พ่อบ้านเปิดสมุดตระกูล และคุณปู่เย่ก็เขียนคำว่า "เย่อิน" ด้วยตัวเองซูอินรู้สึกตื่นเต้นมากหลังจากเปลี่ยนชื่อและเข้าสมุดตระกูลตระกูลเย่ เธอก็กลายเป็นลูกสาวแท้ ๆ ของตระกูลเย่อย่างเต็มตัวสายตาของซูอินอดที่จะมองต่อไปไม่ได้ และเมื่อเห็นชื่อ "ฉินเหยียน" เธอก็แสยะยิ้มในใจเธอได้ยินจากป้าเหลียนว่า ในช่วงวัยเด็กเย่ซิงหลานถูกทอดทิ้งที่อำเภอหลิ่วเจิ้น และถูกรับเลี้ยงโดยตระกูลฉิน หลังจากนั้นก็ถูกตระกูลเย่พาตัวกลับ เมื่อกลับมาได้ไม่นานเธอก็กลับไปที่อำเภอหลิ่วเจิ้นอีกครั้งไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เย่ซิงหลานถึงได้เปลี่ยนชื่อจากฉินเหยียนเป็นเย่ซิงหลานและไม่รู้ว่าเธอมีความสามารถจากไหน ถึงได้ลบร่องรอยการเปลี่ยนชื่อได้ไม่มีใครสามารถหาความเชื่อมโยงระหว่างเย่ซิงหลานกับฉินเหยียนได้ นั่นทำให้พวกเธอมีโอกาสที่จะใช้ประโยชน์เมื่อคิดถึงการครอบครองทุกสิ่งที่ควรเป็นของซูหรานในตอนนี้ ซูอินรู้สึกตื่นเต้นท่ามกลางเสียงแสดงความยินดีจากแขกผู้มาเยือน ซูอินอดไม่ได้ที่จะมองหาตัวของซูหราน และในที่สุดก็เห็นเงาหนึ่งเดินเข้ามาในห้องโถงจากภายนอก...“พี่หรานหราน…”ดูเหมือนว่าจะกลัวว่าเธอจะเห็นชื่อ "ฉินเหยียน" ในสมุด
“ฉันอายุมากแล้ว มีโอกาสเข้าไปจัดการเรื่องของตระกูลเย่น้อยเต็มที อินอินเป็นสายเลือดเดียวของฉัน…”คำกล่าวนี้ทำให้ทุกคนในห้องใจเต้นระรัวการเริ่มต้นแบบนี้ คงจะเป็นการอ่านพินัยกรรมแน่ ๆแขกจากสื่อที่อยู่ในสถานที่ต่างก็หยิบเครื่องบันทึกเสียงออกมา นี่ถือเป็นข่าวใหญ่ ที่เมื่อแพร่ออกไปจะต้องสั่นสะเทือนวงการธุรกิจทั้งหมดคุณปู่เย่มองซูอินด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเอ็นดู และพูดต่อว่า “อินอินชอบการออกแบบ และเธออยากที่จะฝึกฝนตัวเอง ต่อไปก็ให้เธอไปที่บริษัทอัญมณีตระกูลเย่ ทำงานในตำแหน่งผู้ช่วยผู้อำนวยการฝ่ายออกแบบ”“ถิงเซิน ซือเหยียน พวกเธอทั้งสองต้องช่วยเหลือน้องสาวให้ดี”ในห้องโถงเงียบสงัดดูเหมือนว่าทุกคนยังคงรอให้คุณปู่เย่ประกาศเรื่องที่สำคัญกว่าแต่เมื่อผ่านไปนาน เสียงของคุณปู่เย่ก็ไม่ได้ดังขึ้นอีกโดยพลัน ในความเงียบสงัดนั้น เริ่มปรากฏความเงียบที่เต็มไปด้วยความพิกลแปลกประหลาดซูอินเตรียมพร้อมที่จะรับสายตาชื่นชมจากแขก และตั้งใจจะอวดซูหรานกับสถานะที่สูงส่งและยากจะเอื้อมถึงของเธอ แต่คุณปู่เย่กลับพูดอะไรออกมานะ?อะไรที่ว่าชอบการออกแบบ อยากจะฝึกฝนตัวเอง?ตำแหน่งผู้ช่วยผู้อำนวยการฝ่ายออ
