บททั้งหมดของ หลังวิวาห์ฟ้าแลบ ฉันก็พบว่าสามีคือมหาเศรษฐี: บทที่ 281 - บทที่ 290

กรรไกรส่องประกายเย็นเยียบใต้แสงจันทร์ ใบมีดสัมผัสกับผ้าราคาแพง ตัดขาดได้อย่างง่ายดายแม้แต่เสียงที่เกิดขึ้นก็ไพเราะเป็นพิเศษแต่ไม่รู้ทำไม คุณปู่เย่เพิ่งตัดไปมุมหนึ่งก็รู้สึกเสียใจแล้วเขาหยุดทันที ตรวจสอบอย่างละเอียด ชุดราตรีเสียหายไปแล้วจริงๆความรู้สึกซับซ้อนแผ่ซ่านในใจ คุณปู่เย่รู้สึกผิดเล็กน้อย ถอนหายใจ โยนกรรไกรไปด้านข้าง และพึมพำอย่างห้ามไม่ได้"หรานหรานเอ๊ย หรานหราน ถ้าเธอเชื่อฟังหน่อย จะต้องเป็นแบบนี้ด้วยหรือ?"แม้ว่าเขาจะพบกับซูหรานไม่นาน แต่ก็เข้าใจนิสัยของเธอดีเด็กคนนั้น จริงใจและเป็นตัวของตัวเอง ไม่โลภหรือลุ่มหลงในความหรูหรา และไม่ตามกระแสเธอไม่ได้เปลี่ยนกฎการกระทำของเธอเพียงเพราะกลายเป็นหลานสาวบุญธรรมที่ตระกูลเย่ยอมรับในใจเขาชื่นชมเธอ สุดท้ายก็ไม่สามารถอดกลั้นได้ ดังนั้นเขาจึงตัดสินใจว่า หากพรุ่งนี้ในงานวันเกิด ถ้าซูหรานมา และขอโทษอินอิน เขาจะลืมคำพูดที่เธอพูดในโรงพยาบาลวันนั้นคิดเช่นนี้แล้ว คุณปู่เย่ก็รู้สึกสบายใจขึ้นมากเขากำลังจะกลับไปพักผ่อนบนเตียง คุณปู่เย่ก็เห็นเงาร่างหนึ่งที่นอกหน้าต่าง"อินอินเหรอ" คุณปู่เย่เข้าใกล้หน้าต่างด้วยความประหลาดใจ

เจ้าหน้าที่ไม่รู้จักซูหราน ก็ไม่รู้เรื่องตัวตนของเธอ"อ๋อ ได้ค่ะ นี่ค่ะ" ซูหรานไม่ได้วางโทรศัพท์ ต่างก็เปลี่ยนไปอยู่ในโหมดเช็คบัตรเชิญ แล้วหยิบบัตรเชิญในอิเล็กทรอนิกส์ออกมาจากอีเมล แสดงให้เจ้าหน้าที่ดู"ได้ค่ะ เชิญครับ" ซูหรานเข้าไปในวิลล่า แล้วรับสายโทรศัพท์ของเซียวหยุนเจินใหม่ "ว่าไงคะพี่เซียว? คุณกำลังหาฉัน...""ไม่มีอะไร แค่คิดถึงเธอ"ทางฝั่งของเซียวหยุนเจิน มีรอยยิ้มอ่อนโยน และพูดคำพูดแนบเนียนซูหรานคิดว่าพี่ใหญ่คนนี้คงเป็นนักรบรักที่ชำนาญซูหรานคุยเอื้อนไปเล็กน้อย แล้วเซียวหยุนเจินก็ไม่ได้พูดอะไรอีกวางสายแล้ว ซูหรานจ้องโทรศัพท์อย่างไม่เข้าใจเขาโทรมาเพียงเพื่อพูดประโยคสั้นๆ "คิดถึงเธอ" เท่านั้นหรือ?ซูหรานส่ายหัวอย่างอ่อนใจ รู้ว่าคำว่า "คิดถึง" ของเขาอาจเป็นการสนุกสนานหรือเพราะเบื่อ ไม่ได้มีความหมายเกี่ยวกับความรักเมื่อสลัดความคิดเรื่องเซียวหยุนเจินออกไป ซูหรานก็ไม่เอาใจใส่เขาอีกขณะเดียวกัน ในห้องทำงานของบ้านหรูใหม่ ฟู่จิ้นหานใช้ปลายนิ้วกระทบโต๊ะอย่างมีระเบียบ เขาที่เดิมน่าเบื่อหน่ายกลับมีแววสนใจที่ชัดเจนComment by -: บัตรเชิญ...ในช่วงเวลานี้ เขาก็ได้รับบัตร

