All Chapters of ประธานจี้หยุดใจร้ายสักที คุณซูแต่งงานใหม่แล้ว: Chapter 691 - Chapter 700

มีเขาอยู่ ใครก็ไม่กล้าชิงตัวหนูไปทั้งนั้น คำพูดที่อุ่นใจเพียงประโยคเดียว ทำให้กั่วกัวหยุดร้องไห้ในทันที"งั้นหนูไปมอบดอกเบญจมาศให้ปะปี๊กับมะมี๊นะคะ"เธอเคยเห็นเวลาที่คนในราชวงศ์เสียชีวิต ก็จะวางดอกเบญจมาศที่หน้าป้าหลุมศพเหมือนกันปะปี๊กับมะมี๊ของเธอล้วนก็ไม่อยู่แล้ว ก็ต้องให้ลูกสาวแท้ๆของพวกเขาเป็นคนมอบดอกเบญจมาศจี้ซือหานโบกมือ ทันใดนั้นก็มีคนไปเอาดอกเบญจมาศมาช่อใหญ่ ซึ่งมีน้ำหนักมาก แต่กั่วกัวก็อุ้มมันไหวจี้ซือหานผลักประตูรถออก ให้กั่วกัวลงไปด้วยตัวเองเสร็จ จากนั้นฝืนร่างกายลงจากรถไปบ้างอาเจ๋อเห็นดังนั้น ก็รีบเข้ามาห้าม "คุณผู้ชาย อย่าไปเลยครับ คนในตระกูลจิพวกนั้นไม่มีทางปล่อยคุณลอยนวลแน่"นิ้วเรียวยาวขาวนวลของชายหนุ่มประคองอยู่บนประตูรถ ปรายตามองอาเจ๋อที่อยู่ในรถด้วยความเฉยชา "พวกนั้นไม่กล้าหรอก"ถ้าพวกเขากล้าทำอะไรเขา ก็คงส่งคนมาประจันหน้าตั้งแต่ที่รู้ว่าเขาลงจากเครื่องบินส่วนตัวแล้ว ทำไมต้องรอเอาป่านนี้จี้ซือหานหมุนตัว ขณะเตรียมจะยกฝีเท้าเดินไปยังสุสาน จู่ๆมือเล็กๆข้างนึง ก็จับมือของเขาไว้...เขาทอดสายตาลงมองเด็กน้อยที่เขย่งปลายเท้าขึ้น จับนิ้วมือของเขาอย่างเปลืองแรง

จิป่ายหลินเดาว่า บางทีจี้ซือหานอาจจะเป็นพวกรักไม่ลืมหูลืมตาเหมือนกับจิเหยียนโจวถ้าพูดตรงๆก็เป็นคนดึงดัน ถ้ารักใครสักคน ก็จะฝังลึกในใจไปจนตายความจริงแล้วนี่มีสาเหตุมาจากตอนเด็กๆ ถูกพ่อแม่เลี้ยงดูอย่างเข้มงวดเกินไป และขาดประสบการณ์ความรักเขาคิดว่าถ้ามีประสบการณ์เยอะ ก็จะไม่หลงหัวปักหัวปำอยู่กับผู้หญิงแค่คนเดียวจิป่ายหลินเข้าใจว่าตัวเองคาดเดานิสัยของจี้ซือหานได้อย่างชัดแจ้งแล้ว ก็วางท่าอย่างตัวเองเป็นผู้ใหญ่ เชยคางด้วยความเย่อหยิ่ง"คุณจี้ ในเมื่อคุณจะแต่งงานกับคุณซู งั้นก็นับได้ว่าเป็นน้าเขยของเด็กมัน เรื่องสิทธิ์การเลี้ยงดูควรจะคืนมาให้ใคร ก็มีสิทธิเข้าร่วมด้วย ถ้าไม่รังเกีจ พวกเราย้ายไปที่โซนพักผ่อน แล้วค่อยนั่งคุยรายละเอียดกันเถอะ"ให้เขาคุยสิทธิ์การเลี้ยงดูกับศัตรู ก็นับว่าจิป่ายหลินไว้หน้าเขามากแล้วในฐานะที่จี้ซือหานอายุน้อยกว่า ถึงยังไงก็ต้องยอมหยวนให้ แล้วค่อยเรียกเขาว่าลุงด้วยความรู้สึกผิดก็ยังไม่สายแต่อย่างไรก็ตาม...จี้ซือหานไม่แม้แต่จะชายตามองเขา แต่ทิ้งประโยคนึงด้วยเสียงเย็น "ไปคุยกับทนายของฉันสิ"จากนั้นหันข้างไปหาซูหว่าน "ไหว้เสร็จหรือยัง?"ซูหว่านก้มหน้ามอ

