มีเขาอยู่ ใครก็ไม่กล้าชิงตัวหนูไปทั้งนั้น คำพูดที่อุ่นใจเพียงประโยคเดียว ทำให้กั่วกัวหยุดร้องไห้ในทันที"งั้นหนูไปมอบดอกเบญจมาศให้ปะปี๊กับมะมี๊นะคะ"เธอเคยเห็นเวลาที่คนในราชวงศ์เสียชีวิต ก็จะวางดอกเบญจมาศที่หน้าป้าหลุมศพเหมือนกันปะปี๊กับมะมี๊ของเธอล้วนก็ไม่อยู่แล้ว ก็ต้องให้ลูกสาวแท้ๆของพวกเขาเป็นคนมอบดอกเบญจมาศจี้ซือหานโบกมือ ทันใดนั้นก็มีคนไปเอาดอกเบญจมาศมาช่อใหญ่ ซึ่งมีน้ำหนักมาก แต่กั่วกัวก็อุ้มมันไหวจี้ซือหานผลักประตูรถออก ให้กั่วกัวลงไปด้วยตัวเองเสร็จ จากนั้นฝืนร่างกายลงจากรถไปบ้างอาเจ๋อเห็นดังนั้น ก็รีบเข้ามาห้าม "คุณผู้ชาย อย่าไปเลยครับ คนในตระกูลจิพวกนั้นไม่มีทางปล่อยคุณลอยนวลแน่"นิ้วเรียวยาวขาวนวลของชายหนุ่มประคองอยู่บนประตูรถ ปรายตามองอาเจ๋อที่อยู่ในรถด้วยความเฉยชา "พวกนั้นไม่กล้าหรอก"ถ้าพวกเขากล้าทำอะไรเขา ก็คงส่งคนมาประจันหน้าตั้งแต่ที่รู้ว่าเขาลงจากเครื่องบินส่วนตัวแล้ว ทำไมต้องรอเอาป่านนี้จี้ซือหานหมุนตัว ขณะเตรียมจะยกฝีเท้าเดินไปยังสุสาน จู่ๆมือเล็กๆข้างนึง ก็จับมือของเขาไว้...เขาทอดสายตาลงมองเด็กน้อยที่เขย่งปลายเท้าขึ้น จับนิ้วมือของเขาอย่างเปลืองแรง
อ่านเพิ่มเติม