บทที่ 343 สัมผัสได้ถึงความอันตราย

จนกระทั่งเงาของเขาหายไปจากสายตา ซูอินแทบอยากจะเช็ดน้ำลายที่ชายคนนั้นทิ้งเอาไว้ออกไปให้หมด

รู้สึกรังเกียจอย่างมาก

แต่กลิ่นของชายคนนั้นกลับเหมือนว่ายังคงอบอวนอยู่รอบตัวเธอ ซูอินยิ่งเช็ดเท่าไหร่ ก็ยิ่งรู้สึกหงุดหงิดในใจมากเท่านั้น

เธอรีบใส่เสื้อผ้าแล้วเดินออกไปอย่างเร่งรีบ

เธอต้องการอาบน้ำชำระร่างหาย

เมื่อเดินไปถึงสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า ซูอินกลับพบเข้ากับหยางซู

หยางซูยืนอยู่ตรงทางลงบันไดชั้นสอง สายตาจับจ้องมาที่เธอ แววตาคู่นั้นทำให้ซูอินรู้สึกไม่สบายใจอย่างอธิบายไม่ถูก

เธอเหลือบมองไปยังห้องห้องนั้นโดยไม่รู้ตัว เพื่อให้แน่ใจว่าประตูของห้องไม่ได้หันมาทางนี้ ซูอินถึงได้ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

ต่อให้หยางซูจะเห็น เขาก็จะเห็นแค่ตอนที่เธอเดินออกมาจากซอยเท่านั้น

“พี่คะ? พี่เองก็อยากออกมาเดินเล่นเหมือนกันเหรอคะ?”

ที่เธอต้องการจะสื่อก็คือ เมื่อเธอเพิ่งจะไปเดินเล่นมาก็เท่านั้น

หยางซูขมวดคิ้ว

ลมพัดโชยมา พัดพาเอากลิ่นแปลก ๆ เข้ามาสู่จมูกของเขา

กลิ่นของผู้ชาย?

หยางซูมองซูอินด้วยท่าทีครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง

“ใช่แล้ว เธอเองก็คุ้นเคยที่นี่ ไม่อย่างนั้น เธอพาพี่เดินเล่นหน่อยได้ไหม?”

หยางซูเชิญช