งานเลี้ยงวันเกิดของคุณปู่เย่ถูกกำหนดไว้ที่วิลล่าตระกูลเย่ ฟู่จิ้นหานได้รับการเชิญจากตระกูลเย่ แต่เขากลับไม่มีแผนที่จะไป เย่ถิงเซินไม่ได้ส่งคำเชิญให้ซูหราน ด้วยเหตุผลที่ว่าเมื่อรู้ว่าซูหรานเป็นโรคความจำเสื่อม เขาก็ยิ่งเพิ่มความต้องการในการปกป้องเธอมากขึ้น ในใจเขาไม่อยากให้ซูหรานไปอยู่ในสถานการณ์แบบนั้น เพราะกลัวว่าเธอจะได้รับความเจ็บปวดไม่กี่วันก่อนงานวันเกิดของคุณปู่เย่ถิงเซินต้องยุ่งอยู่กับการเตรียมงานเลี้ยง ขณะที่เย่ซือเหยียนทำงานที่บริษัทอัญมณีตระกูลเย่ในตารางกลับกลายเป็นซูอินที่ดูเหมือนจะสูญเสียความสนใจในตำแหน่งผู้อำนวยการออกแบบตั้งแต่ไหนแต่ไร เธอเริ่มเปลี่ยนพฤติกรรม มาใช้เวลาทุกวันอยู่ที่วิลล่ากับคุณปู่เย่ แม้กระทั่งอาหารและเครื่องดื่มที่คุณปู่เย่ต้องการ ซูอินก็ยินดีที่จะเตรียมพร้อมให้“คุณปู่ คุณหนูซูอินช่างมีความกตัญญูจริง ๆ”พ่อบ้านพูดอย่างชื่นชมไม่ใช่แค่พ่อบ้านเท่านั้น แต่คนอื่น ๆ ในวิลล่าต่างก็รู้สึกชื่นชอบคุณหนูซูอินที่มีมารยาทเป็นอย่างดีคุณปู่เย่ก็มองซูอินด้วยความรักใคร่“ใช่แล้ว ซูอินเป็นเด็กดีที่ได้เห็นเธอเหมือนกับได้เห็นซือเหยียน ถ้าซือเหยียนอยู่ที่นี่
กรรไกรส่องประกายเย็นเยียบใต้แสงจันทร์ ใบมีดสัมผัสกับผ้าราคาแพง ตัดขาดได้อย่างง่ายดายแม้แต่เสียงที่เกิดขึ้นก็ไพเราะเป็นพิเศษแต่ไม่รู้ทำไม คุณปู่เย่เพิ่งตัดไปมุมหนึ่งก็รู้สึกเสียใจแล้วเขาหยุดทันที ตรวจสอบอย่างละเอียด ชุดราตรีเสียหายไปแล้วจริงๆความรู้สึกซับซ้อนแผ่ซ่านในใจ คุณปู่เย่รู้สึกผิดเล็กน้อย ถอนหายใจ โยนกรรไกรไปด้านข้าง และพึมพำอย่างห้ามไม่ได้"หรานหรานเอ๊ย หรานหราน ถ้าเธอเชื่อฟังหน่อย จะต้องเป็นแบบนี้ด้วยหรือ?"แม้ว่าเขาจะพบกับซูหรานไม่นาน แต่ก็เข้าใจนิสัยของเธอดีเด็กคนนั้น จริงใจและเป็นตัวของตัวเอง ไม่โลภหรือลุ่มหลงในความหรูหรา และไม่ตามกระแสเธอไม่ได้เปลี่ยนกฎการกระทำของเธอเพียงเพราะกลายเป็นหลานสาวบุญธรรมที่ตระกูลเย่ยอมรับในใจเขาชื่นชมเธอ สุดท้ายก็ไม่สามารถอดกลั้นได้ ดังนั้นเขาจึงตัดสินใจว่า หากพรุ่งนี้ในงานวันเกิด ถ้าซูหรานมา และขอโทษอินอิน เขาจะลืมคำพูดที่เธอพูดในโรงพยาบาลวันนั้นคิดเช่นนี้แล้ว คุณปู่เย่ก็รู้สึกสบายใจขึ้นมากเขากำลังจะกลับไปพักผ่อนบนเตียง คุณปู่เย่ก็เห็นเงาร่างหนึ่งที่นอกหน้าต่าง"อินอินเหรอ" คุณปู่เย่เข้าใกล้หน้าต่างด้วยความประหลาดใจ
