บททั้งหมดของ หลังวิวาห์ฟ้าแลบ ฉันก็พบว่าสามีคือมหาเศรษฐี: บทที่ 251 - บทที่ 260

ซูอินสวมชุดเดรสสีขาวที่เธอเป็นคนตัดสินใจเลือกเอง บนชุดนั้นประดับประดาไปด้วยเพชรระยิบระยับสะดุดตาท่ามกลางผู้คนมากหน้าหลายตา เธอเป็นดั่งดวงดาวเจิดจรัสส่องแสงประกายอย่างไม่มีข้อกังขา เย่ซือเหยียนมองดูท่าทีของซูอินด้วยสายตาเหยียดหยาม ทันใดนั้น เธอก็เดินเข้ามาพร้อมกับแก้วไวน์ในมือแล้วพูดว่า“อินอิน ยินดีกับเธอด้วยนะ วันนี้เธอสวยมากจริง ๆ น่าเสียดายที่น้องสาวอินอินสวยขนาดนี้ แต่พี่ชายใหญ่กลับมองไม่เห็น”เย่ซือเหยียนตั้งใจพูดแทงใจดำซูอินกวาดสายตามองไปรอบ ๆ แต่ก็ไม่เห็นเย่ถิงเซินดูเหมือนว่าตั้งแต่ที่เย่ถิงเซินออกจากวิลล่าตระกูลเย่เมื่อคืน เขาก็ไม่ปรากฏตัวอีกเลยอันที่จริงซูอินไม่ได้สนใจเย่ถิงเซินมากนัก แต่เธอรู้ว่าเย่ซือเหยียนต้องการจะสื่ออะไร เย่ซือเหยียนกำลังบอกเธอว่า ในใจของเย่ถิงเซิน ซูหรานนั้นสำคัญกว่าเธอแต่ทว่าซูหราน... “พี่ชาย...เขาไปไหนล่ะ?” ซูอินแสร้งทำเป็นสงสัยเย่ซือเหยียนเม้มริมฝีปาก“ใครจะไปรู้ล่ะ ฉันโทรไปเขาก็ไม่รับสาย คงจะมีเรื่องสำคัญอะไรล่ะมั้ง อ้อ ใช่แล้ว เมื่อคืนหลังจากที่เขารับโทรศัพท์แล้วก็ออกไป ฉันได้ยินเขาพูดถึงซูหราน...”เย่ซือเหยียนพูดไปพลางถอนหายใ

“มานี่สิ...” เซียวหยุนเจินสายตาเต็มไปด้วยความรักใคร่เขาแทบจะรอไม่ไหวอยากจะจับมือของซูหราน แล้วไปแกว่งมือที่จับกันนั้นต่อหน้าฟู่จิ้นหานและเย่ถิงเซินตัวเขาทั้งหล่อและรวย ส่วนซูหรานก็สวยสง่าราวกับดอกไม้ พวกเขาเป็นคู่ที่เหมาะสมกันดั่งกิ่งทองใบหยก ขณะที่เซียวหยุนเจินคิดว่ามือของเธอกำลังจะวางลงบนฝ่ามือของเขา ซูหรานก็ถอยหลังไปสองสามก้าว แล้วเอื้อมมือไปจับที่ข้อมือของเวินฉิงแทนทันใดนั้น บรรยากาศก็เย็นยะเยือกทั้งสองคนมองดูรอยยิ้มแห้ง ๆ และสีหน้าของเซียวหยุนเจินที่แตกจนหมอไม่รับเย็บ พร้อมกับมือที่ยื่นออกมานั้นก็แข็งทื่อค้างไว้อย่างเก้อเขิน“ฮ่ะ...” สุดท้ายเวินฉิงก็อดไม่ได้ที่จะหลุดเสียงหัวเราะออกมา “คุณหัวเราะอะไร?” เซียวหยุนเจินมองเวินฉิงตาค้อน และมองซูหรานด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความผิดหวังเวินฉิงจับมือของซูหรานอย่างอ่อนโยน พร้อมกับพูดติดตลก“ก็แค่คุณเท่านั้นแหละค่ะ ถ้าเป็นคนอื่นมาปฏิบัติต่อท่านประธานของเราแบบนี้ล่ะก็ คน ๆ นั้นถ้าไม่ตายก็คงจะถูกถลกหนังออกอย่างแน่นอน ยังดีนะคะที่เป็นคุณ เพราะเขาไม่มีวันโกรธคุณหรอกค่ะ”เมื่อเป็นแบบนี้ เดิมทีเซียวหยุนเจินที่ไม่มีท่าทีที่จะโกรธจริง

