บทที่ 272  ที่แท้คือเจอคนรู้จัก

ทำนองเปียโนที่ไพเราะกังวานดังขึ้นในร้านอาหาร

บรรยากาศดีมาก ซูหรานรู้สึกคลายเครียดมากขึ้น และยังคงถามคำถามเยอะ ๆ กับเย่ถิงเซิน

เย่ถิงเซินแสดงออกถึงความสงบนุ่มนวลของเขาออกมาได้เป็นอย่างดี

ในมุมเงียบสงบนั้น ฟู่จิ้นหานที่สั่งสเต็กก็ตั้งอยู่ตรงหน้าเขา แต่คนที่เขาเผชิญหน้าอยู่ในตอนนี้ กลับทำให้เขาหมดความอยากทันที

เหมือนที่ซูหรานบอกไว้จริง ๆ เขารู้สึกมีอาการแสนสะอิดสะเอียน

พอนึกถึงซูหราน ใบหน้าฟู่จิ้นหานก็เปล่งรอยยิ้ม และสายตาก็อ่อนโยนขึ้น

รอยยิ้มอ่อนโยนนั้นตกอยู่ในสายตาของซูอิน กระตุ้นให้เธอรู้สึกอบอุ่นขึ้นมาทันที

เธอเอ่ยด้วยเสียงนุ่มนวล

"ฉัน...ฉันจะเรียกคุณว่า 'คุณชายสามฟู่' ได้หรือเปล่าคะ?"

นี่เป็นครั้งแรกที่ซูอินนั่งตรงข้ามกับฟู่จิ้นหาน

แม้จะถามว่าจะเรียกได้ว่า "คุณชายสามฟู่" แต่ในใจก็ลับหวังว่าวันหนึ่งจะเรียกเขาด้วยชื่อ "จิ้นหาน" อย่างแนบแน่น

แต่พอเธอถามคำถามนั้น ฟู่จิ้นหานไม่แม้แต่จะยกเปลือกตาขึ้น

สายตาเพียงนิดเดียวก็ไม่มีให้เธอ

ซูอินคิดถึงตอนที่เจอกันเมื่อครู่ ที่เธอถูกผู้ช่วยของฟู่จิ้นหานพามาที่นี่ ฟู่จิ้นหานก็นั่งลงแล้ว

ตั้งแต่ต้นจนจบ ฟู่จิ้นหานไม่เคยแม้แต่มองเธอสักครั้