"เหยียนเหยียน พ่อจะไม่ปล่อยให้อินอินต้องเสียเปรียบใดๆ สิ่งที่ควรจะเป็นของลูก ก็ให้อินอินแทนแล้วกัน"ความหมายแฝงในคำพูดของเขา แทบจะทำให้ซูอินตะโกนด้วยความตื่นเต้นแต่เธอก็ยังอดทนไว้ได้เธอรู้อยู่แล้วว่าปมในใจของคุณปู่เย่คือเย่ซิงหลาน ปมนั้นอาจเรียกได้ว่าเป็นปีศาจในใจก็ไม่เกินไปแค่กระตุ้นความรู้สึกผิดของคุณปู่เย่ เขาก็จะชดเชยให้เธออย่างไม่มีขีดจำกัดซูอินเช็ดน้ำตาสองสามหยด มองคุณปู่เย่ด้วยความสงสัย "คุณปู่จะให้อะไรหนูหรือคะ?"ดวงตาใสซื่อไร้เดียงสาของซูอินนั้นบริสุทธิ์ไร้มลทิน ราวกับไม่แปดเปื้อนกับโลกียวิสัย ไม่มีความปรารถนาใดๆ ต่อโลกภายนอกคุณปู่เย่ยิ่งชอบในใจ "พรุ่งนี้หนูก็จะรู้"วันพรุ่งนี้ในงานวันเกิด เขาจะไม่เพียงแต่เปลี่ยนนามสกุลให้อินอิน ให้เธอกลับมาใช้นามสกุลเย่ แต่ยังจะร่างพินัยกรรม ประกาศทายาทผู้สืบทอดตระกูลเย่ด้วยเช้าวันรุ่งขึ้น คุณปู่เย่ให้พ่อบ้านเรียกทนายมาซูอินรู้ผ่านการดูกล้องวงจรปิดว่าคุณปู่เย่ได้ร่างพินัยกรรมระบุให้เธอเป็นทายาท ในที่สุดเธอก็อดไม่ไหว เต้นรำอยู่ในห้อง"ฮึๆ เขารักเย่ซิงหลานจริงๆ นะ!"ซูอินนึกถึงว่าตระกูลเย่กรุ๊ปที่ใหญ่โตขนาดนี้ เกือบจะเป็นของซ
เจ้าหน้าที่ไม่รู้จักซูหราน ก็ไม่รู้เรื่องตัวตนของเธอ"อ๋อ ได้ค่ะ นี่ค่ะ" ซูหรานไม่ได้วางโทรศัพท์ ต่างก็เปลี่ยนไปอยู่ในโหมดเช็คบัตรเชิญ แล้วหยิบบัตรเชิญในอิเล็กทรอนิกส์ออกมาจากอีเมล แสดงให้เจ้าหน้าที่ดู"ได้ค่ะ เชิญครับ" ซูหรานเข้าไปในวิลล่า แล้วรับสายโทรศัพท์ของเซียวหยุนเจินใหม่ "ว่าไงคะพี่เซียว? คุณกำลังหาฉัน...""ไม่มีอะไร แค่คิดถึงเธอ"ทางฝั่งของเซียวหยุนเจิน มีรอยยิ้มอ่อนโยน และพูดคำพูดแนบเนียนซูหรานคิดว่าพี่ใหญ่คนนี้คงเป็นนักรบรักที่ชำนาญซูหรานคุยเอื้อนไปเล็กน้อย แล้วเซียวหยุนเจินก็ไม่ได้พูดอะไรอีกวางสายแล้ว ซูหรานจ้องโทรศัพท์อย่างไม่เข้าใจเขาโทรมาเพียงเพื่อพูดประโยคสั้นๆ "คิดถึงเธอ" เท่านั้นหรือ?ซูหรานส่ายหัวอย่างอ่อนใจ รู้ว่าคำว่า "คิดถึง" ของเขาอาจเป็นการสนุกสนานหรือเพราะเบื่อ ไม่ได้มีความหมายเกี่ยวกับความรักเมื่อสลัดความคิดเรื่องเซียวหยุนเจินออกไป ซูหรานก็ไม่เอาใจใส่เขาอีกขณะเดียวกัน ในห้องทำงานของบ้านหรูใหม่ ฟู่จิ้นหานใช้ปลายนิ้วกระทบโต๊ะอย่างมีระเบียบ เขาที่เดิมน่าเบื่อหน่ายกลับมีแววสนใจที่ชัดเจนComment by -: บัตรเชิญ...ในช่วงเวลานี้ เขาก็ได้รับบัตร
