Lahat ng Kabanata ng หลังวิวาห์ฟ้าแลบ ฉันก็พบว่าสามีคือมหาเศรษฐี: Kabanata 261 - Kabanata 270

ในความเป็นจริง การตบสองครั้งที่ซูหรานตบเธอนั้นดูหนักหน่วงก็จริง แต่มันแค่ทำให้แก้มเธอมีรอยแดงเท่านั้น แทบไม่มีร่องรอยของอาการบาดเจ็บสาหัสเลยแม้แต่น้อยส่วนตอนที่เธอถูกทุ่มลงพื้น มันก็เป็นแค่ความรู้สึกเจ็บชั่วขณะเท่านั้น ไม่นานความเจ็บก็ค่อย ๆ คลายลง การเคลื่อนไหวก็ไม่ได้มีปัญหาอะไรแทบไม่มีความเชื่อมโยงกับคำว่า “ได้รับบาดเจ็บ” เลยด้วยซ้ำ แต่ความเจ็บในตอนนั้นก็ถือว่าเธอเจ็บจริง ๆซูหรานลดสายตาลง พร้อมกับยกมุมปากขึ้นยิ้มความหวังใหม่ของหลิวซวงซวงก็สิ้นสุดลงอย่างกะทันหัน ความตื่นตระหนกแวบขึ้นมาในแววตาของเธอ จนทำให้เธอต้องมองไปทางเย่ซือเหยียนโดยไม่รู้ตัวแต่เธอก็ถูกเย่ซือเหยียนตัดหางไปนานแล้วกระทั่งกลัวว่าเธอจะลากตัวเองเข้าไปเอี่ยวด้วย เย่ซือเหยียนจึงได้ขู่ขึ้นว่า: “หลิวซวงซวง ทุกสิ่งที่เธอทำในวันนี้ เย่ซือกรุ๊ปหมดความอดทนกับเธอแล้วจริง ๆ เธอไปกับตำรวจและให้ความร่วมมือกับเจ้าหน้าที่เพื่อจัดการเรื่องนี้ซะเถอะ”เธอจงใจเอ่ยนามของเย่ซือกรุ๊ปขึ้นมา ก็เพื่อต้องการบอกกับหลิวซวงซวง ว่าหากหลิวซวงซวงปากโป้งบอกสิ่งที่เธอสั่งให้ทำกับคนอื่นได้รู้ เธอจะไม่มีวันปล่อยเธอไปแน่หลิวซวงซวงเหมือนตายท

ผู้อำนวยการฝ่ายการออกแบบงั้นเหรอ?ซูอินกล้าพูดออกมาจริง ๆ!เย่ซือเหยียนหัวเราะเยาะในใจ สีหน้าของทุกคนเองก็อดไม่ได้ที่จะเปลี่ยนไปด้วยหากวันนี้ซูหรานไม่ได้มาที่บริษัท พวกเขาก็อาจจะไม่ได้คิดอะไร แต่เมื่อกี้ซูหรานเพิ่งจะมา แถมยังมีเรื่องวุ่นวายเกิดขึ้นอีก ชั่วขณะหนึ่ง พวกเขาไม่รู้เลยว่าสิ่งที่เกิดขึ้นนี้สถานการณ์เป็นมายังไงกันแน่ดังนั้น ทุกคนจึงหันไปมองเย่ซือเหยียนพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมายซูอินเองก็มองไปทางเย่ซือเหยียนด้วยเช่นกันรอการตอบรับของเธอซูอินยิ้ม เธอมีความมั่นใจอยู่แล้วเก้าสิบเปอร์เซ็น ในเมื่อเย่ซือเหยียนพูดเองว่าให้เธอเป็นคนเลือกเธอก็เลือกแล้วตามที่เย่ซือเหยียนบอกให้เลือก เธอจึงไม่มีทางที่จะปฏิเสธแน่นอน“แน่นอน ได้สิ”เป็นอย่างที่คิด เย่ซือเหยียนตอบรับคำขอจริง ๆ ซูอินรู้สึกมีความสุข แต่ความสุขของเธอกลับอยู่ได้ไม่นาน เสียงของเย่ซือเหยียนดังขึ้นอีกครั้งทันที:“แต่ว่า......”ซูอินขมวดคิ้ว “แต่ว่าอะไร?”เย่ซือเหยียนจับมือซูอิน ใบหน้าของเธอดูเคร่งขรึมเล็กน้อย แต่ก็กลับยังคงมีรอยยิ้มอยู่ ท่าทีราวกับว่าเธอรู้สึกลำบากใจมากหลังจากนั้นไม่นาน ในที่สุดเย่ซือเหยียนก็พ

