บทที่ 329 กลับมาเอาของนิดหน่อย

หลังจากนั้นครึ่งชั่วโมง รถก็มาจอดที่หน้าเจินหลินย่วน

ซูหรานลงจากรถ เนื่องจากฝีเท้าที่ค่อนข้างเร่งรีบ เธอจึงไม่ได้สังเกตว่ามีสายตาอีกหนึ่งคู่คอยติดตามเธออยู่ตลอด จนกระทั่งเงาของเธอค่อย ๆ หายไป

ลู่ซิวหนิงยิ้มมุมปากอย่างน่ากลัวราวกับผีร้าย ทำให้รู้สึกขนลุกเป็นพิเศษ

ฮึ ซูหราน......

เธอกำลังคิดอะไรอยู่ ถึงได้มุ่งมั่นขนาดนั้น จนถึงขั้นขึ้นรถเขาอีกครั้งเธอก็ยังไม่รู้ตัว

ถ้าเธอยังเป็นแบบนี้ต่อไป เช่นนั้นการจัดการกับเธอก็จะยิ่งง่ายเข้าไปใหญ่

แต่ความระมัดระวังของซูหราน ลู่ซิวหนิงเองก็ไม่กล้าที่จะประมาท

เมื่อกี้โชคดีที่ไม่ได้ถูกซูหรานสังเกตเห็น แต่หากซูหรานสังเกตเห็นเขาเมื่อไหร่ เช่นนั้นเขาก็จะไม่สามารถหลบหนีจากสายตาของฟู่จิ้นหานได้อีกเลย

เขาสามารถเผชิญหน้ากับซูอินและซูหรานได้โดยที่ไม่มีใครอยู่ข้าง ๆ อย่างไม่ลังเล

แต่ฟู่จิ้นหาน......

สำหรับฟู่จิ้นหาน ในใจลู่ซิวหนิงกลับรู้สึกถึงความน่ากลัวที่ฝังลึกเข้าไปในกระดูก ความกลัวนั้นเกิดขึ้นพร้อมกับความเกลียดชัง ดังนั้น ต่อให้เขาจะกลัว แต่เขาก็ไม่สามารถกดทับความเกลียดชังนั้นเอาไว้ได้

ภาพบางอย่างผุดเข้ามาในหัว ลู่ซิวหนิงจับพวงมาลัยเอาไว้แน่น จนมื