อารมณ์ความรู้สึกที่ละเอียดอ่อนนี้ตกอยู่ในสายตาของคุณปู่เย่ ยิ่งทำให้เขารู้สึกผิดมากขึ้นสายตาของคุณปู่เย่วูบไหว"เอ่อ... มันเสียหายโดยไม่ตั้งใจน่ะ"คุณปู่เย่ไม่กล้ามองตาซูหรานความผิดหวังที่แฝงอยู่ในดวงตาของเขา ทำให้ซูหรานอดไม่ได้ที่จะพูดออกมาว่า "ฉันขอลองซ่อมแซมได้ไหมคะ?"คุณปู่เย่ชะงักไปครู่หนึ่ง แล้วรีบตอบทันที "ได้สิ แน่นอน"หลังจากสอบถามซูหรานเกี่ยวกับวัสดุที่ต้องใช้ในการซ่อมแซม คุณปู่เย่ก็เรียกพี่จางมาไม่นาน เข็มและด้ายก็ถูกเตรียมพร้อมและส่งมาที่หน้าซูหรานซูหรานถือเข็มและด้าย เธอรู้ว่าตัวเองสามารถออกแบบเสื้อผ้าได้ แต่สำหรับการเย็บปะและซ่อมแซม เธอไม่มั่นใจเลย แต่พอได้รับเข็มและด้ายในชั่วขณะนั้น ในสมองของเธอก็เหมือนมีแผนการซ่อมแซมสร้างขึ้นมาทันทีซูหรานนำชุดราตรีลงมาจากราวแขวน ใช้โต๊ะเขียนหนังสือในห้องเป็นโต๊ะทำงานเลือกด้าย จับคู่สี ร้อยเข็ม แล้วทุกฝีเข็มที่ลงบนชุดราตรี ซูหรานต่างมีสมาธิอย่างยิ่ง ราวกับว่าทุกสิ่งรอบข้างไม่มีอยู่ ในสายตาของเธอมีเพียงงานซ่อมแซมในมือเท่านั้นคุณปู่เย่นั่งอยู่ข้างๆ มองดูซูหรานซ่อมแซมทีละฝีเข็มอย่างเงียบๆในตอนนี้ ไม่ใช่แค่คุณปู่เย่เท่านั
เป็นอย่างนี้นี่เอง?ซูหรานและซูอินเคยใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันมาระยะหนึ่ง การที่เธอเห็นลวดลายนั้นบนตัวของซูอินจึงเป็นเรื่องปกติที่สุดแต่คุณปู่เย่มองซูหรานอีกครั้ง และยังคงต้องการยืนยันด้วยตัวเอง "เป็นอย่างที่เธอพูดจริงหรือ?"ในสมองของซูหรานก็เกิดความสงสัยเป็นอย่างที่ซูอินพูดจริงหรือ?สัญชาตญาณบอกว่าไม่ใช่ เพียงเพราะคำพูดของซูอินคนนี้ ในจิตใต้สำนึกของเธอไม่อยากเชื่อแม้แต่ประโยคเดียวซูหรานนิ่งเงียบ ยังคงขมวดคิ้วอยู่เธอก็กำลังคิดว่าตัวเองปักลวดลายนั้นออกมาได้อย่างไรเมื่อนึกย้อนอย่างละเอียด ตอนที่เธอปักนั้นเธอมีสมาธิเต็มที่ คิดแต่เพียงว่าจะซ่อมแซมส่วนที่เสียหายให้ดีได้อย่างไร ลวดลายนั้นแทบจะไม่ผ่านความคิดของเธอเลย แต่กลับปักออกมาได้อาจเป็นไปได้ว่าในความทรงจำที่ถูกลืมไป มีลวดลายนี้อยู่จะต้องเป็นสิ่งที่สำคัญมาก ถึงได้ฝังลึกอยู่ในกระดูกและปฏิกิริยาของคุณปู่เย่ แสดงว่าลวดลายนี้อาจจะสำคัญมากสำหรับคุณปู่เย่เช่นกันความเงียบปกคลุมทั่วห้องการที่ซูหรานไม่ตอบ ทำให้ซูอินรู้สึกไม่พอใจในใจ แต่ตามหลักแล้วซูอินไม่ควรรู้ว่าคุณปู่เย่กำลังซักถามซูหรานเกี่ยวกับลวดลายนั้นดังนั้นเธอจึงต้องแสร
