All Chapters of หลังวิวาห์ฟ้าแลบ ฉันก็พบว่าสามีคือมหาเศรษฐี: Chapter 271 - Chapter 280

ทำนองเปียโนที่ไพเราะกังวานดังขึ้นในร้านอาหารบรรยากาศดีมาก ซูหรานรู้สึกคลายเครียดมากขึ้น และยังคงถามคำถามเยอะ ๆ กับเย่ถิงเซินเย่ถิงเซินแสดงออกถึงความสงบนุ่มนวลของเขาออกมาได้เป็นอย่างดีในมุมเงียบสงบนั้น ฟู่จิ้นหานที่สั่งสเต็กก็ตั้งอยู่ตรงหน้าเขา แต่คนที่เขาเผชิญหน้าอยู่ในตอนนี้ กลับทำให้เขาหมดความอยากทันทีเหมือนที่ซูหรานบอกไว้จริง ๆ เขารู้สึกมีอาการแสนสะอิดสะเอียนพอนึกถึงซูหราน ใบหน้าฟู่จิ้นหานก็เปล่งรอยยิ้ม และสายตาก็อ่อนโยนขึ้นรอยยิ้มอ่อนโยนนั้นตกอยู่ในสายตาของซูอิน กระตุ้นให้เธอรู้สึกอบอุ่นขึ้นมาทันทีเธอเอ่ยด้วยเสียงนุ่มนวล"ฉัน...ฉันจะเรียกคุณว่า 'คุณชายสามฟู่' ได้หรือเปล่าคะ?"นี่เป็นครั้งแรกที่ซูอินนั่งตรงข้ามกับฟู่จิ้นหานแม้จะถามว่าจะเรียกได้ว่า "คุณชายสามฟู่" แต่ในใจก็ลับหวังว่าวันหนึ่งจะเรียกเขาด้วยชื่อ "จิ้นหาน" อย่างแนบแน่นแต่พอเธอถามคำถามนั้น ฟู่จิ้นหานไม่แม้แต่จะยกเปลือกตาขึ้นสายตาเพียงนิดเดียวก็ไม่มีให้เธอซูอินคิดถึงตอนที่เจอกันเมื่อครู่ ที่เธอถูกผู้ช่วยของฟู่จิ้นหานพามาที่นี่ ฟู่จิ้นหานก็นั่งลงแล้วตั้งแต่ต้นจนจบ ฟู่จิ้นหานไม่เคยแม้แต่มองเธอสักครั้

คนที่ชื่อจางจิ้งเข้าใจความหมายของซูอินเขาเป็นคนฉลาดหลักแหลม จึงเดินไปยังทิศทางที่มีเสียงผู้หญิงดังมาก่อน เพื่อออกหน้าแทนคุณหนูที่แท้จริงของตระกูลเย่เขาเห็นแผ่นหลังของชายคนหนึ่งก่อน จากนั้นก็เห็นผู้หญิงที่นั่งอยู่ตรงข้ามกับชายคนนั้นเมื่อหญิงสาวเงยหน้าขึ้นมองเขา จางจิ้งก็ชะงักไปชั่วขณะ ดวงตาฉายแววตะลึงซูหรานยกถ้วยชาในมือขึ้น แล้วยิ้มกว้าง"คุณ...หาฉันเหรอคะ?"เสียงนี้ ยืนยันได้ว่าเป็นผู้หญิงคนนี้แน่นอน ที่กำลัง "โจมตี" คุณหนูตระกูลเย่จางจิ้งข่มความรู้สึกตะลึงในใจลง แล้วเอ่ยปาก "คุณผู้หญิงครับ เชิญครับ"อาจเป็นเพราะดื่มเหล้าเร็วเกินไปเมื่อครู่ ตอนนี้ฤทธิ์แอลกอฮอล์กำลังออกฤทธิ์เธอคิดจะลุกขึ้น แต่ยังไม่ทันได้ขยับ เย่ถิงเซินก็คว้าแขนเธอไว้ก่อน"หรานหราน เธอเมาแล้ว ฉันจะพาเธอกลับบ้าน"เสียงนุ่มนวล ฟังดูไพเราะมากแต่ซูหรานกลับส่ายหน้า มองไปที่เย่ถิงเซิน"มีคนขอให้ฉันเล่นเปียโน"ถ้าเป็นคนอื่นก็คงไม่เป็นไร แต่คนคนนั้นคือซูอิน คนที่แม้แต่เธอจะจำเรื่องราวในอดีตไม่ได้ แต่ก็รู้สึกรังเกียจทางสรีระถ้าเป็นปกติ เธออยากจะอยู่ให้ห่างเท่าที่จะห่างได้ เพื่อไม่ให้ตัวเองรู้สึกขยะแขยง ไม่

