All Chapters of ประธานจี้หยุดใจร้ายสักที คุณซูแต่งงานใหม่แล้ว: Chapter 681 - Chapter 690

เดิมทีซูหว่านนั้นเศร้ามาก เมื่อได้ยินประโยคนี้ ก็ถึงกับเหม่อ"คุณบาดเจ็บถึงขนาดนี้ ทำไมยังมีอารมณ์มาคิดเรื่องพรรค์นี้ได้อีก?"ชายหนุ่มที่ตอนแรกก็ไม่ได้คิดลึก เมื่อเห็นเธอทำหน้าซื่อ พร้อมกับร้องไห้ไปด้วย ดวงตาแดงก่ำ ก็ถูกปกคลุมด้วยความปรารถนาขึ้นมาไม่น้อยอืม...จู่ๆเขาก็นึกถึงครั้งก่อน ภาพที่กดเธอลงบนพรม ทรมานจนเธอร้องไห้ครางอ้อนวอนออกมา...ลูกกระเดือกเคลื่อนไหวขึ้นลง บริเวณท้องน้อยบีบตัวแน่น แต่ก็ได้แค่จินตนาการ "ถ้าไม่ใช่เพราะบาดเจ็บอยู่ สองสามวันนี้เธอออกไปจากคฤหาสน์หลังนี้ไม่ได้แน่"แค่เห็นหน้าเธอ ก็อยากจะทำเธอทั้งวันทั้งคืน อยากได้ร่างกาย อยากได้หัวใจของเธอ โดยไม่จำเป็นต้องมีเหตุผล นั่นถึงจะเติมเต็มความปรารถนาของเขาได้ซูหว่านไม่รู้ว่าจะต่อบทสนทนากับเขายังไง เหม่อมองเขาไปหลายอึดใจ จากนั้นเปลี่ยนเรื่อง "กระหายรึเปล่า ดื่มน้ำไหม?"จี้ซือหานกลับสู่อารมณ์ปกติ แล้วส่ายหน้าเบาๆ "หว่านหว่าน ฉันจะให้ซูชิงส่งเธอกลับไปพักผ่อน ไม่ต้องเป็นห่วงฉัน"เขาไม่อยากให้เธอหักโหมเกินไป ซูหว่านก็เข้าใจดี แต่เขาต้องมีคนคอยดูแล แล้วเธอจะไม่สนใจไยดีได้ยังไง?ซูหว่านยกมือเรียวขึ้นลูบใบหน้าซีดขาวของจ

"ประธานจี้เป็นยังไงบ้าง?"เดิมทีอลันอยากไปช่วยดูบาดแผลอยู่ แต่ปกติเวลาที่ประธานจี้ได้รับบาดแผลภายนอก มักจะไม่ให้หมอผู้หญิงเป็นคนตรวจ จะให้ก็แต่หมอผู้ชายตรวจเขาบริสุทธิ์ผุดผ่องมาตั้งแต่ไหนแต่ไร ไม่ยอมให้ใครแตะตัวทั้งนั้น คนที่จะแตะต้องเขาได้ มีแค่ซูหว่าน แต่แบบนี้ก็ดี รักเดียวใจเดียว"ได้รับบาดแผลภายนอกที่ฉกรรจ์มาก แต่ยังดีที่ไม่ได้บาดเจ็บถึงภายใน หมอบอกว่าแค่ทายาบ่อยๆก็จะค่อยๆฟื้นตัวได้""แล้วงานแต่งของพวกเธอจะเอายังไง?"ซานซานขมวดคิ้วถามประโยคนึง วันจันทร์หน้าก็จะเป็นวันวาเลนไทน์แล้ว จี้ซือหานมาบาดเจ็บเอาตอนนี้ จะจัดงานแต่งได้ยังไง?"ตอนนี้เขาได้แค่นอนรักษาตัว เกรงว่างานแต่งงานคงจัดตามกำหนดการเดิมไม่ได้แล้ว อีกเดี๋ยวฉันค่อยคุยเรื่องหาวันกับเขาก็แล้วกัน"ถึงแม้เธอเองก็อยากจะจัดงานตามกำหนดเดิม แต่ในสถานการณ์แบบนี้ จะดึงดันจัดงานแต่งโดยไม่สนร่างกายของเขาก็ไม่ได้มั้ง?ซานซานถอนหายใจ "เห็นทีก็คงได้แต่เปลื่อนวันแล้วล่ะ..."อลันที่อยู่ข้างๆ กลับไม่เห็นพ้องแต่ก็ไม่ได้แสดงออก แค่เลิกคิ้วขึ้น "ไม่แน่ว่าประธานจี้จะยอมเปลี่ยนวัน"ประธานจี้อยากแต่งงานกับซูหว่านมาตั้งหลายปี จะยอมเลื่อนงา