ภายใต้สายตาแบบนั้น เย่ซือเหยียนจะหาทางแก้ตัวได้ยังไงอีก?เธอเห็นเย่ถิงเซินเดินตรงมาทางนี้อยู่ไม่ไกลนัก เย่ซือเหยียนยิ่งไม่อยากอยู่ให้เสียหน้าไปมากกว่านี้เธอจึงพยายามฝืนยิ้ม แล้วเดินจากไปอย่างรู้จุด"ฮึ!"ซูหรานระบายความอึดอัดออกมาเสียงเบา ก็ได้ยินเสียงหัวเราะต่ำของผู้ชายจากด้านหลังเธอหันกลับไปเห็นเย่ถิงเซินที่ใส่ชุดสูท สง่างามและดูดีมาก ดวงตาและรอยยิ้มของเขาเปลี่ยนไปในพริบตาอย่างจริงใจ "พี่ชายเย่ ขอโทษนะคะที่ไม่ได้บอกคุณว่าฉันจะมาที่นี่วันนี้"ซูหรานรู้สึกผิดอยู่บ้างเย่ถิงเซินไม่ได้ส่งบัตรเชิญให้เธอเพราะไม่อยากให้เธอมาที่นี่ใช่ไหม“ฉันเป็นห่วงว่าถ้าคุณมานี่อาจมีคนทำให้คุณลำบากได้ วันนี้ฉันมีหลายเรื่องต้องดูแล กลัวว่าจะดูแลคุณไม่ทั่วถึง จะทำให้คุณเสียเปรียบ”เย่ถิงเซินอธิบายอย่างเร่งรีบแต่เมื่อเห็นว่าเย่ซือเหยียนเลี่ยงไปก่อนหน้านี้ เขาก็รู้สึกสบายใจขึ้นมานิดหน่อย แต่เมื่อคิดถึงเรื่องที่คุณปู่ประกาศไว้ ก็ยังคงรู้สึกกังวลอยู่ “หรานหราน ถ้าคุณไม่อยากมาที่บริษัท คุณไม่ต้องมาก็ได้ ทางอินอินนั้นฉันจะจัดการเอง”คำพูดแฝงไปด้วยความห่วงใยต่อซูหราน กลัวว่าเธอจะโดนซูอินรังแกซูหรา
ซูหรานเห็นว่าคุณปู่เย่อยู่คนเดียว รีบเดินไปช่วยเข็นรถเข็น"ท่านมาที่นี่ได้ยังไงคะ? ท่านออกมารับอากาศสดชื่นเหรอ?"ซูหรานพยายามหาเรื่องคุย แต่คุณปู่เย่ตอบตรงไปตรงมา “ฉันมาหาเธอน่ะ”มาหาเธอ?"ท่านมีธุระอะไรกับฉันหรือคะ?" ซูหรานลองถามถือว่าเป็นเรื่องดีเพราะเธอเองก็มีเรื่องจะคุยกับท่านช่างพอดีจริงๆ!ซูหรานคิดว่ารอให้คุณปู่เย่พูดธุระของท่านจบก่อน แล้วเธอจะขอคืนตำแหน่งผู้อำนวยการฝ่ายออกแบบแต่คุณปู่เย่พูดขึ้นว่า “ครั้งก่อนที่โรงพยาบาล เรื่องที่เธอพูด ฉันจะถือว่าเธอไม่ได้พูดมัน”“อินอินเป็นน้องสาวของเธอ พวกเธออาศัยอยู่ในบ้านซูมาด้วยกันหลายปี มันคือโชคชะตา จากนี้ฉันหวังว่าพวกเธอจะดูแลกันและกัน เธอลองหาโอกาสขอโทษอินอิน พวกเราเป็นครอบครัวเดียวกัน”น้ำเสียงของคุณปู่เย่เต็มไปด้วยความอบอุ่นและความรักแต่คำพูดเหล่านั้น ซูหรานฟังก็ยิ่งขมวดคิ้วแน่น“หรานหราน...”“คุณปู่คะ กรุณารอสักครู่ค่ะ”เมื่อคุณปู่เย่กำลังจะพูดต่อ ซูหรานก็ขัดจังหวะเขาเรื่องที่พูดที่โรงพยาบาลมันคืออะไร?ทำไมเธอต้องหาโอกาสไปขอโทษอินอิน?เกิดอะไรขึ้นที่ทำให้เธอต้องขอโทษซูอินจริงๆ หรือ?แล้วความทรงจำที่หายไปนั้น.