คำว่ากลับบ้าน ทำให้ซูหว่านดึงสติกลับมาจากความเหม่อลอยเธอแหงนหน้าขึ้นเล็กน้อย มองชายหนุ่มที่ร่างสูงใหญ่อ้าปากอยากจะพูดะไร แต่สุดท้ายก็ไม่ได้พูด แค่พยักหน้าให้เขาหลังจากที่จี้ซือหานจับมือเธอขึ้นรถ ก็นั่งลงข้างเธอ จากนั้นยื่นนิ้วเรียวยาวไปคาดเข็มขัดนิรภัยให้เธอซูหว่านมองชายหนุ่มที่คาดเข็มขัดให้ตัวเอง นิ้วมือที่กำนามบัตรอยู่ ลูบไล้อยู่สองสามที จู่ๆก็เอ่ยปากออกมา"ซือหาน...""หืม?"น้ำเสียงน่าฟังของชายหนุ่มเปล่งออกมาจากลำคอ ทุ้มต่ำมีเสน่ห์"นายหญิงจิรู้ว่าแม่ของฉันเป็นใคร แต่เอากั่วกัวมาเป็นเงื่อนไขแลกเปลี่ยน""เธอยังพูดอีกว่า..."จี้ซือหานเห็นเธอเงียบ ก็หันข้างไปและเป็นฝ่ายพูดขึ้นก่อน"ให้เธออยู่ห่างจากฉัน?"ซูหว่านชะงักไปนิดหน่อย ราวกับไม่คิดว่าเขาจะเดาได้นานแล้ว เธอทอดสายตามองต่ำหลายวินาที สุดท้ายก็เลือกที่จะพูดความจริง"เธอบอกว่าถ้าฉันรู้ว่าแม่เป็นใคร ฉันก็จะไม่แต่งให้คุณ""ฟังจากความหมายที่เธอพูด เหมือนว่าระหว่างแม่ของฉันกับพวกคุณจะมีความแค้นอะไร"จี้ซือหานมีสีหน้าอึ้งไป ความจริงเขาก็กลัวอยู่ว่าก่อนแต่งงาน จะมีใครมาสร้างความบาดหมาง แต่ไม่คิดว่าจะมีจริงๆเขามองใบหน้า

