เธอต้องการที่จะผละออก แต่ทว่าความมั่นคงที่เขานำมาให้เธอในตอนนี้นั้น ดูเหมือนว่าจะมีเวทย์มนตร์บางอย่าง ที่คอยดึงดูดให้เธอเคลิบเคลิ้มไปกับมัน จนไม่สามารถถอนตัวได้ในเมื่อไม่สามารถถอนตัวได้ เช่นนั้นก็ปล่อยให้ตัวเองจมดิ่งกับมันไปสักพักแม้แต่ซูหรานเองก็ไม่ทันได้สังเกต ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่เธอเลิกขัดขืนเขาเธอถึงขั้นทิ้งตัวซบลงบนหลังเขาเลยด้วยซ้ำ ลมหายใจของเขา เธอคุ้นเคยเป็นอย่างดี ตอนนี้เธอผ่อนคลายลงมาก คลื่นแห่งความเหนื่อยล้าก็ถาโถมเข้ามาเสียงหายใจดังขึ้นมาจากด้านหลัง ฟู่จิ้นหานก็รู้ได้ในทันทีว่าเธอหลับไปแล้ว“นี่ถึงขั้นหลับได้ลง ใจร้ายจังเลยนะ!” ฟู่จิ้นหานอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ แต่เขาก็กลับไม่ได้ตั้งใจที่จะตำหนิเธอเพื่อที่จะทำให้เธอนอนหลับได้อย่างสงบ เขาจงใจชะลอความเร็วลงจู่ ๆ เขาก็รู้สึกว่า รอบ ๆ ไม่มีคน การที่ได้แบกเธอไว้แบบนี้ก็ดีเหมือนกัน เขาอยากที่จะแบกเธอแบบนี้ไปทั้งชีวิตสายลมยามค่ำคืนพัดโชยมา ฟู่จิ้นหานขมวดคิ้วซูหรานสวมกระโปรง เขากลัวว่าเธอจะหนาวต่อให้เขาจะอยากซึมซับความรู้สึกตอนนี้มากแค่ไหน แต่เขาก็คงปวดใจถ้าเธอต้องไม่สบาย เขาจึงโทรศัพท์หาฉินฟั่ง ให้เขาขับรถ
นี่คือสิ่งที่เย่ถิงเซินกังวลมากที่สุดเมื่อเทียบกับตระกูลเย่แล้ว ตระกูลฟู่ค่อนข้างที่จะซับซ้อนมากกว่าต่อให้ฟู่จิ้นหานจะจำศีลเป็นสิบปี สุดท้ายวันหนึ่งเขาก็จะต้องได้รับตำแหน่งผู้นำฟู่ซือกรุ๊ปอยู่ดี การต่อสู้ชิงอำนาจครั้งล่าสุด สมาชิกทุกคนในฟู่ซือกรุ๊ปต่างก็กลัวฟู่จิ้นหานแต่ลุงและลูกพี่ลูกน้องของเขาเหล่านั้น จะมีใครเต็มใจที่จะยอมปล่อยมือจากฟู่ซือกรุ๊ปที่ยิ่งใหญ่ขนาดนี้ได้กัน?ครั้งนี้ถึงทีพวกเขาที่จะต้องจำศีลพวกเขาแอบอยู่ในที่ลับ ฟู่จิ้นหานอยู่ในที่แจ้ง ซูหรานติดตามฟู่จิ้นหาน ก็มีแต่จะดึงดูดอันตรายที่ไม่รู้จักเข้ามากมายอย่างหลีเลี่ยงไม่ได้ตั้งแต่ที่ฟู่จิ้นหานรู้ว่าตัวเองรักซูหราน เขาก็ได้พิจารณาเรื่องนี้เอาไว้แล้ว“ฉันจะไม่ปล่อยให้เธอได้รับอันตรายใด ๆ!” ท่าทีฟู่จิ้นหานดูเคร่งขรึมคนเหล่านั้นในฟู่ซือกรุ๊ปมีแต่คนที่เล่นสกปรกในตอนที่เขาเพิ่งมาที่ไห่เฉิง ก็มีคนเริ่มลงมือกับเขาแล้ว เขาแค่ตัดความช่วยเหลือของคนนั้นไปหากเป็นตอนที่ยังไม่ได้พบกับซูหราน ไม่ว่าพวกเขาจะทำอะไร เขาก็จะคิดว่าเป็นคนที่ตระกูลฟู่ส่งมา และตอบโต้กลับอย่างเหมาะสม แต่ก็ไม่ถึงขั้นทำลายรากเหง้าแต่หลังจากที่ได้พบ
