แชร์

บทที่ 277 อ้อนวอน

ซูหรานขมวดคิ้ว เธอกำลังโกรธอยู่ และไม่อยากสนใจเขา

“หรานหราน…”

อีกครั้งที่เสียงของชายคนนั้นเรียกเธอ เบาเสียยิ่งกว่าเดิม

ซูหรานหันหน้าหนีไปอีกทาง ท่าทีชัดเจนว่าไม่พอใจ

“หรานหราน…”

คราวนี้เสียงที่ได้ยินมีแวววอนขอปนมา ซูหรานฟังออกอยู่ดี

แต่ทำไมเขาถึงทำตัวน่ารักแบบนี้?

คิดว่าแค่ออดอ้อนแล้วเธอจะหายโกรธหรือไง?

เขารู้ดีว่าเธอไม่ชอบซูอิน แต่เขากลับบอกเธอเองให้รักษาระยะห่างจากซูอินเพื่ออะไรล่ะ?

เพื่อให้เขาสะดวกนัดซูอินได้ใช่ไหม?

“หรานหราน…”

เสียงเรียกนุ่มนวลอีกครั้ง

ซูหรานรู้สึกรำคาญใจจนต้องหลับตาลง ไม่อยากแม้แต่จะแอบมองเขาทางหางตา

นัดซูอินแล้วยังมาเรียกเธอว่า "หรานหราน" อีก

“หรานหราน…”

เสียงนั้นยิ่งใกล้เข้ามา มีน้ำเสียงเหมือนอยากให้เธอใจอ่อน แถมน้ำเสียงที่อ้อนวอนก็ดูหนักแน่นยิ่งขึ้น

ซูหรานเริ่มรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาแล้ว

"เรียกอะไรนักหนา เรียกวิญญาณหรือไง..."

ในน้ำเสียงของซูหรานเต็มไปด้วยความไม่พอใจ

ขณะที่เธอพูด เธอลืมตาขึ้นด้วยความไม่พอใจและหันไปเพื่อระบายอารมณ์ที่ไม่พอใจ

แต่ยังไม่ทันที่เสียงสุดท้ายจะพูดออกไป ริมฝีปากของเธอก็สัมผัสกับสิ่งนุ่มนิ่ม

ซูหรานจ้องมองใบหน้าที่อยู่ใ
บทที่ถูกล็อก
อ่านต่อเรื่องนี้บน Application

บทที่เกี่ยวข้อง

บทล่าสุด

DMCA.com Protection Status