ซูหรานมองตาสามีสุดหล่อของเธอพร้อมปลอบให้สบายใจ "ไม่เป็นไรค่ะ"แม้จะพูดเช่นนั้น แต่หลังจากความเจ็บปวดในใจชั่วขณะนั้น ความไม่สบายใจก็ยังไม่หายไป ความไม่สบายใจนั้นยังคงค้างอยู่ในใจ จนแม้แต่รอยยิ้มก็ยังดูฝืนๆฟู่จิ้นหานสังเกตเห็นสีหน้าที่เคร่งเครียดของเธอ เขาวางมือใหญ่ๆ ลงบนมือนุ่มของเธอ "มีฉันอยู่ที่นี่"มีเขาอยู่ เธอจะไม่มีวันตกอยู่ในอันตรายทั้งสองสบตากันแล้วเดินมุ่งหน้าไปยังห้องโถงใหญ่ภาพด้านหลังของทั้งสองกระแทกตาเซียวหยุนเจินอย่างยิ่ง"พวกเขา... ช่างไม่เหมาะสมกันเลยจริงๆ!" เซียวหยุนเจินขมวดคิ้วและให้ความเห็นโดยนัย หมายถึงฟู่จิ้นหานไม่คู่ควรกับซูหรานเมื่อนึกถึงคำพูดของซูหรานเมื่อครู่ เซียวหยุนเจินก้มมองลงไปที่มือนุ่มขาวของเวินฉิงหนุ่มหล่อสาวสวยงั้นหรือ?เขากับเวินฉิง ไม่เคยเป็นคู่ที่เหมาะสมกันเลยเขาสลัดความคิดในหัวออก ก้าวเข้าไปในประตู มุ่งหน้าไล่ตามเงาสองคนนั้นภายในห้องโถงใหญ่ ทุกคนต่างสังเกตเห็นแขกสองคนที่มาถึงอย่างกะทันหันไม่รู้จักตัวตนของทั้งสอง แต่แค่ดูจากบรรยากาศที่พวกเขามี ก็รู้ว่าไม่ธรรมดาผู้ที่รู้จักพวกเขา กลับเพราะแรงดึงดูดที่ทรงพลัง ไม่กล้าเข้าใกล้พูดคุ
“ฉัน...ฉันก็เห็นเหมือนกัน”“ใช่ ฉันก็เห็นคุณปู่กับคุณหนูหรานหรานอยู่บนสะพาน”...ดูเหมือนว่าไม่จำเป็นต้องให้ซูหรานตอบ ทุกคนที่มองเธอด้วยสายตาก็เหมือนว่าเธอเป็นคนก่อเหตุที่ผลักคุณปู่เย่ลงไปในใจของซูอินปรากฏความยินดีแต่เดิมแค่การตายของคุณปู่เย่ก็ทำให้เธอบรรลุเป้าหมายแต่ตอนนี้หากเธอสามารถทำให้ซูหรานถูกตำหนิว่าเป็นคนทำให้คุณปู่เย่ล้มได้ยิ่งดีไปใหญ่ซูอินกำหมัดแน่น วิ่งเข้าไปหาซูหรานด้วยความตื่นเต้น“เป็นเธอ เธอจริงหรือเนี่ย? คุณปู่ดีกับเธอขนาดนี้ ทำไมเธอถึงได้ใจร้ายถึงเพียงนี้...” ซูอินจ้องซูหรานอย่างแรงเหมือนพยายามระบายความไม่พอใจจากที่คุณปู่เย่ที่ยังคงให้ซูหรานเป็นผู้อำนวยการฝ่ายออกแบบบริษัทอัญมณีตระกูลเย่ ร่างกายเต็มเปี่ยมไปด้วยอารมณ์ผลักซูหรานแรงๆซูหรานตกใจและไม่ทันตั้งตัวด้วยแรงผลักนั้น ซูหรานถอยหลังไปหลายก้าวแต่ยังรับน้ำหนักของร่างกายไม่ไหว จนเกือบจะล้มลงไปที่พื้น ในขณะที่กำลังจะล้มลง แขนยาวๆ ของใครบางคนจับที่เอวของเธอไว้ได้อย่างง่ายดาย ดึงเธอขึ้นมากอดไว้ในอ้อมอกกลิ่นหอมที่คุ้นเคยทำให้ซูหรานรู้ว่าเขาเป็นใครและในเวลาเดียวกัน เซียวหยุนเจินก็ยืนอยู่ข้างๆ ซูหราน