ร่างกายไม่เคยลืม...ด้วยระยะห่างของทั้งคู่ที่อยู่ใกล้กันมากขนาดนี้ ซูหรานเลยอดไม่ได้ที่จะนึกถึงเรื่องที่เด็กไม่ควรคิด ความร้อนในตัวของเธอพุ่งสูงขึ้น ซูหรานคิดจะเอาตัวเองออกห่างจากผู้ชายคนนี้โดยอัตโนมัติแต่ทว่ามือของเขาดันล็อกท้ายทอยของเธอเอาไว้ เธอจึงทำได้แค่เงยหน้าขึ้น จากนั้นไม่นานหน้าผากของเธอก็ไปแตะโดนที่ริมฝีปากของเขาทันใดนั้น ไม่เพียงแต่ซูหรานเท่านั้น ฟู่จิ้นหานเองก็ตะลึงงันไปพักหนึ่ง ซูหรานรู้สึกว่าใบหน้าของเธอนั้นร้อนขึ้นเธอค่อย ๆ ขยับหน้าผากของเธอลง แล้วโน้มตัวลงไปซบบนหน้าอกของเขาอีกครั้ง ในตอนนี้รู้สึกเหมือนกับว่าพวกเขาทั้งสองคนต่างก็ไม่รู้ว่าจะต้องทำอะไรต่อ ซูหรานพยายามคิดหาวิธีเบี่ยงเบนความสนใจจากเขา เพื่อให้หลุดจากสถานการณ์ที่สุ่มเสี่ยงตอนนี้ ทันใดนั้น เธอก็คิดอะไรบางอย่างออก และถามขึ้นมาทันทีว่า “พวกเรา...รู้จักกันได้ยังไงเหรอคะ?”บุคลิกลักษณะของผู้ชายคนนี้ดูไม่ได้ด้อยไปกว่าเซียวหยุนเจินเลย ไม่แน่ว่าสถานะหรือตัวตนของเขาก็คงจะไม่ธรรมดาด้วยเช่นกันแต่จากความเข้าใจของเธอในตอนนี้ เดิมทีความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขาสองคนน่าจะไม่ได้มีอะไรข้องเกี่ยวกันมากอยู่แล้ว

เย่ซือเหยียนเป็นคนฉลาด หากเธอเผยความฉลาดออกมา คนอย่างซูอินไม่มีทางตามเธอทันแน่นอนปฏิกิริยาที่ซูอินแสดงออกมา มันได้บอกทุกอย่างกับเย่ซือเหยียนหมดแล้ว อุบัติเหตุทางรถยนต์ที่เกิดขึ้นสองครั้งนี้ เธอจะต้องมีส่วนเกี่ยวข้องแน่นอนแต่เธอเองก็ไม่ได้คาดหวังความจริงจากปากซูอิน หากเธอต้องการความจริง แค่สั่งให้คนไปตรวจสอบ เธอก็จะได้คำตอบที่เธอต้องการแล้วตอนนี้ทั้งสองถือว่ามีศัตรูคนเดียวกันคือซูหราน หากเธอต้องการที่จะจัดการกับซูหราน สายเลือดเพียงคนเดียวของตระกูลเย่อย่างซูอิน ก็ถือว่าเป็นมีดเล่มงามเลยทีเดียว ดังนั้นเพียงชั่วครู่ของการเผชิญหน้าในการทดสอบอีกฝ่าย เย่ซือเหยียนจึงรีบปรับท่าทีของตัวเองให้อ่อนลงทันที “ฉันเองก็ได้ยินมาอีกที หรานหรานประสบอุบัติเหตุ เราในฐานะพี่น้อง ก็ต้องเป็นห่วงกันบ้างเป็นธรรมดา จริงไหม?”“แน่นอนสิคะ ถูกต้องแล้วที่เราจะเป็นห่วง” ซูอินแอบมีรู้สึกผิดนิดหน่อย เธอกลัวว่าเย่ซือเหยียนจะตรวจสอบอุบัติเหตุครั้งนี้แม้ว่าเย่ซือเหยียนจะพบจุดเชื่อมโยงระหว่างเธอกับอุบัติเหตุ เธอก็ได้เตรียมเหตุผลแก้ต่างเอาไว้ก่อนแล้วแต่หากสามารถลดปัญหาลงได้ก็จะเป็นเรื่องดีกว่าแต่หลังจากนั้น เธ

ซูหรานต้องการแก้ไขข้อเท็จจริง แต่ก่อนที่เธอจะทันได้พูดจนจบ หลิวซวงซวงก็ขัดจังหวะเธอเสียก่อน“ฮึ คุณซูคะ คุณคงจะไม่กลับผิดเป็นถูก แล้วบอกว่าฉันเป็นคนทำน้ำร้อนลวกมือคุณหรอกใช่ไหมคะ?”ซูหรานอดไม่ได้ที่จะยิ้มเยาะออกมา “หรือจะบอกว่าไม่ใช่?”“ไม่ใช่ แน่นอนว่าไม่ใช่ ทุกคนเองก็อยู่ด้วยพอดี พวกเรามาพูดเรื่องนี้ให้ชัดเจนไปเลยดีกว่า”หลิวซวงซวงเต็มไปด้วยความรู้สึกขุ่นเคือง ท่าทีเหมือนต้องการเค้นความจริงออกมาให้ได้ “ฉันเพิ่งเติมน้ำมาจากห้องน้ำชา พอฉันเห็นคุณซูหราน ฉันก็เลยอยากที่จะขอโทษ เรื่องที่ฉันเคยแอบนินทาเธอลับหลัง เป็นฉันเองที่ผิด แต่ต่อให้คุณจะไม่รับคำขอโทษ คุณก็ไม่ควรจนใจผลักฉันแบบนั้น เพราะคุณผลักฉัน น้ำถึงได้กระฉอกไปโดนมือของคุณ......” ที่เธอต้องการจะสื่อก็คือ ที่มือของซูหรานโดนลวก ก็เป็นเพราะตัวเธอเองทั้งนั้นความสามารถในการกลับดำเป็นขาวนี้ ทำให้ซูหรานประหลาดใจมากจริง ๆชั่วครู่หนึ่ง ทุกคนต่างก็มองซูหรานด้วยท่าทางแปลก ๆ ราวกับว่าพวกเขาเชื่อในสิ่งที่หลิวซวงซวงพูด และมองว่าเธอเป็นเหมือนตัวร้ายที่ต้องการแก้แค้นแต่น่าเสียดาย ทำเองก็ต้องได้รับผลกรรมเองจำเป็นต้องตอบโต้ด้วยงั้นเหร