ซูหรานแอบกลอกตาเธออิงแอบอยู่ในอ้อมอกของฟู่จิ้นหานเมื่อเห็นซูอินทำท่าทางแบบนี้ แต่เดิมซูหรานตั้งใจจะหลีกเลี่ยงสถานการณ์ในที่สาธารณะ แต่เธอกลับเปลี่ยนใจในทันทีซูอินกัดริมฝีปากและบอกว่าจะอธิบาย แต่ไม่มีวี่แววของการอธิบายเลยเธอกำลังรอ ไม่ว่าซูหรานจะอิจฉาและระเบิดอารมณ์ออกมาหรือจะเดินจากไปหากซูหรานโกรธจนถึงขั้นตบเธอ ก็จะยิ่งเป็นตามที่เธอต้องการเธอจะใช้สิ่งนี้เป็นข้ออ้างเพื่อทำตัวน่าสงสารและร้องขอความเห็นใจแต่ทันทีที่ซูหรานเอาหัวซบอกฟู่จิ้นหานและถูมันบนหน้าอกที่แข็งแรง ดูเหมือนว่าเธอจะออกมาจากอ้อมกอดของฟู่จิ้นหาน แต่จริง ๆ แล้วเธอเพียงแค่เปลี่ยนจากหน้าผากที่แนบอกกลายเป็นใบหน้าแนบอกแทนดูเหมือนว่ายังไม่พอใจแค่นั้น ซูหรานยังโอบแขนรอบเอวของฟู่จิ้นหานอีกด้วยจากนั้นซูหรานก็สบตากับซูอิน พร้อมกับทำหน้าตาใสซื่อและไร้เดียงสาแบบซูอิน"เข้าใจผิด? เข้าใจผิดเรื่องอะไรเหรอ? ฉันไม่ได้เข้าใจผิดนะ!"ซูอิน "..."ริมฝีปากของเธอกระตุก ซูอินไม่ยอมแพ้และพยายามอธิบายต่อ"พี่คะ คุณชายสามนัดฉันมาเรื่องธุรกิจ ไม่ได้ตั้งใจปิดบังพี่...""เขาปิดบังอะไรฉันเหรอ? เขาไม่ได้ปิดบังอะไรฉันเลยนะ!"ซูห

ซูหรานหายใจสะดุดคิดว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นอีก แต่กลับได้ยินเสียงหายใจเข้าออกสม่ำเสมอจากผู้ชายที่อยู่ด้านหลังหลับไปเร็วขนาดนี้เลยเหรอ?หลังจากความตึงเครียดหายไป ซูหรานก็รู้สึกถึงความผิดหวังที่วูบผ่านหัวใจ ทำให้ใบหน้าของเธอร้อนผ่าวเธอพยายามบังคับตัวเองให้ปิดตาลงอีกครั้ง แต่กลับไม่สามารถหลับลงได้เลยเสียงหายใจของเขายังคงสม่ำเสมอซูหรานอดไม่ได้ที่จะบ่นในใจ นี่มันเตียงของเธอแท้ ๆ เขากลับนอนได้สบายแบบนี้!รู้สึกไม่ยุติธรรม ซูหรานจึงพลิกตัวไปอีกด้าน ในความมืด สองคนประจันหน้ากันเมื่อดวงตาของเธอค่อย ๆ คุ้นชินกับความมืดเธอก็ยกมือขึ้น นิ้วมือเคลื่อนไหวในอากาศเหนือใบหน้าของฟู่จิ้นหานในระยะเล็กน้อย วาดลายเส้นใบหน้าของเขาเบา ๆเธอบ่นพึมพำเสียงเบา"กล้านัดเดทกับซูอินได้ยังไง! เธอท่าทางประดิษฐ์ขนาดนั้น คุณยังกินข้าวลงอีก! ฮึ่ม!""ยังบอกว่าอย่าเข้าใจผิด ฉันจะเข้าใจผิดอะไรได้ล่ะ? สายตาของคุณแย่ขนาดนั้นเหรอ? ฮึ!""ให้ฉันทานข้าวกับพวกคุณด้วยกัน?ฮะ ท่าทางของเธอทำเหมือนว่าพวกคุณเป็นคู่กัน แล้วฉันเป็นคนนอกที่ถูกเชิญมาร่วม... ฮึฮึฮึ!"ซูหรานกัดฟันพูด แต่อย่างไรก็ไม่กล้าเสียงดังเกินไปเธอต้องการช

งานเลี้ยงวันเกิดของคุณปู่เย่ถูกกำหนดไว้ที่วิลล่าตระกูลเย่ ฟู่จิ้นหานได้รับการเชิญจากตระกูลเย่ แต่เขากลับไม่มีแผนที่จะไป เย่ถิงเซินไม่ได้ส่งคำเชิญให้ซูหราน ด้วยเหตุผลที่ว่าเมื่อรู้ว่าซูหรานเป็นโรคความจำเสื่อม เขาก็ยิ่งเพิ่มความต้องการในการปกป้องเธอมากขึ้น ในใจเขาไม่อยากให้ซูหรานไปอยู่ในสถานการณ์แบบนั้น เพราะกลัวว่าเธอจะได้รับความเจ็บปวดไม่กี่วันก่อนงานวันเกิดของคุณปู่เย่ถิงเซินต้องยุ่งอยู่กับการเตรียมงานเลี้ยง ขณะที่เย่ซือเหยียนทำงานที่บริษัทอัญมณีตระกูลเย่ในตารางกลับกลายเป็นซูอินที่ดูเหมือนจะสูญเสียความสนใจในตำแหน่งผู้อำนวยการออกแบบตั้งแต่ไหนแต่ไร เธอเริ่มเปลี่ยนพฤติกรรม มาใช้เวลาทุกวันอยู่ที่วิลล่ากับคุณปู่เย่ แม้กระทั่งอาหารและเครื่องดื่มที่คุณปู่เย่ต้องการ ซูอินก็ยินดีที่จะเตรียมพร้อมให้“คุณปู่ คุณหนูซูอินช่างมีความกตัญญูจริง ๆ”พ่อบ้านพูดอย่างชื่นชมไม่ใช่แค่พ่อบ้านเท่านั้น แต่คนอื่น ๆ ในวิลล่าต่างก็รู้สึกชื่นชอบคุณหนูซูอินที่มีมารยาทเป็นอย่างดีคุณปู่เย่ก็มองซูอินด้วยความรักใคร่“ใช่แล้ว ซูอินเป็นเด็กดีที่ได้เห็นเธอเหมือนกับได้เห็นซือเหยียน ถ้าซือเหยียนอยู่ที่นี่