แชร์

บทที่ 254 ร่างกายไม่เคยลืม

พ่อบ้านสังเกตเห็นว่าเธอดูไม่ค่อยพอใจ จึงรีบอธิบาย

“คุณหนูอินอิน คุณอย่าเพิ่งเข้าใจผิดนะครับ ช่วงนี้อาการป่วยของคุณท่านกำเริบบ่อย สมองของท่านนับวันก็ยิ่งจำสับสนมากขึ้นเรื่อย ๆ คุณท่านชอบลืมเรื่องที่คุณหนูหรานหรานได้ออกจากบ้านนี้ไปแล้ว”

ซูอินเพิ่งรู้ตัวว่าเธอได้เผลอแสดงความรู้สึกของตัวเองออกมาแล้ว ทันใดนั้นเธอก็กลับมาแสร้งยิ้มทำเป็นไร้เดียงสาและไม่มีพิษมีภัยตามเดิม

“ฉันรู้ค่ะ คุณปู่จะคิดถึงพี่หรานหรานบ้าง นั่นมันก็เป็นเรื่องธรรมดา ฉันเองก็หวังให้พี่หรานหรานสามารถกลับมาหาคุณปู่ได้เหมือนกัน แต่ว่า...”

ซูอินแสร้งถอนหายใจ

คนอื่นฟังแล้ว ก็คงรู้สึกว่าซูหรานนั้นช่างไม่รู้อะไรเอาเสียเลย

พ่อบ้านเฒ่าก็ถอนหายใจออกมา และมองดูคุณปู่เย่อย่างเวทนา

ในเวลานี้คุณปู่เย่ยังคงคิดถึงแต่ซูหราน ทันใดนั้น ดูเหมือนว่าเขาจะนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ จึงได้ถามพ่อบ้านออกไป

“ถิงเซินล่ะ? ให้เขาโทรหาหรานหราน แล้วบอกเธอว่า ที่บ้านทำอาหารโปรดของเธอไว้เต็มเลย ให้หรานหรานกลับมากินข้าวที่บ้านด้วย ไม่สิ ให้ถิงเซินบอกหรานหรานไปตรง ๆ เลยว่า ฉันคิดถึงเธอแล้ว ให้เธอมาหาคนแก่คนนี้หน่อย”

“คุณท่านครับ...”

พ่อบ้านนึกถึงสิ่
บทที่ถูกล็อก
อ่านต่อเรื่องนี้บน Application

บทที่เกี่ยวข้อง

บทล่าสุด

DMCA.com Protection Status