ภาพถ่ายที่เกือบทำให้แพลตฟอร์มโซเชียลมีเดียบางแห่งล่มนั้น ไม่รู้ว่าใครเป็นคนที่จัดการทำให้มันหายไปแต่การที่มันสร้างความฮือฮาขึ้นในคืนเดียว ทำให้ตระกูลฟู่ในจิงเฉิงตกใจไปพร้อมกัน คนที่ตกใจที่สุดก็คือหลิวชิงเมื่อคืนหลังจากที่เขารับรองแขกในงานเลี้ยงครบร้อยวันเสร็จ ทันทีที่หลิวชิงกลับถึงบ้านก็ผล็อยหลับไปวันถัดมาเมื่อไปถึงบริษัท เขาตั้งใจว่าจะไปปลอบใจทีมงานต่อหน้า และหารือเกี่ยวกับมาตรการชดเชยหลังจากเลิกจ้างงานแต่เมื่อเขาเข้ามาในบริษัท คนทั้งบริษัท รวมถึงทีมพัฒนาทั้งหมดก็ยืนรออยู่ที่ประตู ทันทีที่เขาปรากฏตัว เสียงปรบมือก็ดังสนั่นทุกคนต่างยิ้มแย้มเมื่อมองไปที่เขา ราวกับมองเห็นความหวังสีหน้าของหลิวชิงกลับดูงงงวยเมื่อเขาเดินเข้าไปในห้องประชุมท่ามกลางการล้อมรอบของผู้คน จนกระทั่งเขาเริ่มพูดถึงเรื่องการยุบทีม ใบหน้าของทุกคนต่างก็แข็งค้างไปชั่วขณะหนึ่ง“พี่หลิว นี่พี่กำลังล้อกันเล่นอยู่ใช่ไหม?”“นั่นสิคะ ประธานหลิว นี่มันไม่ใช่เรื่องตลกเลยนะคะ ยังไงพวกเราก็ต้องติดตามคุณ เพื่อทำให้โปรเจกต์นี้ประสบความสำเร็จด้วยกันสิค่ะ”หลิวชิงขมวดคิ้วและถอนหายใจ ไม่มีเงินทุน แล้วจะทำให้ประสบความสำเร
แต่ในใจเธอกลับรู้สึกแปลก ๆ เมื่อสำรวจอย่างละเอียด ก็ไม่สามารถบอกได้ว่ามันแปลกตรงไหนหลังจากนั้นเยว่เซียงและโจวหมิงอวี้ก็โทรมาหาเธอทันทีที่ฟื้นความจำได้ คนแรกที่เธอติดต่อก็คือสองคนนี้ และได้มอบหมายงานต่าง ๆ ของซิงหลานจิวเวลรี่ให้กับทั้งสองคนจัดการและทั้งสองคนก็จะรายงานสถานการณ์ของบริษัทให้เธอฟังตามเวลาที่กำหนด ปากก็บอกว่าเป็นเรื่องงานแต่ครั้งนี้ ตอนที่ทั้งสองคนโทรมา ในระหว่างการสนทนาไม่รู้ว่าตั้งใจหรือไม่ตั้งใจ ทั้งสองก็ได้พูดถึงหนุ่มหล่อที่เคยมาที่บริษัทอยู่บ่อย ๆ ออกมา ทั้งยังชมว่าตาของเธอมีแววบ้าง ชมว่าทั้งสองเหมาะสมกันบ้างความรู้สึกแปลกประหลาดในใจของซูหรานยิ่งเพิ่มมากขึ้นเรื่อย ๆเธอเองก็อยากที่จะหาคำตอบให้กับความแปลกประหลาดนี้ดังนั้น เมื่อซ่งฉีโทรศัพท์นัดเธอออกไป ซูรานก็จึงตอบรับโดยไม่ลังเลทั้งสองได้นัดหมายสถานที่กันไว้ ในตอนที่ซูหรานมาถึง ซ่งฉีก็ได้มาถึงก่อนแล้วซูรานสั่งกาแฟมาหนึ่งแก้ว จนกระทั่งซูรานนั่งลงนานพอสมควร สายตาของซ่งฉีก็เอาแต่จ้องซูหรานอยู่ตลอดเวลา สีหน้าของเขาเหมือนว่ากำลังคิดอะไรอยู่“ทำไม? บนหน้าฉันเขียนอะไรไว้อย่างงั้นเหรอ?” ซูรานลดการระมัดระวังลงเม