จี้ซือหานเป็นคนพูดคำไหนคำนั้น เขาเป็นคนที่ทำอะไรตามใจตัวเอง เรื่องไหนที่ตัดสินใจไปแล้ว ไม่ว่าใครก็มาเปลี่ยนแปลงไม่ได้ซูหว่านยื่นมือออกไปดึงชุดลำลองอยู่บ้านหลวมๆบนร่างกายของเขาออก ทั้งแผ่นหลังเต็มไปด้วยพลาสเตอร์ปลอดเชื้อทว่าเขากลับสวมเสื้อผ้า ลุกขึ้นมาจากเตียง เพื่อจัดการเรื่องของเคซีย์ทั้งๆที่บาดแผลก็ยังไม่หายดี ยังจะดึงดันจัดงานแต่ง แล้วจะให้ซูหว่านไม่รู้สึกผิดได้ยังไง"ไปนอนพักที่เตียงก่อน เรื่องงานแต่งค่อยว่ากัน ได้ไหม?"เธอวางเสื้อผ้าลงเบาๆ ควงแขนของเขา อยากจะประคองเขาขึ้นเตียง แต่ถูกชายหนุ่มจับข้อมือเอาไว้"ซูหว่าน เธอไม่อยากแต่งกับฉันอีกแล้วหรือเปล่า?"ตอนที่เขาทอดสายตาลงมองเธอ ขอบตาก็เริ่มแดง งานแต่งที่รอคอยมาตั้งนานแสนนาน ทำไมเธอถึงใช้คำว่า "ค่อยว่ากัน" กับเขาได้ลงคอ"ฉันกลัวว่าบาดแผลของคุณ...""ต่อให้ต้องตาย ฉันก็ต้องแต่งงานกับเธอก่อนให้ได้"ซูหว่านไม่อยากได้ยินคำว่าตาย ก็ยกมือขึ้นปิดปากเขา จากนั้นพูดอย่างร้อนรน "ซี้ซั้วพูดอะไรเนี่ย!"พูดจบ เธอก็ผ่อนน้ำเสียงลงปลอบเขา "รักษาแผลให้ดีขึ้นก่อน รอให้แผลของคุณหายแล้ว เราค่อยจัดงานแต่งกันดีไหม?"จี้ซือหานจ้องหน้าเธออยู