“ฮึ ยอมรับแล้วใช่ไหม? ทำไมเมื่อครู่ถึงต้องปฏิเสธ?”“จริงค่ะ พี่หรานหราน ถ้าคุณปู่เป็นอะไรไป เราไม่ยกโทษให้คุณแน่”เย่ซือเหยียนกล่าวตำหนิอย่างโกรธเกรี้ยว ส่วนซูอินยังคงเปล่งเสียงสะอึกสะอื้นแต่ดูเหมือนว่าเสียงใดๆ จะไม่เข้าหูซูหราน เธอม้วนตัวอยู่ในอ้อมกอดของฟู่จิ้นหาน หัวสมองเหมือนมีบางอย่างวุ่นวาย"นี่เป็นหลานสาวคนใหม่ที่ฉันรับมา...สาวน้อย เธอชื่ออะไร?""หรานหราน...""หรานหราน..."เสียงของผู้สูงวัยสะท้อนในหัวของซูหราน พร้อมกับภาพที่แวบผ่านไปในภาพดังกล่าว ชายสูงวัยดูมีหน้าตาที่อ่อนโยน สายตาเต็มไปด้วยความรักเมื่อภาพเปลี่ยน หัวของซูหรานก็บีบคั้นเจ็บปวดมากขึ้นแม้กระทั่งใบหน้าและตัวของเธอก็มีเหงื่อเย็นไหลออกมาตลอดเวลาฟู่จิ้นหานเป็นคนแรกที่สังเกตเห็นความผิดปกติของเธอ เขาแตะหน้าผากของเธอ และรู้สึกตกใจเมื่อร่างกายของเธอร้อนเกินไป “หรานหราน เป็นอะไรไป?” ซูหรานได้ยินเสียงที่เรียกเธอเบา ๆเธอเป็นอะไร?“ฉัน...” ซูหรานเพียงพูดคำเดียวก็รู้สึกเต็มไปด้วยความสับสนสติสัมปชัญญะของเธอเริ่มเลือนลาง เธอรู้สึกเหมือนมีคนยกตัวเธอขึ้น และเงาเคลื่อนไหวผ่านไปมา เธอพยายามมองให้ชัดเจนในที่สุ
"คุณอยู่ที่ไหน?"ซูอินไม่กล้าที่จะมีจิตใจที่ประมาทแม้แต่น้อย เธอต้องการยืนยันด้วยตัวเองว่าคนนี้ต้องการอะไร"ตรงข้ามโรงพยาบาลซินเหอ ออกมาแล้วคุณก็จะเห็นผม"ดูเหมือนเขาจะรู้ล่วงหน้าว่าซูอินจะตามการอ้างอิงของเขาหลังจากพูดอะไรเพียงคำเดียว เขาก็วางสายไปซูอินยืนชะงักอยู่ชั่วครู่ ความไม่สบายใจในใจยิ่งมีมากขึ้นเธอเก็บซ่อนความรู้สึกบนใบหน้าและเมื่อกลับเข้าห้องผู้ป่วย เธอก็แสดงท่าทีเหนื่อยล้า "ฉันหิวแล้ว ฉันจะไปหาอะไรกินหน่อย"ไม่มีใครตอบเธอซูอินมองดูคนสองคนในห้องผู้ป่วยกัดริมฝีปาก เซาออกจากสถานที่อย่างเงียบๆเมื่อออกจากโรงพยาบาลซินเหอ ซูอินก็มองไปที่ฝั่งตรงข้ามตามที่คนคนนั้นบอกและทันทีที่เธอเห็นชายในชุดดำ เขาส่งสัญญาณมือให้ เมื่อแน่ใจว่าซูอินเห็น เขาก็เดินเข้าไปในตรอกที่อยู่ด้านหลังซูอินรีบตามไปชายคนนั้นเดินอยู่ข้างหน้าห่างจากซูอินไม่กี่สิบเมตรหลังเลี้ยวมาหลายรอบ ซูอินก็ไม่เห็นเงาของชายคนนั้นอีกต่อไปซูอินจึงเพิ่มความเร็วและวิ่งไปข้างหน้าเพื่อดู แต่ทันใดนั้นก็มีมือใหญ่เอื้อมมาจากด้านข้างและดึงเธอเข้าไปในความมืด"อ๊า..."ซูอินยังไม่ทันได้ร้องขอความช่วยเหลือก็ถูกปิดปากไว้