เสิ่นหนานอี้อยากอยู่ที่อังกฤษต่อเพื่อจัดการบริษัทของจิเหยียนโจว จึงไม่ได้กลับประเทศด้วย แต่จะรีบตามไปร่วมงานแต่งของทั้งสองคนทั้งครอบครัวและอาชีพการแพทย์ของจอร์จก็ล้วนอยู่ที่อังกฤษ จึงไม่ได้กลับไปกับพวกเขาอยู่แล้ว ได้แต่บอกลากั่วกัวอย่างอาวรณ์"กั่วกัว ต่อไปถ้าฉันไม่ได้อยู่กับหนู หนูต้องเชื่อฟังน้าเล็กับน้าเขย ตั้งใจเรียนหนังสือนะ"กั่วกัวเป็นเด็กฉลาดมาก กางมือเล็กๆออก แล้วกอดขาของจอร์จ"ปู่จอร์จ หนูจะเชื่อฟังค่ะ ปู่ไม่ต้องห่วงนะคะ"จอร์จเผยรอยยิ้มอ่อนโยน มองกั่วกัวยิ้มๆ จากนั้นมองไปยังซูหว่านกับจี้ซือหาน"ต่อไปลำบากพวกคุณแล้ว"ซูหว่านส่ายหน้าเล็กน้อย "ฉันเป็นน้าเล็กของกั่วกัว ไม่คำว่าลำบากหรอกค่ะ"แน่นอนว่าจอร์จไม่ได้กลัวว่าซูหว่านจะลำบาก แต่หลังจากที่หญิงสาวแต่งงานไปแล้ว ไม่ว่าจะมากหรือน้อยก็ต้องพึ่งพิงชายหนุ่มผู้ชายคนนี้ที่ซูหว่านแต่งงานด้วย เป็นผู้ครอบครองอำนาจตระกูลจี้ ทั้งสถานะตำแหน่งก็สูงจนไม่อาจเอื้อม ถ้าต้องแต่งโดยพาหลานเข้าตระกูลไปด้วย...จอร์จมองจี้ซือหานแวบนึง เห็นเขาเอ่มือข้างนึงล้วงกระเป๋ากางเกง มองมาที่ตัวเองด้วยสายตาเรียบเฉย คำพูดที่บอกถึงความไม่สบายใจ ก็ค่อย

ชายหนุ่มปิดตู้เซฟ หันหลังให้เธอ แล้วเปลี่ยนรหัสซูหว่าน...ผู้ชายคนนี้ ยกทรัพย์สินส่วนตัว สมบัติของตระกูลจี้ทั้งหมดให้กับเธอแล้ว ทว่ากลับระแวดระวังกับทะเบียนสมรสใบเดียวเธอรู้สึกตลกและจนปัญญา "ซือหาน ฉันแต่งงานกับคุณแล้ว ก็จะไม่มีทางหย่า คุณไม่ต้องห่วงนะ"คำสัญญาประโยคนี้ เป็นดั่งยาที่ช่วยสงบใจ แต่จี้ซือหานคิดว่าการมีประกันสองชั้นไว้ก็จะปลอดภัยกว่าเขาเปลี่ยนรหัสเสร็จ ก็โบกมือให้บอดี้การ์ดรีบย้ายตู้เซฟออกไป แล้วจึงหันตัวมาโอบเอวของเธอ"คุณนายจี้ เธออยากจะทำอะไรในคืนเข้าหอ?"น้ำเสียงของชายหนุ่ม ใสๆเย็นๆ ทว่าตอนที่พูดถึงคำว่าคืนเข้าหอ กลับแฝงไว้ด้วยเสน่ห์ที่เย้ายวนซูหว่านไม่ได้พูดอะไรทั้งนั้น แค่ส่งยิ้มหวานให้เขาแล้วคิด แผลยังไม่ทันจะหายดี ยังคิดจะทำกิจกรรมคืนเข้าหอ ฝันไปเถอะจี้ซือหานเห็นเธอเงียบ ก็นึกว่าเธอเอาตามที่เขาจะจัดการ มุมปากยกขึ้นช้าๆ เผยรอยยิ้มสดใสบริสุทธิ์"เรือนหอตกแต่งเสร็จแล้ว ไปเรือนหอไหม?"เวลาที่เขายิ้ม แววตาเป็นประกายราวกับดวงดาวระยิบระยับ ทั้งคิ้วและตาโค้งขึ้นเป็นรูปพระจันทร์เสี้ยว หล่อเหลาน่ามองอย่างที่สุดซูหว่านลุ่มหลงอยู่กับรอยยิ้มของเขา จนแม้แต่ตัวเ