All Chapters of หลังวิวาห์ฟ้าแลบ ฉันก็พบว่าสามีคือมหาเศรษฐี: Chapter 321 - Chapter 330

เธอต้องการที่จะผละออก แต่ทว่าความมั่นคงที่เขานำมาให้เธอในตอนนี้นั้น ดูเหมือนว่าจะมีเวทย์มนตร์บางอย่าง ที่คอยดึงดูดให้เธอเคลิบเคลิ้มไปกับมัน จนไม่สามารถถอนตัวได้ในเมื่อไม่สามารถถอนตัวได้ เช่นนั้นก็ปล่อยให้ตัวเองจมดิ่งกับมันไปสักพักแม้แต่ซูหรานเองก็ไม่ทันได้สังเกต ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่เธอเลิกขัดขืนเขาเธอถึงขั้นทิ้งตัวซบลงบนหลังเขาเลยด้วยซ้ำ ลมหายใจของเขา เธอคุ้นเคยเป็นอย่างดี ตอนนี้เธอผ่อนคลายลงมาก คลื่นแห่งความเหนื่อยล้าก็ถาโถมเข้ามาเสียงหายใจดังขึ้นมาจากด้านหลัง ฟู่จิ้นหานก็รู้ได้ในทันทีว่าเธอหลับไปแล้ว“นี่ถึงขั้นหลับได้ลง ใจร้ายจังเลยนะ!” ฟู่จิ้นหานอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ แต่เขาก็กลับไม่ได้ตั้งใจที่จะตำหนิเธอเพื่อที่จะทำให้เธอนอนหลับได้อย่างสงบ เขาจงใจชะลอความเร็วลงจู่ ๆ เขาก็รู้สึกว่า รอบ ๆ ไม่มีคน การที่ได้แบกเธอไว้แบบนี้ก็ดีเหมือนกัน เขาอยากที่จะแบกเธอแบบนี้ไปทั้งชีวิตสายลมยามค่ำคืนพัดโชยมา ฟู่จิ้นหานขมวดคิ้วซูหรานสวมกระโปรง เขากลัวว่าเธอจะหนาวต่อให้เขาจะอยากซึมซับความรู้สึกตอนนี้มากแค่ไหน แต่เขาก็คงปวดใจถ้าเธอต้องไม่สบาย เขาจึงโทรศัพท์หาฉินฟั่ง ให้เขาขับรถ

ภาพถ่ายที่เกือบทำให้แพลตฟอร์มโซเชียลมีเดียบางแห่งล่มนั้น ไม่รู้ว่าใครเป็นคนที่จัดการทำให้มันหายไปแต่การที่มันสร้างความฮือฮาขึ้นในคืนเดียว ทำให้ตระกูลฟู่ในจิงเฉิงตกใจไปพร้อมกัน คนที่ตกใจที่สุดก็คือหลิวชิงเมื่อคืนหลังจากที่เขารับรองแขกในงานเลี้ยงครบร้อยวันเสร็จ ทันทีที่หลิวชิงกลับถึงบ้านก็ผล็อยหลับไปวันถัดมาเมื่อไปถึงบริษัท เขาตั้งใจว่าจะไปปลอบใจทีมงานต่อหน้า และหารือเกี่ยวกับมาตรการชดเชยหลังจากเลิกจ้างงานแต่เมื่อเขาเข้ามาในบริษัท คนทั้งบริษัท รวมถึงทีมพัฒนาทั้งหมดก็ยืนรออยู่ที่ประตู ทันทีที่เขาปรากฏตัว เสียงปรบมือก็ดังสนั่นทุกคนต่างยิ้มแย้มเมื่อมองไปที่เขา ราวกับมองเห็นความหวังสีหน้าของหลิวชิงกลับดูงงงวยเมื่อเขาเดินเข้าไปในห้องประชุมท่ามกลางการล้อมรอบของผู้คน จนกระทั่งเขาเริ่มพูดถึงเรื่องการยุบทีม ใบหน้าของทุกคนต่างก็แข็งค้างไปชั่วขณะหนึ่ง“พี่หลิว นี่พี่กำลังล้อกันเล่นอยู่ใช่ไหม?”“นั่นสิคะ ประธานหลิว นี่มันไม่ใช่เรื่องตลกเลยนะคะ ยังไงพวกเราก็ต้องติดตามคุณ เพื่อทำให้โปรเจกต์นี้ประสบความสำเร็จด้วยกันสิค่ะ”หลิวชิงขมวดคิ้วและถอนหายใจ ไม่มีเงินทุน แล้วจะทำให้ประสบความสำเร