ผ่านกระจกมองหลัง ปรากฏให้เห็นใบหน้าที่ดูดุร้ายไม่ใช่ใครอื่น แต่เป็นลู่ซิวหนิงเขาหันไปมองซูหราน ที่กำลังเดินเข้าไปในโรงแรมไห่เฉิง มือถือในมือของเขา แสดงให้เห็นรูปถ่ายรูปนั้นอย่างชัดเจนในรูปถ่าย ซูหรานยืนอยู่ข้างฟู่จิ้นหาน ทั้งยังดูโดดเด่นเป็นพิเศษพวกเขาถ่ายรูปกับคู่สามีภรรยาที่กำลังอุ้มเด็กอยู่ นี่พวกเขากำลังประกาศอะไรรึเปล่า?ซูหรานหายเข้าไปในประตูโรงแรมไห่เฉิง ลู่ซิวหนิงจ้องไปยังท้องของซูหรานในรูปถ่าย สายตาของเขาก็ค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นชั่วร้ายขึ้นมาอาจเป็นเพราะเขาจดจ่อเกินไป จนไม่ทันสังเกตเห็นว่ามีคนที่อยู่ไม่ไกลมองเขาอยู่ หน้าตาเต็มไปด้วยความประหลาดใจ ราวกับต้องการยืนยันว่าตนไม่ได้มองผิด คนคนนั้นถึงกับถ่ายรูปเอาไว้ด้วยหลินเยว่เยว่ไม่คิดเลยว่า เธอจะได้พบกับซูหรานเธอยิ่งคิดไม่ถึงเลยว่าจะเจอกับลู่ซิวหนิงที่นี่ด้วยเธอมองที่รูปถ่ายหลายต่อหลายครั้งเพื่อยืนยัน ว่านั่นคือลู่ซิวหนิงจริง ๆโดยไม่มีการลังเลเลยแม้แต่น้อย หลินเยว่เยว่โทรหาซูอินทันที แต่เธอโทรไปหลายครั้งก็กลับไม่สามารถติดต่อได้ เธอจึงตัดสินใจยอมแพ้“แปลกจัง ช่วงนี้พี่อินอินเหมือนว่าจะยุ่งมากเลยนะ”หลินเยว่เยว่ไม่ร
คุณหนูใหญ่เย่เดินตามคุณชายสามฟู่ พร้อมกับสีหน้าที่เต็มไปด้วยความหลงใหลผู้จัดการโรงแรมได้ยินข่าวลือเกี่ยวกับคุณหนูใหญ่เย่ที่ชื่นชอบคุณชายสามฟู่จากเพื่อนในเมืองจิงเฉิงอยู่ก่อนแล้วในสถานการณ์เช่นนี้ เขาจึงไม่กล้าที่จะเดินเข้าไปใกล้ถึงกับกลัวว่าจะถูกเห็นเข้าเสียด้วยซ้ำ เขาจึงหันหลังและหลบไปอย่างเงียบ ๆเมื่อเขาหันกลับมาอีกครั้ง คุณชายสามฟู่และคุณหนูใหญ่เย่ก็หายไปแล้วผู้จัดการจึงได้ถอนหายใจออกมา ขณะเดียวกันก็ภาวนาว่าทางที่ดีก็ให้คุณผู้หญิงฟู่เดินออกจากโรงแรมไปไม่อย่างนั้นสนามรบนี้ คงได้เกิดผลกระทบต่อเขาเป็นแน่ผู้จัดการนึกถึงความเป็นไปได้นี้แล้ว เขารู้สึกขนลุกขึ้นมา ถึงขั้นยกมือขึ้นประนม และพึมพำอะไรบางอย่างในปากแต่เมื่อเสียงติ๊งดังขั้น ประตูลิฟต์ที่อยู่ข้าง ๆ ก็เปิดออกทันทีที่ผู้จัดการหัดไปดู และสังเกตเห็นซูหราน เขาก็รู้สึกทันทีว่าทั้งโลกกำลังจะพังทลายลงในช่วงเวลาที่รวดเร็ว เขาพุ่งไปข้างหน้าเพื่อดึงความสนใจของคุณผู้หญิงฟู่เอาไว้แต่ซูหรานกลับมองไปทางผู้จัดการด้วยสายตาที่ดูเย็นชา การก้าวเท้าของผู้จัดการก็แข็งทื่อทันที แม้แต่ขยับตัวยังไม่กล้าขยับ“ฟู่จิ้นหานล่ะ?”ซูหรานเ
