บทที่ 262 แค่เห็นเธอก็รู้สึกรังเกียจ

ในความเป็นจริง การตบสองครั้งที่ซูหรานตบเธอนั้นดูหนักหน่วงก็จริง แต่มันแค่ทำให้แก้มเธอมีรอยแดงเท่านั้น แทบไม่มีร่องรอยของอาการบาดเจ็บสาหัสเลยแม้แต่น้อย

ส่วนตอนที่เธอถูกทุ่มลงพื้น มันก็เป็นแค่ความรู้สึกเจ็บชั่วขณะเท่านั้น ไม่นานความเจ็บก็ค่อย ๆ คลายลง การเคลื่อนไหวก็ไม่ได้มีปัญหาอะไร

แทบไม่มีความเชื่อมโยงกับคำว่า “ได้รับบาดเจ็บ” เลยด้วยซ้ำ แต่ความเจ็บในตอนนั้นก็ถือว่าเธอเจ็บจริง ๆ

ซูหรานลดสายตาลง พร้อมกับยกมุมปากขึ้นยิ้ม

ความหวังใหม่ของหลิวซวงซวงก็สิ้นสุดลงอย่างกะทันหัน ความตื่นตระหนกแวบขึ้นมาในแววตาของเธอ จนทำให้เธอต้องมองไปทางเย่ซือเหยียนโดยไม่รู้ตัว

แต่เธอก็ถูกเย่ซือเหยียนตัดหางไปนานแล้ว

กระทั่งกลัวว่าเธอจะลากตัวเองเข้าไปเอี่ยวด้วย เย่ซือเหยียนจึงได้ขู่ขึ้นว่า: “หลิวซวงซวง ทุกสิ่งที่เธอทำในวันนี้ เย่ซือกรุ๊ปหมดความอดทนกับเธอแล้วจริง ๆ เธอไปกับตำรวจและให้ความร่วมมือกับเจ้าหน้าที่เพื่อจัดการเรื่องนี้ซะเถอะ”

เธอจงใจเอ่ยนามของเย่ซือกรุ๊ปขึ้นมา ก็เพื่อต้องการบอกกับหลิวซวงซวง ว่าหากหลิวซวงซวงปากโป้งบอกสิ่งที่เธอสั่งให้ทำกับคนอื่นได้รู้ เธอจะไม่มีวันปล่อยเธอไปแน่

หลิวซวงซวงเหมือนตายท