับหยางซูหยางซูยืนอยู่ตรงทางลงบันไดชั้นสอง สายตาจับจ้องมาที่เธอ แววตาคู่นั้นทำให้ซูอินรู้สึกไม่สบายใจอย่างอธิบายไม่ถูกเธอเหลือบมองไปยังห้องห้องนั้นโดยไม่รู้ตัว เพื่อให้แน่ใจว่าประตูของห้องไม่ได้หันมาทางนี้ ซูอินถึงได้ถอนหายใจด้วยความโล่งอกต่อให้หยางซูจะเห็น เขาก็จะเห็นแค่ตอนที่เธอเดินออกมาจากซอยเท่านั้น“พี่คะ? พี่เองก็อยากออกมาเดินเล่นเหมือนกันเหรอคะ?”ที่เธอต้องการจะสื่อก็คือ เมื่อเธอเพิ่งจะไปเดินเล่นมาก็เท่านั้นหยางซูขมวดคิ้วลมพัดโชยมา พัดพาเอากลิ่นแปลก ๆ เข้ามาสู่จมูกของเขากลิ่นของผู้ชาย?หยางซูมองซูอินด้วยท่าทีครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง “ใช่แล้ว เธอเองก็คุ้นเคยที่นี่ ไม่อย่างนั้น เธอพาพี่เดินเล่นหน่อยได้ไหม?”หยางซูเชิญช

คนขับรถของตระกูลจี้พาทั้งสองคนกลับมาที่คฤหาสน์ตระกูลจี้โดยตรง“ไม่ต้องแล้ว” ฟู่จิ้นหานพาดเสื้อโค้ทของเขาไว้ที่แขนในขณะเดียวกันสีหน้าของเขาก็ดูเย็นชา เขาเหลือบมองจี้เยี่ยนโจว ก่อนที่จะเดินอ้อมเขา แล้วเดินตรงออกไปทางประตูใหญ่ของคฤหาสน์ตระกูลจี้ฟู่จิ้นหานก้าวเดินอย่างรีบเร่งเมื่อวานเขาตั้งใจจะไปหาซูหราน แต่กลับต้องเสียเวลาไปทั้งวันสิ่งแรกที่ผุดขึ้นมาในหัวของเขาหลังจากที่ตื่นขึ้นมาก็คือซูหรานในตอนนี้ เขายิ่งอยากเจอเธอจนแทบทนไม่ไหว“นี่ จิ้นหาน นายนี่......”จี้เยี่ยนโจววิ่งตามไปเพียงไม่กี่ก้าว แต่จู่ ๆ เขาก็ตระหนักได้ว่า สามารถทำให้ฟู่จิ้นหานลนลานได้ขนาดนี้ นอกจากซูหราน เกรงว่าจะไม่มีคนอื่นอีกแล้วเขาย่อมไม่ขวางทางให้สามีภรรยาได้พบกันแน่นอนจี้เยี่ยนโจวหยุดก้าวต่อทันที และรีบสั่งให้คนขับรถไปส่งฟู่จิ้นหานรถของตระกูลจี้พาฟู่จิ้นหานไปส่งยังวิลล่าตระกูลเย่โดยตรงด้านนอกวิลล่า โทรศัพท์ที่เพิ่งชาร์จเสร็จฟู่จิ้นหานโทรหาซูหราน แต่ระบบกลับแจ้งว่าโทรศัพท์ปิดเครื่องอยู่ภายในวิลล่า ถูกปกคลุมไปด้วยความมืดมิดไม่รู้ว่าทำไม ความเร่งรีบที่จะพบซูหรานเมื่อครู่นี้ ในตอนนี้กลับทำให้รู้ส