ผ่านกระจกมองหลัง ปรากฏให้เห็นใบหน้าที่ดูดุร้ายไม่ใช่ใครอื่น แต่เป็นลู่ซิวหนิงเขาหันไปมองซูหราน ที่กำลังเดินเข้าไปในโรงแรมไห่เฉิง มือถือในมือของเขา แสดงให้เห็นรูปถ่ายรูปนั้นอย่างชัดเจนในรูปถ่าย ซูหรานยืนอยู่ข้างฟู่จิ้นหาน ทั้งยังดูโดดเด่นเป็นพิเศษพวกเขาถ่ายรูปกับคู่สามีภรรยาที่กำลังอุ้มเด็กอยู่ นี่พวกเขากำลังประกาศอะไรรึเปล่า?ซูหรานหายเข้าไปในประตูโรงแรมไห่เฉิง ลู่ซิวหนิงจ้องไปยังท้องของซูหรานในรูปถ่าย สายตาของเขาก็ค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นชั่วร้ายขึ้นมาอาจเป็นเพราะเขาจดจ่อเกินไป จนไม่ทันสังเกตเห็นว่ามีคนที่อยู่ไม่ไกลมองเขาอยู่ หน้าตาเต็มไปด้วยความประหลาดใจ ราวกับต้องการยืนยันว่าตนไม่ได้มองผิด คนคนนั้นถึงกับถ่ายรูปเอาไว้ด้วยหลินเยว่เยว่ไม่คิดเลยว่า เธอจะได้พบกับซูหรานเธอยิ่งคิดไม่ถึงเลยว่าจะเจอกับลู่ซิวหนิงที่นี่ด้วยเธอมองที่รูปถ่ายหลายต่อหลายครั้งเพื่อยืนยัน ว่านั่นคือลู่ซิวหนิงจริง ๆโดยไม่มีการลังเลเลยแม้แต่น้อย หลินเยว่เยว่โทรหาซูอินทันที แต่เธอโทรไปหลายครั้งก็กลับไม่สามารถติดต่อได้ เธอจึงตัดสินใจยอมแพ้“แปลกจัง ช่วงนี้พี่อินอินเหมือนว่าจะยุ่งมากเลยนะ”หลินเยว่เยว่ไม่ร

ฉู่หลิงขมวดคิ้วแน่น น้ำเสียงของเธอแสดงถึงความรู้สึกทำอะไรไม่ถูกเมื่อได้ยินคำว่า “ไม่เคยสนใจผู้หญิง” เปลือกตาของซูหรานก็กระตุก ในใจก็คาดเดาเรื่องหนึ่งขึ้นมาชั่วขณะหนึ่ง เธอก็ได้ยินชื่อของตัวเองถูกพูดออกมาจากปากคนที่ถูกเรียกว่า “คุณอาฉู่” คนนั้น“ซูหราน? เหอะ ผู้หญิงไห่เฉิงเนี่ยเจ้าเล่ห์เสียจริง คิดจะล่อลวงจิ้นหาน แต่งเข้าตระกูลฟู่ของเรา มันไม่ง่ายขนาดนั้นหรอก”ฉู่หลิงเปลี่ยนจากท่าทางอ่อนโยนและพูดจาน่าฟังเหมือนตอนที่อยู่ต่อหน้าฟู่จิ้นหานเมื่อกี้ออกไปโดยสิ้นเชิงเมื่อเอ่ยถึงซูหราน ดวงตาของฉู่หลิงก็กลับเย็นชาขึ้นทันทีต่อให้จะมีประตูห้องน้ำกั้นอยู่ ซูหรานก็ยังสัมผัสได้ว่า “คุณอาฉู่” คนนี้ ไม่ชอบเธอคุณอาฉู่......ปากก็พูดว่า “ตระกูลฟู่ของพวกเรา” เธอเป็นอะไรกับฟู่จิ้นหานกัน?ซูหรานพยายามคาดเดาเกี่ยวกับตัวตนของเธอ ในขณะเดียวกันเธอก็เข้าใจ ว่าคุณอาฉู่คนนี้มาที่นี่ก็เพราะถูกรูปถ่ายใบนั้นดึงดูดให้มามาเพื่อที่จะหยุดเธอไม่ให้แต่งเข้าตระกูลฟู่งั้นเหรอ?ซูหรานยิ่งรู้สึกว่ามันน่าขันในสายตาของคนเหล่านี้ เหมือนว่าจะมองเธอ ซูหราน เหมือนเป็นผู้หญิงที่ชอบเงินทองและอำนาจมากยังไงอย่างงั้นใค

เมื่อเทียบกันแล้ว ดั่งดวงจันทร์ที่ลอยบนฟ้า กับดินโคลนที่อยู่บนพื้นดินโดยเฉพาะแสงที่ทำให้แสบตานั้นลู่ซิวหนิวเหมือนว่าจะสามารถเอาชะนะความกลัวได้ เขาค่อย ๆ หันหลังกลับ แล้วมองไปที่ฟู่จิ้นหาน การเคลื่อนไหวยังคงระมัดระวังอยู่เสมอจนกระทั่งเงาของฟู่จิ้นหานได้หายไปจากสายตา ลู่ซิวหนิงที่เดิมมีสีหน้าหวาดระแวงก็ค่อย ๆ หายไปทีละน้อย ความโกรธเกรี้ยวและบ้าคลั่งก็ค่อย ๆ เข้ามาแทนทีสุดท้าย รอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความชั่วร้ายก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้า ราวกับปีศาจที่กลับมาจากนรกและในขณะเดียวกัน ฟู่จิ้นหานก็เปิดประตูด้วยความคาดหวังที่เต็มเปี่ยมทันทีที่เข้าประตูไป เขาก็เรียกชื่อของซูหราน แต่ในห้องกลับไม่มีเสียงตอบกลับจากซูหรานเลย“ภรรยา?”ฟู่จิ้นหานเรียกออกไปอีกครั้งด้วยความสงสัย แล้วเดินเข้าไปในห้องของเธอ กลับยังคงว่างเปล่ามีเพียงโต๊ะเครื่องแป้งเท่านั้น กล่องที่เคยใส่เครื่องประดับของซูหรานถูกเปิดออกฟู่จิ้นหานตรงเข้าไปดู ในกล่องนั้นขาดแหวนเพชรไปหนึ่งวงซูหรานมาที่นี่แล้วเอาแหวนไปงั้นเหรอ?แหวนวงนั้นมีความหมายพิเศษต่อเขา มันเป็นสิ่งที่เขาและซูรานร่วมกันสร้างจนสำเสร็จ ถือเป็นของที่แสดงถึงความรักระ