เจ้าหน้าที่ไม่รู้จักซูหราน ก็ไม่รู้เรื่องตัวตนของเธอ"อ๋อ ได้ค่ะ นี่ค่ะ" ซูหรานไม่ได้วางโทรศัพท์ ต่างก็เปลี่ยนไปอยู่ในโหมดเช็คบัตรเชิญ แล้วหยิบบัตรเชิญในอิเล็กทรอนิกส์ออกมาจากอีเมล แสดงให้เจ้าหน้าที่ดู"ได้ค่ะ เชิญครับ" ซูหรานเข้าไปในวิลล่า แล้วรับสายโทรศัพท์ของเซียวหยุนเจินใหม่ "ว่าไงคะพี่เซียว? คุณกำลังหาฉัน...""ไม่มีอะไร แค่คิดถึงเธอ"ทางฝั่งของเซียวหยุนเจิน มีรอยยิ้มอ่อนโยน และพูดคำพูดแนบเนียนซูหรานคิดว่าพี่ใหญ่คนนี้คงเป็นนักรบรักที่ชำนาญซูหรานคุยเอื้อนไปเล็กน้อย แล้วเซียวหยุนเจินก็ไม่ได้พูดอะไรอีกวางสายแล้ว ซูหรานจ้องโทรศัพท์อย่างไม่เข้าใจเขาโทรมาเพียงเพื่อพูดประโยคสั้นๆ "คิดถึงเธอ" เท่านั้นหรือ?ซูหรานส่ายหัวอย่างอ่อนใจ รู้ว่าคำว่า "คิดถึง" ของเขาอาจเป็นการสนุกสนานหรือเพราะเบื่อ ไม่ได้มีความหมายเกี่ยวกับความรักเมื่อสลัดความคิดเรื่องเซียวหยุนเจินออกไป ซูหรานก็ไม่เอาใจใส่เขาอีกขณะเดียวกัน ในห้องทำงานของบ้านหรูใหม่ ฟู่จิ้นหานใช้ปลายนิ้วกระทบโต๊ะอย่างมีระเบียบ เขาที่เดิมน่าเบื่อหน่ายกลับมีแววสนใจที่ชัดเจนComment by -: บัตรเชิญ...ในช่วงเวลานี้ เขาก็ได้รับบัตร
อารมณ์ความรู้สึกที่ละเอียดอ่อนนี้ตกอยู่ในสายตาของคุณปู่เย่ ยิ่งทำให้เขารู้สึกผิดมากขึ้นสายตาของคุณปู่เย่วูบไหว"เอ่อ... มันเสียหายโดยไม่ตั้งใจน่ะ"คุณปู่เย่ไม่กล้ามองตาซูหรานความผิดหวังที่แฝงอยู่ในดวงตาของเขา ทำให้ซูหรานอดไม่ได้ที่จะพูดออกมาว่า "ฉันขอลองซ่อมแซมได้ไหมคะ?"คุณปู่เย่ชะงักไปครู่หนึ่ง แล้วรีบตอบทันที "ได้สิ แน่นอน"หลังจากสอบถามซูหรานเกี่ยวกับวัสดุที่ต้องใช้ในการซ่อมแซม คุณปู่เย่ก็เรียกพี่จางมาไม่นาน เข็มและด้ายก็ถูกเตรียมพร้อมและส่งมาที่หน้าซูหรานซูหรานถือเข็มและด้าย เธอรู้ว่าตัวเองสามารถออกแบบเสื้อผ้าได้ แต่สำหรับการเย็บปะและซ่อมแซม เธอไม่มั่นใจเลย แต่พอได้รับเข็มและด้ายในชั่วขณะนั้น ในสมองของเธอก็เหมือนมีแผนการซ่อมแซมสร้างขึ้นมาทันทีซูหรานนำชุดราตรีลงมาจากราวแขวน ใช้โต๊ะเขียนหนังสือในห้องเป็นโต๊ะทำงานเลือกด้าย จับคู่สี ร้อยเข็ม แล้วทุกฝีเข็มที่ลงบนชุดราตรี ซูหรานต่างมีสมาธิอย่างยิ่ง ราวกับว่าทุกสิ่งรอบข้างไม่มีอยู่ ในสายตาของเธอมีเพียงงานซ่อมแซมในมือเท่านั้นคุณปู่เย่นั่งอยู่ข้างๆ มองดูซูหรานซ่อมแซมทีละฝีเข็มอย่างเงียบๆในตอนนี้ ไม่ใช่แค่คุณปู่เย่เท่านั