ในฐานะเป็นวันเกิดของคุณปู่เย่ แขกต่างก็รอคอยที่จะได้เห็นคุณปู่ออกมาปรากฏตัวComment by -: คุณปู่เย่นั่งบนลิฟต์แก้ว ค่อยๆ ลอยมาจากชั้นสองสายตาของทุกคนจับจ้องอยู่ที่ตัวเขาก่อนลงจากลิฟต์ คุณปู่เย่ให้พ่อบ้านช่วยพยุงเขายืนขึ้น เมื่อเขายืนขึ้นมา ทุกคนก็พบว่าเขาสวมใส่ชุดนั้นใบหน้าของเย่ถิงเซินก็ไม่อาจปกปิดความตะลึงชุดนั้นเพิ่งเสียหายไปเมื่อเมื่อคืนนี้ แล้วทำไมถึง...เมื่อเห็นคุณปู่เย่ก้าวออกจากลิฟต์ เย่ถิงเซินก็รีบก้าวเข้ามา ช่วยพยุงคุณปู่เย่"คุณปู่ ชุดนี้..." ขณะอยู่ข้างกายคุณปู่เย่ เย่ถิงเซิน ก็ยังอดไม่ได้ที่จะถาม"ซูหรานแก้ไขมาให้" เสียงของคุณปู่เย่ค่อนข้างอ่อนโยนเย่ถิงเซินก็อดไม่ได้ที่จะหันไปมองที่มุมของชุดที่เคยเสียหาย แม้จะดีใจที่คุณปู่ได้สวมใส่ แต่สีหน้าของเขาก็มิอาจซ่อนความเครียดตึงเครียดเอาไว้ได้ซูหรานมาแล้วหรือ?เขาทำไมถึงไม่เห็น?เย่ถิงเซินมองตามหาอย่างรวดเร็วในกลุ่มคน แต่ก็ไม่เห็นร่องรอยของซูหรานเลยเขาไม่รู้ว่าเมื่อกี้ตัวเองยุ่งอยู่กับการต้อนรับแขก จึงมักพลาดที่จะพบซูหรานในหลายครั้งเมื่อไม่พบซูหรานจริง เย่ถิงเซินก็รู้สึกกังวลเพิ่มขึ้นอีก แต่ในตอนนี้เขาก็
พ่อบ้านเปิดสมุดตระกูล และคุณปู่เย่ก็เขียนคำว่า "เย่อิน" ด้วยตัวเองซูอินรู้สึกตื่นเต้นมากหลังจากเปลี่ยนชื่อและเข้าสมุดตระกูลตระกูลเย่ เธอก็กลายเป็นลูกสาวแท้ ๆ ของตระกูลเย่อย่างเต็มตัวสายตาของซูอินอดที่จะมองต่อไปไม่ได้ และเมื่อเห็นชื่อ "ฉินเหยียน" เธอก็แสยะยิ้มในใจเธอได้ยินจากป้าเหลียนว่า ในช่วงวัยเด็กเย่ซิงหลานถูกทอดทิ้งที่อำเภอหลิ่วเจิ้น และถูกรับเลี้ยงโดยตระกูลฉิน หลังจากนั้นก็ถูกตระกูลเย่พาตัวกลับ เมื่อกลับมาได้ไม่นานเธอก็กลับไปที่อำเภอหลิ่วเจิ้นอีกครั้งไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เย่ซิงหลานถึงได้เปลี่ยนชื่อจากฉินเหยียนเป็นเย่ซิงหลานและไม่รู้ว่าเธอมีความสามารถจากไหน ถึงได้ลบร่องรอยการเปลี่ยนชื่อได้ไม่มีใครสามารถหาความเชื่อมโยงระหว่างเย่ซิงหลานกับฉินเหยียนได้ นั่นทำให้พวกเธอมีโอกาสที่จะใช้ประโยชน์เมื่อคิดถึงการครอบครองทุกสิ่งที่ควรเป็นของซูหรานในตอนนี้ ซูอินรู้สึกตื่นเต้นท่ามกลางเสียงแสดงความยินดีจากแขกผู้มาเยือน ซูอินอดไม่ได้ที่จะมองหาตัวของซูหราน และในที่สุดก็เห็นเงาหนึ่งเดินเข้ามาในห้องโถงจากภายนอก...“พี่หรานหราน…”ดูเหมือนว่าจะกลัวว่าเธอจะเห็นชื่อ "ฉินเหยียน" ในสมุด