การ “เป็นลม” นี้ของซูหรานเกิดขึ้นโดยไม่มีการเตือนล่วงหน้า ซึ่งทำให้ชายทั้งสองตื่นตระหนกทันทีที่ทั้งสองวางความขัดแย้งลง ฟู่จิ้นหานก็อุ้มซูหรานกลับไปที่เตียงผู้ป่วย จากนั้นเขาก็เรียกทั้งหมอและพยาบาลให้มาตรวจเช็ค และพบว่าไม่มีอะไรผิดปกติ แต่เขากลับยังคงไม่เชื่อ“เจอกับแรงกดดันที่มากเกินไป จนทำให้เป็นลม นั่นถือเป็นเรื่องปกติค่ะ”พยาบาลพูดเสียงเบา พยาบาลคนนี้เป็นคนเดียวกับที่เอายามาให้เมื่อกี้ แต่เพราะเธอถูกบรรยากาศในห้องทำให้ตกใจ จึงต้องถอยกลับไปก่อนคนนั้นบรรยากาศแบบเมื่อกี้ ไม่ “เป็นลม” สิน่ะสิแปลกพยาบาลเหลือบมองผู้หญิงที่อยู่บนเตียง ก็รู้ได้ทันทีว่าเธอแค่แกล้งเป็นลม แต่ดีที่หมอไม่ได้เปิดเผยความจริงของคุณซูคนนี้ออกไป แล้วก็ช่วยเธอไว้พอดีด้วยเช่นกันก่อนที่พยาบาลจะเดินออกไป เธอพยายามระงับความกลัวที่มีต่อชายสองคนนี้เอาไว้ตามสัญชาตญาณ แล้วพูดขึ้นว่า “ทางที่ดีก็อย่าให้มีคนอยู่ในห้องมากเกินไป เพราะมันจะส่งผลกระทบต่อการพักผ่อนของคนไข้ได้ ออกไปกันก่อนเถอะค่ะ”เมื่อสิ้นคำพูด บรรยากาศก็เงียบจนได้ยินกระทั่งเสียงเข็มหมุดตกแม้แต่หมอที่เดินมาด้วยกันยังรู้สึกประหม่าขึ้นมานิดหน่อยกล้าดีนี่

ซื่อสัตย์ต่อกัน ได้รับการยอมรับทางกฎหมาย......ในตอนที่ฟู่จิ้นหานพูดประโยคเหล่านี้ออกมา ท่าทีของเขานั้น ดูเป็นความมุ่งมั่นที่มาพร้อมกับความมั่นใจเย่ถิงเซินไม่เคยเห็นท่าทีแบบนี้ของเขามาก่อน เขาค่อนข้างรู้จักตัวตนของฟู่จิ้นหานดี เขาเป็นคนที่เย่อหยิ่ง แต่ไหนแต่ไรก็ไม่เคยสนใจเรื่องที่ต้องพิสูจน์ตัวเองต่อหน้าผู้อื่นต่อให้จะเป็นตอนที่เขาได้รับตำแหน่งผู้นำฟู่ซือกรุ๊ปก็ตาม เขาก็ไม่เคยเปิดเผยให้ใครรู้เลยด้วยซ้ำแต่ตอนนี้ ท่าทีของเขากลับดูภูมิใจมากความภูมิใจของเขานั้นทำให้เย่ถิงเซินลืมนึกถึงความหมายในคำพูดของเขาก่อนหน้านี้ไปชั่วขณะหลังจากนั้นไม่นาน เย่ถิงเซินก็กลับมามีสติสัมปชัญญะอีกครั้ง แล้วจึงค่อย ๆ วิเคราะห์สิ่งที่เขาจะสื่อซื่อสัตย์ต่อกัน ได้รับการยอมรับจากกฎหมาย......เหมือนว่าเย่ถิงเซินจะนึกอะไรออก สีหน้าก็เปลี่ยนทันที แต่ปฏิกิริยาแรกของเขาคือเขาไม่เชื่อจะเป็นไปได้ยังไง?มันจะเป็นแบบที่เขาคิดไปได้ยังไง?ซื่อสัตย์ต่อกัน ความสัมพันธ์ที่ได้รับการยอมรับจากกฎหมาย สามีภรรยา!ฮึ......คิ้วของเย่ถิงเซินขมวดเป็นปม เขาจ้องมองฟู่จิ้นหาน และต้องการคำยืนยันของทุกคำพูด “นายหมายความว่า

ฟู่จิ้นหานไม่เคยเป็นฝ่ายที่เอ่ยถึงอาเหยียนก่อนเลยสักครั้งตั้งแต่ที่อาเหยียนหายตัวไปปีนั้น ใคร ๆ ก็บอกว่าอาเหยียนทำไปก็เพื่อเขา เธอถึงได้ตกอยู่ในอันตราย และหายตัวไปแบบนี้แต่มีบางเรื่อง เขาก็ไม่รังเกียจที่จะโต้เถียงเหมือนกันเขาเองก็เคยมีเรื่องที่เคยรับปากอาเหยียนเอาไว้ แต่หากเมื่อใดที่เขาอธิบายมันออกมา เขาก็จำเป็นที่จะต้องเปิดเผยเรื่องดำมืดที่เคยเก็บซ่อนเอาไว้ออกมาอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ด้วยเช่นกันเพราะแบบนั้น เรื่องที่เข้าใจผิดถึงไม่เคยได้รับการแก้ต่างสักทีเย่ซือเหยียนและอาเหยียนเติบโตมาด้วยกัน พวกเขามีความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งต่อกัน แม้แต่เย่ซือเหยียนที่เติบโตมาพร้อมกับพวกเขาก็ยังดูเป็นเหมือนเป็นคนนอกเย่ถิงเซินเอาแต่หมกมุ่นอยู่กับอาเหยียนมากเกินไปแม้แต่ตัวเขาเองก็เกรงว่าจะไม่เข้าใจ ว่าความรู้สึกแบบนั้น มันได้เกินเลยมากกว่าคำว่าพี่ชายน้องสาวไปแล้วในฐานะผู้ที่ยืนดูอยู่ข้าง ๆ อย่างฟู่จิ้นหาน กลับมองออกได้อย่างชัดเจนเพียงแต่เขาไม่เคยคิดที่จะเปิดเผยเรื่องนี้มาก่อน“ความรู้สึกของฉันที่มีต่ออาเหยียน คือความรู้สึกแบบพี่ชายกับน้องสาว!”แม้กระทั่งในตอนนี้เอง ก็ดูเหมือนว่าเย่ถิงเซิ