เป็นอย่างนี้นี่เอง?ซูหรานและซูอินเคยใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันมาระยะหนึ่ง การที่เธอเห็นลวดลายนั้นบนตัวของซูอินจึงเป็นเรื่องปกติที่สุดแต่คุณปู่เย่มองซูหรานอีกครั้ง และยังคงต้องการยืนยันด้วยตัวเอง "เป็นอย่างที่เธอพูดจริงหรือ?"ในสมองของซูหรานก็เกิดความสงสัยเป็นอย่างที่ซูอินพูดจริงหรือ?สัญชาตญาณบอกว่าไม่ใช่ เพียงเพราะคำพูดของซูอินคนนี้ ในจิตใต้สำนึกของเธอไม่อยากเชื่อแม้แต่ประโยคเดียวซูหรานนิ่งเงียบ ยังคงขมวดคิ้วอยู่เธอก็กำลังคิดว่าตัวเองปักลวดลายนั้นออกมาได้อย่างไรเมื่อนึกย้อนอย่างละเอียด ตอนที่เธอปักนั้นเธอมีสมาธิเต็มที่ คิดแต่เพียงว่าจะซ่อมแซมส่วนที่เสียหายให้ดีได้อย่างไร ลวดลายนั้นแทบจะไม่ผ่านความคิดของเธอเลย แต่กลับปักออกมาได้อาจเป็นไปได้ว่าในความทรงจำที่ถูกลืมไป มีลวดลายนี้อยู่จะต้องเป็นสิ่งที่สำคัญมาก ถึงได้ฝังลึกอยู่ในกระดูกและปฏิกิริยาของคุณปู่เย่ แสดงว่าลวดลายนี้อาจจะสำคัญมากสำหรับคุณปู่เย่เช่นกันความเงียบปกคลุมทั่วห้องการที่ซูหรานไม่ตอบ ทำให้ซูอินรู้สึกไม่พอใจในใจ แต่ตามหลักแล้วซูอินไม่ควรรู้ว่าคุณปู่เย่กำลังซักถามซูหรานเกี่ยวกับลวดลายนั้นดังนั้นเธอจึงต้องแสร
ในฐานะเป็นวันเกิดของคุณปู่เย่ แขกต่างก็รอคอยที่จะได้เห็นคุณปู่ออกมาปรากฏตัวComment by -: คุณปู่เย่นั่งบนลิฟต์แก้ว ค่อยๆ ลอยมาจากชั้นสองสายตาของทุกคนจับจ้องอยู่ที่ตัวเขาก่อนลงจากลิฟต์ คุณปู่เย่ให้พ่อบ้านช่วยพยุงเขายืนขึ้น เมื่อเขายืนขึ้นมา ทุกคนก็พบว่าเขาสวมใส่ชุดนั้นใบหน้าของเย่ถิงเซินก็ไม่อาจปกปิดความตะลึงชุดนั้นเพิ่งเสียหายไปเมื่อเมื่อคืนนี้ แล้วทำไมถึง...เมื่อเห็นคุณปู่เย่ก้าวออกจากลิฟต์ เย่ถิงเซินก็รีบก้าวเข้ามา ช่วยพยุงคุณปู่เย่"คุณปู่ ชุดนี้..." ขณะอยู่ข้างกายคุณปู่เย่ เย่ถิงเซิน ก็ยังอดไม่ได้ที่จะถาม"ซูหรานแก้ไขมาให้" เสียงของคุณปู่เย่ค่อนข้างอ่อนโยนเย่ถิงเซินก็อดไม่ได้ที่จะหันไปมองที่มุมของชุดที่เคยเสียหาย แม้จะดีใจที่คุณปู่ได้สวมใส่ แต่สีหน้าของเขาก็มิอาจซ่อนความเครียดตึงเครียดเอาไว้ได้ซูหรานมาแล้วหรือ?เขาทำไมถึงไม่เห็น?เย่ถิงเซินมองตามหาอย่างรวดเร็วในกลุ่มคน แต่ก็ไม่เห็นร่องรอยของซูหรานเลยเขาไม่รู้ว่าเมื่อกี้ตัวเองยุ่งอยู่กับการต้อนรับแขก จึงมักพลาดที่จะพบซูหรานในหลายครั้งเมื่อไม่พบซูหรานจริง เย่ถิงเซินก็รู้สึกกังวลเพิ่มขึ้นอีก แต่ในตอนนี้เขาก็