ยังไม่ทันได้มีเวลาให้เย่ซือเหยียนได้คิดว่าคือใคร คนคนนั้นก็พุ่งเข้ามาหาเธอในทันทีไม่ว่าจะดิ้นรนหรือขอร้องอย่างไร ก็ไม่มีประโยชน์ทั้งนั้นเวลาเริ่มดึกลงเรื่อย ๆเสียงขอความเมตตาค่อย ๆ เบาลงด้วยเช่นกันผลัดเปลี่ยนกันคนแล้วคนเล่า ในความรู้สึกอับอาย เย่ซือเหยียนได้สูญเสียความหวังไปนานแล้วคนอื่น ๆ ต่างก็เดินออกมาด้วยความพอใจ เหล่าเทียนเป็นคนสุดท้ายที่เข้าไปด้วยแสงจากโทรศัพท์มือถือ ถึงทำให้เหล่าเทียนเห็นคนที่อยู่ข้างใน แม้ว่าเทปที่ปิดปาก จะปิดเกือบครึ่งใบหน้า แต่เหล่าเทียนก็จำเธอได้ในทันทีนั่นไม่ใช่ซูหราน!คุณหนูหรานหรานที่คุณท่านเย่ประคบประหงมเหมือนไข่ในหิน รูปลักษณ์ของเธอค่อนข้างโดดเด่น ขอแค่ได้เห็นเพียงครั้งเดียวก็จำไม่มีวันลืมส่วนคนที่อยู่ตรงหน้า......เหล่าเทียนชะงักไปชั่วขณะ ถึงจำเธอขึ้นมาได้เธอเองก็เป็นคุณหนูตระกูลเย่เช่นกันตั้งแต่ที่เธอมาถึงสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า เธอก็มักจะอยู่คนเดียวตลอด ทุกครั้งที่เห็นเธอ เธอก็มักจะมองคุณหนูที่ชื่อหรานหรานด้วยสายตาที่ไม่แยแสเสมอ“วู้......”เย่ซือเหยียนเองก็จำเขาได้เช่นกันในตอนนี้ เย่ซือเหยียนที่เต็มไปด้วยความสิ้นหวัง สีหน้าของ

บนจอมีแค่ภาพแต่ไม่มีเสียง ห้องโดยสารตกอยู่ใรความเงียบสงัดอย่างแปลกประหลาดวิดีโอเล่นวนไปวนไปเรื่อย ๆ ครั้งแล้วครั้งเล่าอารมณ์ของคุณท่านเย่ค่อนข้างตื่นตัว พร้อมกับชี้ไปที่หน้าจอภายในภาพ ซูอินยกเท้าขึ้นถีบรถเข็น ขณะที่คุณท่านเย่ส่งเสียงร้อง “อ้าก ๆ” ออกมาซูหรานรู้สึกตัวจากความตกใจที่มาจากวิดีโออย่างกระทันหัน “คุณปู่คะ......คุณปู่ ไม่เป็นไรนะคะ มันผ่านไปแล้วล่ะค่ะ”ซูหรานอยากจะกุมมือของคุณท่านเย่เอาไว้ อยากที่จะให้ความรู้สึกปลอดภัยแก่ท่าน แต่มือของเธอกลับถูกมัดเอาไว้อยู่ เธอพยายามแกะออกอยู่หลายครั้ง กลับไม่สามารถหลุดออกมาได้เลยดีที่ได้ยินเสียงเรียกของเธอ คุณท่านเย่ถึงได้ค่อย ๆ สงบลงคุณท่านเย่มองไปทางซูหราน สีหน้าของท่านดูตกใจอย่างเห็นได้ชัด“คุณปู่คะ ไม่เป็นไรนะคะ ทุกอย่างมันได้ผ่านไปแล้ว ซูอิน เธอ......ไม่ได้ตั้งใจ”ซูหรานรู้ดีว่าซูอินไม่ใช่คนดี และยังสงสัยอีกว่าซูอินแอบมีแผนการใหญ่ แต่ไม่ว่ายังไง ซูอินก็เป็นหลานสาวแท้ ๆ ของคุณท่านเย่คุณท่านเย่คงไม่อยากเห็นหลานสาวแท้ ๆ ทำร้ายตัวเองอย่างโหดเหี้ยมแบบนี้แน่ดังนั้น ต่อให้จะรู้สึกผิดมากแค่ไหน เธอก็ยังเลือกแก้ต่างให้ซูอิน