บทที่ 698

เขาเหงื่อตกโดยอัตโนมัติ หันกลับมา ก็เห็นชายหนุ่มที่สูงร้อยเก้าสิบเซ็น ยืนตัวตั้งตรงอยู่หน้าประตู กำลังเอียงศีรษะน้อยๆจ้องเขาอยู่

หน้าตาของชายหนุ่ม เย็นยะเยือกราวหิมะ รูปงามเกินพรรณนา ทั้งตัวของเขาแผ่ออร่าความสง่างามสูงศักดิ์ แผ่รัศมีที่ใครก็ไม่กล้าเข้าใกล้

ซีอี้เห็นบอสใหญ่ของโรงพยาบาล ใช้สายตาส่งสัญญาณอันตรายเตือน กระทั่งเหมือนจะบอกว่า "อยากจะฆ่าเขา" จ้องมาที่ตัวเอง หัวใจก็กระตุกขึ้นทันที

เขาจำได้ว่าตัวเองไม่เคยทำอะไรผิดต่อประธานจี้นี่นา ทำไมถึงจ้องเขาด้วยสายตาแบบนี้?

น่ากลัวชะมัด...

ซีอี้คิดไม่ตก แต่ซูหว่านรู้ เธอเหล่มองจี้ซือหานด้วยความโมโหปนอยากขำ

"รอฉันแปบนึง ฉันขึ้นไปเอาเอกสารก่อนค่ะ"

เมื่อเธอขึ้นไปข้างบน ในห้องรับแขกก็เหลือเพียงแค่ซานซาน อลัน กั่วกัว และซีอี้

สามคนที่อยู่ด้านหน้า รู้สึกเคยชินกับความสามารถในการพ่นความเย็นเฉียบดั่งแอร์เคลื่อนที่ของจี้ซือหานไปแล้ว

มีเพียงซีอี้ ที่นั่งอยู่บนโซฟาด้วยความกระอักกระอ่วน จะยิ้มก็ไม่ยิ้ม จะพูดอะไรก็ไม่กล้า

และชายหนุ่มที่ยืนตัวตรงอยู่หน้าประตู ยังจะปรายตามองเขาอยู่เป็นเนืองๆ ราวกับประติมากรรมน้ำแข็ง

ถ้าไม่ใช่เพราะคุณซูใช้เวลาไม่น