พ่อบ้านเปิดสมุดตระกูล และคุณปู่เย่ก็เขียนคำว่า "เย่อิน" ด้วยตัวเองซูอินรู้สึกตื่นเต้นมากหลังจากเปลี่ยนชื่อและเข้าสมุดตระกูลตระกูลเย่ เธอก็กลายเป็นลูกสาวแท้ ๆ ของตระกูลเย่อย่างเต็มตัวสายตาของซูอินอดที่จะมองต่อไปไม่ได้ และเมื่อเห็นชื่อ "ฉินเหยียน" เธอก็แสยะยิ้มในใจเธอได้ยินจากป้าเหลียนว่า ในช่วงวัยเด็กเย่ซิงหลานถูกทอดทิ้งที่อำเภอหลิ่วเจิ้น และถูกรับเลี้ยงโดยตระกูลฉิน หลังจากนั้นก็ถูกตระกูลเย่พาตัวกลับ เมื่อกลับมาได้ไม่นานเธอก็กลับไปที่อำเภอหลิ่วเจิ้นอีกครั้งไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เย่ซิงหลานถึงได้เปลี่ยนชื่อจากฉินเหยียนเป็นเย่ซิงหลานและไม่รู้ว่าเธอมีความสามารถจากไหน ถึงได้ลบร่องรอยการเปลี่ยนชื่อได้ไม่มีใครสามารถหาความเชื่อมโยงระหว่างเย่ซิงหลานกับฉินเหยียนได้ นั่นทำให้พวกเธอมีโอกาสที่จะใช้ประโยชน์เมื่อคิดถึงการครอบครองทุกสิ่งที่ควรเป็นของซูหรานในตอนนี้ ซูอินรู้สึกตื่นเต้นท่ามกลางเสียงแสดงความยินดีจากแขกผู้มาเยือน ซูอินอดไม่ได้ที่จะมองหาตัวของซูหราน และในที่สุดก็เห็นเงาหนึ่งเดินเข้ามาในห้องโถงจากภายนอก...“พี่หรานหราน…”ดูเหมือนว่าจะกลัวว่าเธอจะเห็นชื่อ "ฉินเหยียน" ในสมุด
“ฉันอายุมากแล้ว มีโอกาสเข้าไปจัดการเรื่องของตระกูลเย่น้อยเต็มที อินอินเป็นสายเลือดเดียวของฉัน…”คำกล่าวนี้ทำให้ทุกคนในห้องใจเต้นระรัวการเริ่มต้นแบบนี้ คงจะเป็นการอ่านพินัยกรรมแน่ ๆแขกจากสื่อที่อยู่ในสถานที่ต่างก็หยิบเครื่องบันทึกเสียงออกมา นี่ถือเป็นข่าวใหญ่ ที่เมื่อแพร่ออกไปจะต้องสั่นสะเทือนวงการธุรกิจทั้งหมดคุณปู่เย่มองซูอินด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเอ็นดู และพูดต่อว่า “อินอินชอบการออกแบบ และเธออยากที่จะฝึกฝนตัวเอง ต่อไปก็ให้เธอไปที่บริษัทอัญมณีตระกูลเย่ ทำงานในตำแหน่งผู้ช่วยผู้อำนวยการฝ่ายออกแบบ”“ถิงเซิน ซือเหยียน พวกเธอทั้งสองต้องช่วยเหลือน้องสาวให้ดี”ในห้องโถงเงียบสงัดดูเหมือนว่าทุกคนยังคงรอให้คุณปู่เย่ประกาศเรื่องที่สำคัญกว่าแต่เมื่อผ่านไปนาน เสียงของคุณปู่เย่ก็ไม่ได้ดังขึ้นอีกโดยพลัน ในความเงียบสงัดนั้น เริ่มปรากฏความเงียบที่เต็มไปด้วยความพิกลแปลกประหลาดซูอินเตรียมพร้อมที่จะรับสายตาชื่นชมจากแขก และตั้งใจจะอวดซูหรานกับสถานะที่สูงส่งและยากจะเอื้อมถึงของเธอ แต่คุณปู่เย่กลับพูดอะไรออกมานะ?อะไรที่ว่าชอบการออกแบบ อยากจะฝึกฝนตัวเอง?ตำแหน่งผู้ช่วยผู้อำนวยการฝ่ายออ