เป็นอย่างนี้นี่เอง?ซูหรานและซูอินเคยใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันมาระยะหนึ่ง การที่เธอเห็นลวดลายนั้นบนตัวของซูอินจึงเป็นเรื่องปกติที่สุดแต่คุณปู่เย่มองซูหรานอีกครั้ง และยังคงต้องการยืนยันด้วยตัวเอง "เป็นอย่างที่เธอพูดจริงหรือ?"ในสมองของซูหรานก็เกิดความสงสัยเป็นอย่างที่ซูอินพูดจริงหรือ?สัญชาตญาณบอกว่าไม่ใช่ เพียงเพราะคำพูดของซูอินคนนี้ ในจิตใต้สำนึกของเธอไม่อยากเชื่อแม้แต่ประโยคเดียวซูหรานนิ่งเงียบ ยังคงขมวดคิ้วอยู่เธอก็กำลังคิดว่าตัวเองปักลวดลายนั้นออกมาได้อย่างไรเมื่อนึกย้อนอย่างละเอียด ตอนที่เธอปักนั้นเธอมีสมาธิเต็มที่ คิดแต่เพียงว่าจะซ่อมแซมส่วนที่เสียหายให้ดีได้อย่างไร ลวดลายนั้นแทบจะไม่ผ่านความคิดของเธอเลย แต่กลับปักออกมาได้อาจเป็นไปได้ว่าในความทรงจำที่ถูกลืมไป มีลวดลายนี้อยู่จะต้องเป็นสิ่งที่สำคัญมาก ถึงได้ฝังลึกอยู่ในกระดูกและปฏิกิริยาของคุณปู่เย่ แสดงว่าลวดลายนี้อาจจะสำคัญมากสำหรับคุณปู่เย่เช่นกันความเงียบปกคลุมทั่วห้องการที่ซูหรานไม่ตอบ ทำให้ซูอินรู้สึกไม่พอใจในใจ แต่ตามหลักแล้วซูอินไม่ควรรู้ว่าคุณปู่เย่กำลังซักถามซูหรานเกี่ยวกับลวดลายนั้นดังนั้นเธอจึงต้องแสร

พ่อบ้านเปิดสมุดตระกูล และคุณปู่เย่ก็เขียนคำว่า "เย่อิน" ด้วยตัวเองซูอินรู้สึกตื่นเต้นมากหลังจากเปลี่ยนชื่อและเข้าสมุดตระกูลตระกูลเย่ เธอก็กลายเป็นลูกสาวแท้ ๆ ของตระกูลเย่อย่างเต็มตัวสายตาของซูอินอดที่จะมองต่อไปไม่ได้ และเมื่อเห็นชื่อ "ฉินเหยียน" เธอก็แสยะยิ้มในใจเธอได้ยินจากป้าเหลียนว่า ในช่วงวัยเด็กเย่ซิงหลานถูกทอดทิ้งที่อำเภอหลิ่วเจิ้น และถูกรับเลี้ยงโดยตระกูลฉิน หลังจากนั้นก็ถูกตระกูลเย่พาตัวกลับ เมื่อกลับมาได้ไม่นานเธอก็กลับไปที่อำเภอหลิ่วเจิ้นอีกครั้งไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เย่ซิงหลานถึงได้เปลี่ยนชื่อจากฉินเหยียนเป็นเย่ซิงหลานและไม่รู้ว่าเธอมีความสามารถจากไหน ถึงได้ลบร่องรอยการเปลี่ยนชื่อได้ไม่มีใครสามารถหาความเชื่อมโยงระหว่างเย่ซิงหลานกับฉินเหยียนได้ นั่นทำให้พวกเธอมีโอกาสที่จะใช้ประโยชน์เมื่อคิดถึงการครอบครองทุกสิ่งที่ควรเป็นของซูหรานในตอนนี้ ซูอินรู้สึกตื่นเต้นท่ามกลางเสียงแสดงความยินดีจากแขกผู้มาเยือน ซูอินอดไม่ได้ที่จะมองหาตัวของซูหราน และในที่สุดก็เห็นเงาหนึ่งเดินเข้ามาในห้องโถงจากภายนอก...“พี่หรานหราน…”ดูเหมือนว่าจะกลัวว่าเธอจะเห็นชื่อ "ฉินเหยียน" ในสมุด

ภายใต้สายตาแบบนั้น เย่ซือเหยียนจะหาทางแก้ตัวได้ยังไงอีก?เธอเห็นเย่ถิงเซินเดินตรงมาทางนี้อยู่ไม่ไกลนัก เย่ซือเหยียนยิ่งไม่อยากอยู่ให้เสียหน้าไปมากกว่านี้เธอจึงพยายามฝืนยิ้ม แล้วเดินจากไปอย่างรู้จุด"ฮึ!"ซูหรานระบายความอึดอัดออกมาเสียงเบา ก็ได้ยินเสียงหัวเราะต่ำของผู้ชายจากด้านหลังเธอหันกลับไปเห็นเย่ถิงเซินที่ใส่ชุดสูท สง่างามและดูดีมาก ดวงตาและรอยยิ้มของเขาเปลี่ยนไปในพริบตาอย่างจริงใจ "พี่ชายเย่ ขอโทษนะคะที่ไม่ได้บอกคุณว่าฉันจะมาที่นี่วันนี้"ซูหรานรู้สึกผิดอยู่บ้างเย่ถิงเซินไม่ได้ส่งบัตรเชิญให้เธอเพราะไม่อยากให้เธอมาที่นี่ใช่ไหม“ฉันเป็นห่วงว่าถ้าคุณมานี่อาจมีคนทำให้คุณลำบากได้ วันนี้ฉันมีหลายเรื่องต้องดูแล กลัวว่าจะดูแลคุณไม่ทั่วถึง จะทำให้คุณเสียเปรียบ”เย่ถิงเซินอธิบายอย่างเร่งรีบแต่เมื่อเห็นว่าเย่ซือเหยียนเลี่ยงไปก่อนหน้านี้ เขาก็รู้สึกสบายใจขึ้นมานิดหน่อย แต่เมื่อคิดถึงเรื่องที่คุณปู่ประกาศไว้ ก็ยังคงรู้สึกกังวลอยู่ “หรานหราน ถ้าคุณไม่อยากมาที่บริษัท คุณไม่ต้องมาก็ได้ ทางอินอินนั้นฉันจะจัดการเอง”คำพูดแฝงไปด้วยความห่วงใยต่อซูหราน กลัวว่าเธอจะโดนซูอินรังแกซูหรา