เธอวางโทรศัพท์ลงโดยไร้ซึ่งความรู้สึกใดๆ หลังจากที่เธอนั่งลงบนพรม ก็ถามอลันว่า "ครั้งก่อนเธอบอกจะแนะนำหมอคนนึงให้ฉันไม่ใช่หรอ จะได้เจอกันเมื่อไหร่ล่ะ?"อลันมองซานซานแวบนึงด้วยความประหลาดใจ "พอเธอนัดบอดไปรอบนึง ก็ตั้งใจจะไม่นัดบอดอีกแล้วไม่ใช่หรอ?"ครั้งก่อนผู้จัดการเหอในไนท์คลับของซานซานบอกว่าจะแนะนำคู่นัดบอดให้เธอ ปรากฎว่าคู่นัดบอดคนนั้นก็คือผู้จัดการเหอเองนั่นแหละซานซานนั่งอยู่ในร้านกาแฟ มองดูผู้จัดการเหอสารภาพรักกับตัวเองในสภาพตะกุกตะกัก ก็ทั้งโมโหทั้งอยากขำเธอไม่คิดมาก่อนว่าผู้จัดการเหอจะแอบชอบตัวเองมานานหลายปี แต่ผู้จัดการเหอเองก็เคยแต่งงานมาแล้ว ซึ่งก็เหมาะสมกับเธอดีเพียงแต่เธอไม่คลิกเท่าไหร่ หรือจะพูดว่าไม่รู้สึกอะไรเลยยังได้ รู้สึกแค่อีกฝ่ายเป็นเพื่อนร่วมงานซื่อบื้อและจริงใจก็เท่านั้นเธอสามารถร่วมงานกับผู้จัดการเหอได้ในระยะยาว แต่ถ้าให้เธอกับเขาร่วมเตียงหนุนหมอนเดียวกัน ในใจลึกๆของซานซานก็แอบรู้สึกหวิวๆปะแล่มๆอยู่หน่อยเธอคิดคำพูดอ้อมๆที่จะไม่ทำร้ายจิตใจอีกฝ่าย แต่ยังไม่ทันได้ปฏิเสธอ้อมๆออกไป จู่ๆจี้เหลียงชวนก็โผล่หน้ามาทำทุกอย่างพังคนแบบจี้เหลียงชวน ยังไงซะก็ได้รับ

ส่วนซูหว่านที่ไม่รู้ถึงความอันตรายทั้งหมด กำลังอุ้มโกศอยู่ ถามเขาด้วยความกังวลว่า "ได้พาหมอมาหรือเปล่าคะ?"จี้ซือหานพยักหน้าเบาๆ ลูบผมของเธอ หลังจากปลอบโยนความไม่สบายใจของเธอแล้ว ก็มองกั่วกัวที่มุดอยู่ในมุมแวบนึงเด็กน้อยเห็นว่าเขากำลังมองตัวเอง ก็รีบดึงสายตาที่แอบมองกลับมา แล้วก้มหน้าเล่นตุ๊กตาในมือ...เหมือนว่าจี้ซือหานจะแค่เผลอชายตามองไปเท่านั้น ไม่นานก็ละสายตาออกพอเขาไม่ได้มองตัวเองแล้ว กั่วกัวก็ใช้หางตาลอบมองเขาอีกเธอนั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม แค่แกล้งๆเหล่ตามองนิดเดียว ก็สามารถเห็นใบหน้าหล่อเหลาคมสันของจี้ซือหานได้คุณลุงคนหล่อ ดูผอมลงไปไม่น้อย แต่ก็ยังหล่อไม่เปลี่ยนความหล่อที่คุณลุงคนอื่นๆเทียบไม่ติดแบบนั้น เหมือนกับเทวดาคอยเฝ้ามองเขาแค่คนเดียว หล่อจนไม่อาจหาคำเปรียบหลังจากที่กั่วกัวมองดูจี้ซือหานอยู่สักพัก ก็ยื่นตุ๊กตาให้เขา แต่ยังไม่พูดดังเดิม เพียงแค่เอาสิ่งที่สำคัญที่สุดให้กับเขานั่นก็เพราะว่า ตอนที่เธอถูกขังอยู่ในห้องมืดเล็กๆจนใกล้จะตายนั้น คุณลุงคนหล่อก็ถีบประตูห้องมืดเข้ามาเวลานั้น กั่วกัวเห็นแสงอาทิตย์ส่องลงมาที่ร่างของเขา ราวกับพระเจ้าลงมาสถิตย์ เขาสวมรองเท้าบู