ฉู่หลิงขมวดคิ้วแน่น น้ำเสียงของเธอแสดงถึงความรู้สึกทำอะไรไม่ถูกเมื่อได้ยินคำว่า “ไม่เคยสนใจผู้หญิง” เปลือกตาของซูหรานก็กระตุก ในใจก็คาดเดาเรื่องหนึ่งขึ้นมาชั่วขณะหนึ่ง เธอก็ได้ยินชื่อของตัวเองถูกพูดออกมาจากปากคนที่ถูกเรียกว่า “คุณอาฉู่” คนนั้น“ซูหราน? เหอะ ผู้หญิงไห่เฉิงเนี่ยเจ้าเล่ห์เสียจริง คิดจะล่อลวงจิ้นหาน แต่งเข้าตระกูลฟู่ของเรา มันไม่ง่ายขนาดนั้นหรอก”ฉู่หลิงเปลี่ยนจากท่าทางอ่อนโยนและพูดจาน่าฟังเหมือนตอนที่อยู่ต่อหน้าฟู่จิ้นหานเมื่อกี้ออกไปโดยสิ้นเชิงเมื่อเอ่ยถึงซูหราน ดวงตาของฉู่หลิงก็กลับเย็นชาขึ้นทันทีต่อให้จะมีประตูห้องน้ำกั้นอยู่ ซูหรานก็ยังสัมผัสได้ว่า “คุณอาฉู่” คนนี้ ไม่ชอบเธอคุณอาฉู่......ปากก็พูดว่า “ตระกูลฟู่ของพวกเรา” เธอเป็นอะไรกับฟู่จิ้นหานกัน?ซูหรานพยายามคาดเดาเกี่ยวกับตัวตนของเธอ ในขณะเดียวกันเธอก็เข้าใจ ว่าคุณอาฉู่คนนี้มาที่นี่ก็เพราะถูกรูปถ่ายใบนั้นดึงดูดให้มามาเพื่อที่จะหยุดเธอไม่ให้แต่งเข้าตระกูลฟู่งั้นเหรอ?ซูหรานยิ่งรู้สึกว่ามันน่าขันในสายตาของคนเหล่านี้ เหมือนว่าจะมองเธอ ซูหราน เหมือนเป็นผู้หญิงที่ชอบเงินทองและอำนาจมากยังไงอย่างงั้นใค
หลังจากนั้นครึ่งชั่วโมง รถก็มาจอดที่หน้าเจินหลินย่วนซูหรานลงจากรถ เนื่องจากฝีเท้าที่ค่อนข้างเร่งรีบ เธอจึงไม่ได้สังเกตว่ามีสายตาอีกหนึ่งคู่คอยติดตามเธออยู่ตลอด จนกระทั่งเงาของเธอค่อย ๆ หายไปลู่ซิวหนิงยิ้มมุมปากอย่างน่ากลัวราวกับผีร้าย ทำให้รู้สึกขนลุกเป็นพิเศษฮึ ซูหราน......เธอกำลังคิดอะไรอยู่ ถึงได้มุ่งมั่นขนาดนั้น จนถึงขั้นขึ้นรถเขาอีกครั้งเธอก็ยังไม่รู้ตัวถ้าเธอยังเป็นแบบนี้ต่อไป เช่นนั้นการจัดการกับเธอก็จะยิ่งง่ายเข้าไปใหญ่แต่ความระมัดระวังของซูหราน ลู่ซิวหนิงเองก็ไม่กล้าที่จะประมาทเมื่อกี้โชคดีที่ไม่ได้ถูกซูหรานสังเกตเห็น แต่หากซูหรานสังเกตเห็นเขาเมื่อไหร่ เช่นนั้นเขาก็จะไม่สามารถหลบหนีจากสายตาของฟู่จิ้นหานได้อีกเลยเขาสามารถเผชิญหน้ากับซูอินและซูหรานได้โดยที่ไม่มีใครอยู่ข้าง ๆ อย่างไม่ลังเลแต่ฟู่จิ้นหาน......สำหรับฟู่จิ้นหาน ในใจลู่ซิวหนิงกลับรู้สึกถึงความน่ากลัวที่ฝังลึกเข้าไปในกระดูก ความกลัวนั้นเกิดขึ้นพร้อมกับความเกลียดชัง ดังนั้น ต่อให้เขาจะกลัว แต่เขาก็ไม่สามารถกดทับความเกลียดชังนั้นเอาไว้ได้ภาพบางอย่างผุดเข้ามาในหัว ลู่ซิวหนิงจับพวงมาลัยเอาไว้แน่น จนมื