ภายใต้สายตาแบบนั้น เย่ซือเหยียนจะหาทางแก้ตัวได้ยังไงอีก?เธอเห็นเย่ถิงเซินเดินตรงมาทางนี้อยู่ไม่ไกลนัก เย่ซือเหยียนยิ่งไม่อยากอยู่ให้เสียหน้าไปมากกว่านี้เธอจึงพยายามฝืนยิ้ม แล้วเดินจากไปอย่างรู้จุด"ฮึ!"ซูหรานระบายความอึดอัดออกมาเสียงเบา ก็ได้ยินเสียงหัวเราะต่ำของผู้ชายจากด้านหลังเธอหันกลับไปเห็นเย่ถิงเซินที่ใส่ชุดสูท สง่างามและดูดีมาก ดวงตาและรอยยิ้มของเขาเปลี่ยนไปในพริบตาอย่างจริงใจ "พี่ชายเย่ ขอโทษนะคะที่ไม่ได้บอกคุณว่าฉันจะมาที่นี่วันนี้"ซูหรานรู้สึกผิดอยู่บ้างเย่ถิงเซินไม่ได้ส่งบัตรเชิญให้เธอเพราะไม่อยากให้เธอมาที่นี่ใช่ไหม“ฉันเป็นห่วงว่าถ้าคุณมานี่อาจมีคนทำให้คุณลำบากได้ วันนี้ฉันมีหลายเรื่องต้องดูแล กลัวว่าจะดูแลคุณไม่ทั่วถึง จะทำให้คุณเสียเปรียบ”เย่ถิงเซินอธิบายอย่างเร่งรีบแต่เมื่อเห็นว่าเย่ซือเหยียนเลี่ยงไปก่อนหน้านี้ เขาก็รู้สึกสบายใจขึ้นมานิดหน่อย แต่เมื่อคิดถึงเรื่องที่คุณปู่ประกาศไว้ ก็ยังคงรู้สึกกังวลอยู่ “หรานหราน ถ้าคุณไม่อยากมาที่บริษัท คุณไม่ต้องมาก็ได้ ทางอินอินนั้นฉันจะจัดการเอง”คำพูดแฝงไปด้วยความห่วงใยต่อซูหราน กลัวว่าเธอจะโดนซูอินรังแกซูหรา
ซูหรานเห็นว่าคุณปู่เย่อยู่คนเดียว รีบเดินไปช่วยเข็นรถเข็น"ท่านมาที่นี่ได้ยังไงคะ? ท่านออกมารับอากาศสดชื่นเหรอ?"ซูหรานพยายามหาเรื่องคุย แต่คุณปู่เย่ตอบตรงไปตรงมา “ฉันมาหาเธอน่ะ”มาหาเธอ?"ท่านมีธุระอะไรกับฉันหรือคะ?" ซูหรานลองถามถือว่าเป็นเรื่องดีเพราะเธอเองก็มีเรื่องจะคุยกับท่านช่างพอดีจริงๆ!ซูหรานคิดว่ารอให้คุณปู่เย่พูดธุระของท่านจบก่อน แล้วเธอจะขอคืนตำแหน่งผู้อำนวยการฝ่ายออกแบบแต่คุณปู่เย่พูดขึ้นว่า “ครั้งก่อนที่โรงพยาบาล เรื่องที่เธอพูด ฉันจะถือว่าเธอไม่ได้พูดมัน”“อินอินเป็นน้องสาวของเธอ พวกเธออาศัยอยู่ในบ้านซูมาด้วยกันหลายปี มันคือโชคชะตา จากนี้ฉันหวังว่าพวกเธอจะดูแลกันและกัน เธอลองหาโอกาสขอโทษอินอิน พวกเราเป็นครอบครัวเดียวกัน”น้ำเสียงของคุณปู่เย่เต็มไปด้วยความอบอุ่นและความรักแต่คำพูดเหล่านั้น ซูหรานฟังก็ยิ่งขมวดคิ้วแน่น“หรานหราน...”“คุณปู่คะ กรุณารอสักครู่ค่ะ”เมื่อคุณปู่เย่กำลังจะพูดต่อ ซูหรานก็ขัดจังหวะเขาเรื่องที่พูดที่โรงพยาบาลมันคืออะไร?ทำไมเธอต้องหาโอกาสไปขอโทษอินอิน?เกิดอะไรขึ้นที่ทำให้เธอต้องขอโทษซูอินจริงๆ หรือ?แล้วความทรงจำที่หายไปนั้น.